Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

Στο Βιλαμπάχο, ακόμα Τρίβουνε

  • Είχα έναν θείο, που πέθανε πριν από δυό χρόνια, ο οποίος ήταν περίεργος και απόμακρος.
  • Όλο ιδιοτροπίες και παραξενιές, το ένα του μύριζε, το άλλο του βρώμαγε και όλοι λέγανε ότι θα μαγκουφιάσει. Δεν μας πείραζαν όλα αυτά, όμως μας πείραζε το γεγονός ότι έδειχνε να αποφεύγει την οικογένεια, όχι μόνο τη δική μας αλλά και τη δική του, τους γονείς του και τα αδέρφια του, τα ανίψια του, όλους. Ποτέ δεν ήταν παρών σε οικογενειακές εκδηλώσεις, ούτε επισκέπτονταν ποτέ κανέναν, παρά μόνο πήγαινε μόνος του διακοπές, μόνος του για δουλειές, όλα μόνος του.
  • Προσωπικά, αναρωτιόμουν τι του έκανα και με αντιπαθεί τόσο.
  • Ακόμα και τη μάνα του, τη γιαγιά μου δηλαδή, παρόλο που την υπεραγαπούσε, της έστελνε λεφτά, της νοίκιασε σπίτι κοντά στο υπόλοιπο σόι με όλες της ανέσεις (γιατί είχε και κάποια επιφάνεια) ικανοποιούσε κάθε επιθυμία της, αλλά από μακριά, την επισκεπτόταν μία στο τόσο για ένα γουηκέντ μόνο, και μάλιστα κοιμόταν στο ξενοδοχείο. Όταν κάποτε αναγκάστηκε να παρευρεθεί σε κάποιο γάμο με το υπόλοιπο σόι, δεν έδειχνε καθόλου χαρούμενος, μιλούσε νευρικά και τελικά σηκώθηκε νωρίς για να πάει να τα πιεί μόνος του στο ξενοδοχείο του.
  • Άλλο κι αυτό, έπινε πολύ. Αν δεν ήταν ευμεγέθης θα ορκιζόμουν ότι δεν τρώει ποτέ και ότι ζει με τζιν & τόνικ.
  • Μέχρι που πέθανε και μάθαμε ότι τα άφησε όλα στον σύζυγό του.
  • Τώρα, η οικογένεια στην οποία μεγάλωσε εκείνος και μετέπειτα εγώ, ήταν πολύ, μα πάρα πολύ, απίστευτα πολύ συντηρητική σε πολλά θέματα. Αν νομίζετε ότι εγώ είμαι συντηρητική, βάλε επί χίλια και λίγο θα πλησιάσετε κάπως. Ακόμα και μία φυσιολογική σχέση ανάμεσα σε αγόρι και κορίτσι την έβλεπαν με στραβό μάτι, οποιαδήποτε κοπέλα έκανε τη ζωή της σχολιάζονταν από το σόι με πολύ αρνητικό τρόπο και, το λέω με κάθε ειλικρίνεια, ήταν υπερβολικά καταπιεστικά όλα αυτά.
  • Έτσι λοιπόν, δικαιολόγησα μέσα στο μυαλό μου την κρυμμένη του ζωή και την απόμακρη στάση του. Η αυστηρή οικογένειά του με τις αγκυλώσεις της, από τη μία τον αλυσόδενε με υποχρεώσεις και από την άλλη δεν τον αποδέχτηκε ποτέ, εν αγνοία της τον υποτίμησε με ρατσιστικά σχόλια, σχολίαζε με κακεντρέχεια τους π....ηδες και έλεγαν ευτυχώς που εμείς στο σόι μας δεν έχουμε "τοιούτους" παρά μόνο άντρακλες θεριακλήδες και καραμπουζουκλήδες. Από τη μία του γκρινιάζανε να έρθει στην τάδε γιορτή, να έρθει στην δείνα υποχρέωση, να καλύψει τις οικογενειακές υποχρεώσεις, κτλ, κι από την άλλη δεν τον αφήνανε ήσυχο κι όλο του λέγανε "γιατί δεν παντρεύτηκες? θα λέει ο κόσμος ότι είσαι αδερφή" με αποτέλεσμα να τον διώχνουν όλο και πιο μακριά.
  • Η πίεση αυτή τον είχε οδηγήσει σε πολλές αλλεπάλληλες ψυχοσωματικές ασθένειες, οι οποίες χρόνια τον βασάνιζαν και τελικά, σε συνδυασμό με το ποτό, τον σκότωσαν γύρω στα 67 του χρόνια.
  • Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τον γνώρισα στ'αλήθεια, γιατί δεν είχαμε ουσιαστική επαφή. Όμως όταν αποκαλύφθηκαν όλα, μετά το αρχικό σοκ, σκέφτηκα πόσο δυστυχισμένος θα πρέπει να ήταν αυτός ο άνθρωπος που αγαπούσε μία οικογένεια που δεν τον δέχτηκε ποτέ. Ακολουθώντας την αλυσίδα της πίεσης, από τον θείο στην οικογένεια, από την οικογένεια στον περίγυρο και από τον περίγυρο στην κοινωνία γενικά, είναι εύκολο να χαθεί η ευθύνη σε ένα σύννεφο από κλισέ, όμως στην τελική οι δικοί του άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν το βάρος στο λαιμό τους. Εμείς.
  • Γιατί πάντα όλοι λέμε θεωρίες, αλλά όταν κάποια κατάσταση αγγίξει εμάς τους ίδιους, τότε αναγκαστικά το αντιμετωπίζουμε και αυτό που ξέρω στα σίγουρα, πέρα από κάθε θεωρία, είναι ότι αν κάποιος που αγαπάς κλαίει, τότε σου σπάει η καρδιά και θα κάνεις τα πάντα για να τον ανακουφίσεις, ότι κι αν έχει κάνει, όσο σοβαρό κι αν είναι αυτό που εσύ βλέπεις ως παράπτωμα. Πρώτα ανακουφίζεις τον πόνο και κλείνεις την πληγή, και μετά όλα τα άλλα.
  • Όμως η κοινωνία έχει πολλές αγκυλώσεις σαν αυτές που, παρά την πρόοδο, επιμένουν τα τυραννούν τους ανθρώπους και να προξενούν πολύ πόνο, όπως η παιδική βία, η οικογενειακή βία, οι φυλετικές ή ταξικές διακρίσεις, καταχρήσεις διαφόρων εξουσιών κτλ, οι οποίες αν και δεν αποτελούν εγκλήματα καθεαυτά, έχουν σαν αποτέλεσμα πολλή δυστυχία. Η κοινωνία λέει ότι το σωστό είναι σωστό, και συζήτηση τέλος.
  • Μου φαίνεται τραγικό το γεγονός ότι σε κάποια μέρη η διανόηση έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη αλλά παρόλα αυτά δεν κάνουν τίποτα όταν κάποιοι άλλοι άνθρωποι κουτσουρεύουν τα παιδιά και τις γυναίκες τους στο όνομα της θρησκείας ή της συζυγικής πίστης, ζώνονται εκρηκτικά και να παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους ή κάνουν την αδικία θεϊκό νόμο. Μέσα σε όλα αυτά, οι σεξουαλικές ανησυχίες μία ομάδας ανθρώπων φαντάζουν πολύ ασήμαντες και η ανθρώπινη διανόηση έχει πολλά σοβαρότερα θέματα να λύσει, όμως να που δυστυχίες πηγάζουν από το τίποτα.
  • Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ο θείος μου δεν είχε κρυφή τη ζωή του. Ήταν μία απόφαση που είχε παρθεί πολύ πριν γεννηθώ εγώ, τότε που η γιαγιά ανέτρεφε τα παιδιά της: δεν συμπαθούμε τους "άλλους" και μέσα σε αυτά τα πλαίσια η ύπαρξή του απλά ακυρώθηκε. Γεγονός είναι ότι αισθάνομαι άβολα με αυτούς τους ανθρώπους, αλλά όπως ανέχεσαι κάποιον απλά και μόνο επειδή είναι συγγενής, υποθέτω ότι θα μάθαινα να συνυπάρχω και μαζί του, με τον ίδιο τρόπο που ανεχόμαστε μία κοτσομπόλα ανακατεύτρα θεία που υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Ή ίσως να αποφάσιζα κάτι άλλο, ανάλογα με το χούι του συγκεκριμένου ανθρώπου, όπως θα έπρεπε να είναι το πρέπον αντί να χρειαζόμαστε τόσους νόμους απλά και μόνο για να κοιμηθούμε με κάποιον ή να τον βάλουμε στο σπίτι μας. Ή να τον διώξουμε από αυτό, άλλο ένα αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε ενός μας.
  • Παραδόξως, αυτή η αποκάλυψη γέννησε την άποψη ότι η υπερβολική ενασχόληση με τον εαυτό και ειδικότερα με τα σεξουαλικά, είναι δυστυχιογόνα και πιο ψυχοφθόρα από όσο θα ήταν από μόνη της η ζωή, και αυτό γιατί όσο πιο σοβαρά παίρνουμε τον εαυτό μας τόσο περισσότερες παράλογες προσδοκίες έχουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό, και τόσο περισσότερο αυτομαστιγωνόμαστε όταν νομίζουμε ότι δεν ταιριάζουμε. Ίσως να ήταν διαφορετική η στάση του αν δεν φοβόταν για τη δημόσια εικόνα του, αυτή του αξιοσέβαστου μεγαλοεπιχειρηματία και μάλιστα μας μάλωνε όταν αργούσαμε στη βραδινή μας έξοδο φοβούμενος για την "τιμή" μας. Ίσως, από την άλλη, να ήμασταν μία πιο ενωμένη οικογένεια αν οι δικοί μου δεν ήταν τόσο απόλυτοι στους αφορισμούς τους.
  • Ήταν ο νονός μου.

15 σχόλια:

  1. Καλησπέρα καταρχάς.
    Γιατί νομίζω ότι αυτά τα γράφει μια "διαφορετική" Αθηνά, από αυτά που έγραφες στο www.paramithas.gr προσφάτως ?
    Και να είσαι σίγουρη ότι τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν ο θείος-νονός σου είχε εξωτερικευτεί, "outed" που λένε. Θα είχε απελευθερωθεί, θα είχε λυτρωθεί και θα κράταγε κοντά του μόνο όσους πραγματικά ενδιαφέρονταν γι'αυτόν. Και δε θα το έριχνε στο ποτό μόνο και μόνο γιατί τον ενδιέφερε τόσο η γνώμη και η άποψη των άλλων. Και δεν είναι ο μόνος, ξέρεις πόσοι σήμερα παραμένουν "κλειδαμπαρωμένοι" για τον άλφα ή βήτα λόγο?
    Και φαντάσου πόσο τα σχόλια που θα άκουγες από το στενό σου περιβάλλον θα άλλαζαν, αν είχε αφήσει την κληρονομιά του σ'αυτούς και όχι στον συμβίο του. Ευεργέτη θα τον έλεγαν.
    Γι'αυτό ας μην κρυβόμαστε από αυτούς που αγαπάμε και προπάντων μην αναγκάζουμε τους άλλους που μας αγαπούν να κρύβονται από εμάς...
    Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ όμως ούτε με ειρωνεύεται κανείς, ούτε αρνείται κανείς απλές αλήθειες όπως την ύπαρξη του γκέη κυκλώματος στις τέχνες ούτε την επίμονη προβολή τους από κάθε μέσο.

    Εξακολουθώ να πιστεύω ότι γκέη σκηνές, ακόμα και οι πιο απλές θα έπρεπε να προβάλλονται μόνο εκτός της ζώνης υψηλής τηλεθέασης και σε καμία περίπτωση σε "παιδικές" σειρές όπως η πολυκατοικία ή οι απαράδεκτοι που έχουν το σήμα "κατάλληλο για όλους"...

    Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να συμπαθεί ή να εγκρίνει όποιες συμπεριφορές βρίσκει ο ίδιος σωστές και ότι παρελάσεις όπου υπερηφανευόμαστε για το είδος του σεξ που απολαμβάνουμε είναι το λιγότερο μία απερίσκεπτη σπατάλη ενέργειας και δυναμικού.

    Είμαι η ίδια αθηνά γιάννη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν γράφεις ανακρίβειες, ακόμα κι εδώ "στη λένε", ακόμα κι οι φίλοι σου.

    Οι "απαράδεκτοι", η "Πολυκατοικία" και πολλές άλλες σειρές ΔΕΝ είναι παιδικές. Και δεν έχουν σήμα "κατάλληλο για όλους", αλλά "Κατάλληλο για όλους με επιθυμητή τη γονική συναίνεση"

    Άρα είναι στο χέρι σου αν θα επιτρέψεις ή όχι στα παιδιά σου να τα δουν, και για πόσες ώρες. Άλλωστε οι ώρα που προβάλλονται δεν είναι "παιδική ζώνη".

    Έχεις ωστόσο τέτοια εμμονή με την τηλεόραση, σχεδόν όση και με τους gay.

    Κρίμα, γιατί με τούτο το κείμενο σε συμπόνεσα.
    (το ξέρω πως δεν σε ενδιαφέρει, αλλά ήθελα να στο πω).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Nαι Αθηνά, το ξέρω πως είσαι η ίδια η Αθηνά και παραμένεις η ίδια η Αθηνά...
    Και θα σου απαντήσω με τα ίδια σου τα λόγια περί Mac Arthur και etre jeune, αλλά με τη μετάφραση κιόλας:


    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΕΟΣ

    Η ΝΕΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.
    ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ,
    ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΘΕΛΗΣΗΣ,
    ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ,
    ΣΥΓΚΙΝΗΣΙΑΚΗ ΕΝΤΑΣΗ,
    Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΔΕΙΛΙΑΣ,
    Η ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΕΣΗ.

    ΔΕΝ ΓΕΡΝΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
    ΟΤΑΝ ΑΠΛΩΣ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΑΡΙΘΜΟ ΕΤΩΝ.
    ΓΕΡΝΑΕΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥ.
    ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΡΥΤΙΔΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ,
    Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΡΥΤΙΔΩΝΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ.

    ΟΙ ΦΡΟΝΤΙΔΕΣ, ΟΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΕΣ,
    Ο ΦΟΒΟΣ, Η ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ,
    ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΠΟΥ, ΑΡΓΑ ΑΛΛΑ ΣΤΑΘΕΡΑ,
    ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΚΛΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗ ΓΗ
    ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΚΟΝΗ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΗ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ.

    ΝΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΕΚΠΛΗΣΣΕΤΑΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΖΕΙ,
    ΠΟΥ ΡΩΤΑΕΙ ΣΑΝ ΤΟ ΑΠΛΗΣΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ: "ΚΑΙ ΜΕΤΑ;"
    ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
    ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΗ ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

    ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΝΕΟΣ, ΟΣΟ Η ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ.
    ΤΟΣΟ ΓΕΡΟΣ, ΟΣΟ Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΣΟΥ.
    ΤΟΣΟ ΝΕΟΣ, ΟΣΟ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
    ΤΟΣΟ ΝΕΟΣ, ΟΣΟ Η ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ.
    ΤΟΣΟ ΓΕΡΟΣ, ΟΣΟ Η ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ ΣΟΥ.

    ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΝΕΟΣ ΟΣΟ ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΔΕΚΤΙΚΟΣ.
    ΔΕΚΤΙΚΟΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ.
    ΔΕΚΤΙΚΟΣ ΣΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ,
    ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ.

    ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ,
    ΑΝ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΝΕΚΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
    ΚΑΙ ΔΙΑΒΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΝΙΣΜΟ,
    ΕΙΘΕ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΛΥΠΗΘΕΙ ΤΗΝ ΓΕΡΙΚΗ ΨΥΧΗ ΣΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. νατασάκι
    σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να έρθεις ως εδώ μετά από τη διαφωνία μας.

    Το ότι μου τη λένε οι σχολιαστές μου αποτελεί απόδειξη ότι μπορούμε να διαφωνούμε, να αποστομώνουμε ο ένας τον άλλον ή και να κάνουμε λάθος, χωρίς να "φτύνεται" κανείς ούτε να αποδιώχνεται, ούτε να πέφτουν όλοι πάνω του επειδή απλά διαφώνησε ή απλά επειδή έκανε λάθος. Και αν ψάξεις στο ιστολόγιό μου θα δεις αυτό που ισχύει και σε πολλά άλλα: η διάσταση απόψεων δε σημαίνει απαραίτητα επίθεση ούτε υποτίμηση,αλλά απλά ανταλλαγή απόψεων. Θα δεις επίσης ότι οι επισκέπτες μου τηρούν την ίδια στάση, ακόμα και όταν έχω εγώ τον τελευταίο λόγο ξαναέρχονται και ξανακάνουμε κουβέντα. Ακόμα και όταν εκείνοι με αποστομώνουν, χαίρομαι να τους ξαναβλέπω και να αρχίζουμε πάλι από την αρχή.

    Η εμμονή μου με την τηλεόραση οφείλεται στο γεγονός ότι αποτελεί το πιο μαζικό μέσο επιρροής. Εφόσον απευθύνεται στις μάζες, δεν μπορείς να το αγνοείς ούτε να υποβιβάζεις το μέγεθος της επιρροής που ασκεί. Χρησιμοποιώ την τηλεόραση γιατί είναι ένα παράδειγμα κατανοητό από όλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. γιάννη

    αυτό που βλέπω και δε μου αρέσει καθόλου είναι ότι "δεν πειράζει το ένα , δεν πειράζει το άλλο" και στο τέλος όλα είναι καλά και όλα τα συγχωρούμε. Η γραμμή που περικλείει τους καλούςς ολοένα και πιο πίσω σπρώχνεται, τόσο που χωράνε μέσα όλοι.
    Η ζωή δείχνει όμως ότι δεν είναι όλοι καλοί. Δεν μπορεις να τα δέχεσαι όλα.
    Δε λέω ότι οι γκέη είναι κακοί, αλλά ότι εγώ προσωπικά δεν θέλω να τους ανέχομαι επειδή μου επιβάλονται από παντού.
    Θέλω να έχω το ελεύθερο να είμαι συντηρητική, όπως εκείνοι έχουν το δικαίωμα να είναι γκέη.
    Νομίζω ότι είναι δίκαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. νατασάκι, τη λύπηση κανενός δεν την αξίζω, ούτε τη θέλω. Κουβέντα κάνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. (έχω διαβάσει το κείμενο από την ώρα που το δημοσίευσες, δεν είναι κόπος -βλέπεις, είμαι πολύ παλιά στα blog, κι ακόμα κι αν δε "φαίνομαι" παρακολουθώ πολλά -πάαρα πολλά...)

    Το τι κάνεις με τους φίλους/σχολιαστές σου εδώ, το ξέρω
    έχω δει, απλά δεν είναι το δικό μου στυλ. Δεν με αφορά να γράφω σε κάποιον μόνο για να διαφωνώ μαζί του, να μην απαντώ στις ερωτήσεις του, να μη δέχομαι τη γνώμη του όταν δε συμφωνεί με τη δικά μου και να ξαναρχίζω από την αρχή -γιατί αυτό βλέπω εγώ να γίνεται εδώ. Κι αυτό σε βλέπω να κάνεις, ακόμα και στα σχόλια του Παραμυθά.
    Σου απαντώ με συγκεκριμμένα επιχειρήματα, τα οποία αγνοείς κι επιλέγεις να λες τα δικά σου -αυτό ΔΕΝ είναι διάλογος :)

    Μια σημείωση ακόμα: Τίποτα δεν μπορεί να σου επιβάλει κανείς -έχεις επιλογές, κι αν το έχεις ξεχάσει η τηλεόραση έχει κι ένα κουμπάκι που γράφει OFF.

    **η συμπόνια είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άλλο πράγμα από τη λύπηση (Είμαι γενικά πολύ προσεκτική με τις λέξεις μου, αλλά πάλι "διαβάζεις" ό,τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου, κι όχι αυτά που βλέπεις γραμμένα). Κι είτε την αξίζεις είτε όχι, κάποιοι τη νιώθουν.

    Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρε συ Αθηνά, το θέμα δεν είναι οι gay, αν δεν το έχεις καταλάβει ήδη, έχω φύγει ήδη από εκεί... Και μή κάθεσαι σε μια τιβι αναζητώντας είδωλα και ινδάλματα...
    Αν δεν μπορείς να βγεις έξω, ν'αφουγκραστείς λίγο τον κόσμο, καλύτερα διάβασε ένα βιβλίο ή παίξε καλύτερα Playstation μαζί με τα παιδιά σου... μην κολλάς στην τιβί και στις όποιες ντουλάπες που είναι ερμητικά κλειστές, αυτό προσπαθώ να πω ο δόλιος μετά πολλών σχολίων, κόπων και βασάνων...
    Και αισθάνομαι ότι αμφιταλαντεύσαι, ότι κάτι σε προβληματίζει, γι'αυτό και συνεχίζω τον σχολιασμό...
    Και όπως τα λες ακριβώς είναι, "δεν με πειράζει ούτε το ένα, ούτε το άλλο", αλλά αν με πειράξει κάτι θα το πιάσω από τα μαλλιά και θα το κοπανήσω κάτω... Και ποιοί είναι οι καλοί σήμερα και ποιοί οι κακοί που λες? Ο καθένας μας ζωγραφίζει ένα νοητό κύκλο τριγύρω του και επιλέγει ποιούς θα βάλει μέσα και ποιοί θα φάνε πόρτα, αλλά μέχρι εκεί... Δεν θα μπω στην διαδικασία να δω πόσο κλειστός ή πόσο ανοιχτός είναι ο κύκλος του άλλου, και ούτε θα του επιτρέψω να κάνει παρεμβάσεις για το δικό μου κύκλο.
    Κι επέτρεψε μου να μη σε θεωρώ "συντηρητική", απλά μπερδεμένη με συντηρητικούς σε θεωρώ, και όχι, δε σου μιλάει ένας προοδευτικός- εγώ να δεις πόσο συντηρητικός είμαι σε κάποια θέματα- απλά σε βλέπω και "ζορίζεσαι", και όποιος ζορίζεται ή σκάει, ή αντιδράει και ξεσπάει...
    Η επιλογή δική σου Αθηνά.-

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οι καλοί ή η κακοί είναι διαφορετικοί για τον καθένα μας, οπως είπες και εσύ.
    Οι γκέη είναι μόνο ένα κομμάτι της πλύσης εγκεφάλου που γίνεται και η τηλεόραση είναι μόνο ένα από όλα τα μέσα με τα οποία πραγματοποιείται αυτή η πλύση εγκεφάλου. Υπάρχει και το θέατρο, όπου επίσης προβάλονται οι γκέη, το τραγούδι, όπου ένα πλήθος "αστέρων" είναι ατάλαντοι τύπου σάκις που αλλά είχαν τον ψυνάκι γκόμενο τη στιγμή που αληθινές φωνάρες πνίγονται 'η περιορίζονται σε συνοικιακά μαγαζάκια.

    Και μετά σου φτιάχνουν ένα βίντεο όπου δείχνουν πόσοι πολλοί είναι οι γκέη που σου επιβάλλουν για να δεις πόσο καλοί είναι.
    Σε κανένα μέσο, ούτε στην τηλεόραση ούτε στο ραδιόφωνο, ούτε σε βιβλίο, ούτεσε τραγούδι, ούτε πουθενά αλλού δεν είδα πχ γκέη κακό ήρωα.
    Γιατί αυτή η αγιοποίηση?
    Δεν υπάρχουν γκέη απατεώνες ή μήπως όλοι οι γκέη είναι διανοούμενοι υψηλής αισθητικής που όλα τα κάνουν τέλεια και πάντα έχουν δίκιο?

    Τόση υποστήριξη καμία ομάδα δεν την είχε και απορώ το γιατί είναι τόσο ζωτικής σημασίας να πρέπει να τους βλέπω όπου πάω, και δε μιλάω μόνο για την τηλεόραση. Το ξαναλέω, το αναφέρω γιατί είναι ένα μεσα που απευθύνεται σε πολλούς και είναι αναγνωρίσιμο μέσο από όλους.

    Σε τελυταία ανάλυση, αυτό που λέω είναι το εξής: αν οι γκέη κάνουν παρέλαση και βρίσκονται παντού, τότε "δεν πειράζει" να τους βλέπουν τα παιδιά, "δεν πειράζει" να τους εξηγήσεις ότι αυτοί οι δύο άντρες/γυναίκες φικιούνται στο στόμα γιατί ο έρωτας είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα και , πριν το καταλάβεις, "δεν πειράζει" να εξηγησεις σε ένα παιδί πολύ μικρής ηλικίας ότι οι γκέη κάνουν έρωτα πρωκτικά ή στοματικά, το οποίο δε χρειάζεται να εξηγήσω πόσο προφανέστατα λάθος είναι.

    Όλες οι απαντήσεις σας βασίζονταν στην πεποίθηση ότι τι παιδί δεν θα ρωτήσει, και εγώ σου λέω ότι το μόνο βέβαιο είναι ότι θα ρωτήσει.
    Όλες σας οι απαντήσεις λένε "μην του εξηγήσεις" αλλά να πω στα παιδιά ότι "είναι πολύ ομορφο αυτό που συμβαίνει" γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι αγαπιούνται κτλ.

    Όχι, δεν θεωρώ ότι έχει απαντηθεί επαρκώς το ερώτημά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Από την άλλη, δεν είστε και υποχρεωμένοι να απαντήσετε.

    Το μόνο που ήθελα ήταν απλά να καταγραφεί και η αντίθετη άποψη, κι απο εκεί και πέρα ο καθένας σκέφτεται και επιλέγει κατά συνείδηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το post αυτό με άγγιξε, όχι όμως για το φλέγον θέμα της ομοφυλοφιλίας καθαυτό, αλλά για κάτι παράπλευρο που έβγαλε, την απομόνωση. Τελικά μπορεί κάποιος που φαίνεται απόμακρος και ιδιόρρυθμος, να κρύβει κάτι άλλο από πίσω. Κάπως έτσι ήμουν και εγώ στο σχολείο, τώρα πλέον σε μικρότερο βαθμό. Δεν ήταν ότι δεν ήθελα να μιλάω με τους άλλους, αλλά ότι δεν μπορούσα, δεν ήξερα πως (σύνδρομο Άσπεργκερ λέγεται για όσους θέλουν να το ψάξουν περισσότερο), αρκετοί συμμαθητές μου όμως με κορόιδευαν και με φώναζαν τρελό. Είναι εντυπωσιακό πως μπορεί να υπάρχει μπροστά στα μάτια μας ο πόνος, η δυστυχία, η ευτυχία, ένα πρόβλημα που αναζητά λύση, αλλά εμείς να βλέπουμε μόνο αυτό που έχουμε συνηθίσει, έναν απόμακρο τρελό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αυτό είναι κάτι που δε λύνεται ούτε με θεωρίες, ούτε με προπαγάνδα από τα μουμουέ ούτε με νόμους. Μόνο με ατομική προσέγγιση και ενδιαφέρον για εκείνους που βρίσκονται στο περιβάλλον μας.

    Ποιός μπορεί να βοηθήσει ένα άνθρωπο αν όχι ένας άλλος άνθρωπος?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αν μπορώ να βγάλω κάποιο πόρισμα από την ιστορία σου είναι ότι δεν πρέπει να κρίνουμε έναν άνθρωπο αν δεν έχουμε όλα τα στοιχεία. Μπορεί να φαίνεται αλήτης αλλά να είναι διαμάντι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!