Ήρως

• Μέσα στη σπηλιά ήταν δροσερά και σκοτεινά. Η οσμή της υγρασίας παντού και όλοι τους ήταν μαζεμένοι, στριμωχτά ο ένας δίπλα στον άλλον γιατί κάπως έπρεπε να χωρέσουν. Θα έμεναν εδώ μέχρι το σούρουπο για να μην τους ζαλίσει το λιοπύρι του τροπικού ήλιου που χτυπούσε το κοκκινόχωμα έξω. Ας ξεκουραστούμε και συνεχίζουμε την αναζήτηση μόλις δροσίσει λίγο έξω.
• Μόλις βολεύτηκαν όλοι και ήταν έτοιμοι να πάρουν έναν υπνάκο, ένας από αυτούς πήγε λίγο παραπέρα μαζί με ένα από τα τσιράκια του. Ήταν λιγνός, κοκκαλιάρης και κακιασμένος, πάντα με κάποια βρωμιά στο μυαλό του, όλο μπελάδες και πονηριές. Από γεννησιμιού του, κανείς δεν τον συμπαθούσε. Όλοι τον είδαν αλλά δεν έδωσαν σημασία. Ότι κι αν σκάρωνε, θα περίμενε μέχρι το σούρουπο. Κάποια στιγμή έπαψαν και τα κλαψουρίσματα των μικρών, έγινε ησυχία και όλοι κοιμήθηκαν.
• Το απογευματάκι, μόλις έπεσε η θερμοκρασία, ένας ένας ξύπνησαν και νυσταλέα τεντώνονταν για να ξεμουδιάσουν, πράγμα που έφερε μεγάλη ανακατωσούρα έτσι στριμωγμένοι όπως ήταν. Ο κακιασμένος δεν ήταν πουθενά, υπέθεσαν όμως ότι θα βγήκε πρώτος για να προλάβει να φάει περισσότερο, τόσο αχόρταγος και κανάγιας που ήταν. Δεν τους πείραζε αυτό.
• Ξαφνικά, μία κραυγή ακούστηκε. Σήκωσαν όλοι το κεφάλι και είδαν στο πάτωμα της σπηλιάς τον κακιασμένο να κρατάει σφιχτά τη μικρή κόρη του αρχηγού. Όλοι τη συμπαθούσαν γιατί εκτός από πολύ έξυπνη και ευγενική, ήταν και πανέμορφη με τα ορθάνοιχτα ρουθούνια της και το γυαλιστερό πετσί των φτερών της.
• "Θα τη σκοτώσω! Φέρτε μου τώρα όλες τις μύγες σας αλλιώς της κόβω το λαρύγγι!"
• Εκείνη τη στιγμή, φάνηκε στην είσοδο της σπηλιάς μία μορφή.
• Είχε κανονική μορφή, αλλά την εξυπνάδα του ανθρώπου και από τους ώμους του, λίγο χαμηλότερα από τα φτερά, ξεκινούσαν δύο πανίσχυρα ανθρώπινα χέρια που μπορούσαν να κάνουν τρομερά πράγματα. Φορούσε μία κόκκινη μάσκα.
• "Άσε την ήσυχη, αλλιώς θα το μετανιώσεις πικρά!", βροντοφώνaξε ο Manbat.