Ανισότητα σε Ισόποσες δόσεις

• Συνεχίζοντας το συλλογισμό που γέννησε την ιδέα του χρονικού χρήματος και της ίσης αμοιβής για όλους, προέκυψε και η ιδέα του ανώτατου επιτρεπτού ορίου στις ώρες εργασίας ανά ημέρα που να σου απαγορεύσει να δουλέψεις περισσότερο από όσο σκοπεύεις, ή σου επιβάλλουν ή νομίζεις ότι πρέπει.
• Δηλαδή, όταν έρχεται ο εφοριακός για να ελέγξει τα έσοδα και τα έξοδα, και εφόσον η ωριαία αμοιβή θα είναι ίδια για όλους και για οποιαδήποτε εργασία, θα μπορεί να διαπιστώσει εάν τα έσοδά σου αντιστοιχούν σε περισσότερες ώρες ανά ημέρα από το επιτρεπόμενο όριο και να σβήσει από την κάρτα σου τις παραπανίσιες. Σα να σου παίρνουν τα λεφτά από την τσέπη και να τα καίνε δηλαδή. Όχι να τα βάζουν σε κάποιο ταμείο, ούτε να τα διοχετεύουν στη χρηματοδότηση άλλων δραστηριοτήτων, αλλά να τα σβήνουν , να τα ακυρώνουν, να τα αφαιρούν από την κυκλοφορία δια παντός. Να τα σβήνουν, σα να μην υπήρξαν ποτέ. Δεν πρέπει να συσσωρεύεται τίποτα, για να μην υπάρχει το κίνητρο της απληστίας.
• Το ζητούμενο δεν είναι η τεμπελιά, αλλά η ίση κατανομή πλούτου, όχι με την έννοια της απόλυτης ισότητας αλλά με την έννοια της δικαιοσύνης στα κριτήρια, βάσει των οποίων γίνεται η μοιρασιά. Κατώτερο όριο δε χρειάζεται να υπάρχει, γιατί όποιος δεν θέλει να εργαστεί, απλά δεν θα έχει να φάει.
• Επίσης, η υπερβολική εργασία είναι βλαπτική για τον άνθρωπο, με πολλούς τρόπους. Ναι μεν οδηγεί σε υπέροχα δημιουργήματα και ασύλληπτα κατορθώματα, όμως τα άτομα που υπόκεινται την ταλαιπωρία της νυχθημερόν εργασίας, έστω και με τη θέλησή τους, υποφέρουν από ένα σωρό εκφυλισμούς, σύνδρομα και παθήσεις, από μυοσκελετικά μέχρι ψυχοσωματικά νοσήματα. Όχι μόνο μας κάνουν δυστυχισμένους, αλλά έχουν και κοινωνικές προεκτάσεις, οι οποίες ανακυκλώνονται σε έναν φαύλο κύκλο αέναης υπερ-εργασίας και περιόδους μηδενικής αποδοτικότητας, σταθερότης μηδέν.
• Για παράδειγμα, αν είσαι μεγαλοστέλεχος κάποιας πολυεθνικής ή ερευνητής της νάσα, τότε οι ώρες εργασίας θα είναι σίγουρα ατελείωτες. Ακόμα και τις ώρες που δεν δουλεύεις θα σε τρελαίνουν στα τηλέφωνα, ή θα τρώς με συναδέλφους ή απλά θα έχεις τη μόνιμη έγνοια. Αναλόγως, οι αμοιβές σου θα είναι υπέρογκες, διότι έχεις την εντύπωση ότι είσαι πιο σημαντικός από τον εργάτη που έχτισε το μέγαρο όπου ζείς ή τον αγρότη που σε ταΐζει και χωρίς τον οποίον δεν θα μπορούσες να πουλήσεις μούρη, παρά θα ζητιάνευες όπως οι καλόγεροι στις ινδίες, ρακένδυτος και λερός, αν και αξιοσέβαστος. Σίγουρα, τα μεγαλουργήματα δεν τα κάνεις παίζοντας με τα παιδιά σου ούτε περνώντας ποιοτικό χρόνο με τη γυναίκα σου και σε καμμία περίπτωση δεν μεγαλουργείς ζώντας σε μία κάμαρη με τρίς κι εξήντα, σωστά? Ούτε χωρίς να αδικήσεις καναδυό στην πορεία...Πως θα χτίζονταν οι πυραμίδες αν δεν ήτανε οι σκλάβοι?
• Κι όμως γίνεται. Με πολλούς περισσότερους σκλάβους, οι οποίοι θα σιτίζονται καλύτερα και θα απολαμβάνουν τα εργατικά τους δικαιώματα και ποιότητα ζωής, θα πάρει όμως περισσότερο χρόνο ή αντισταθμιστικά ακόμα περισσότερους σκλάβους σε εναλλασσόμενες βάρδιες για να μη σταματάει ποτέ το εργοτάξιο.
• Τότε, έτσι θα γινόταν, τώρα όμως η τεχνολογία επιτρέπει μεγαλύτερη μεγαλοψυχία, καθώς τη δουλειά των ανθρώπων διευκολύνουν τα μηχανήματα. Οι επικοινωνίες πλέον είναι αδιανόητα ταχύτερες που σημαίνει ότι εξοικονομείται κι άλλος χρόνος, άρα και χρήμα, ενώ το εργατικό δυναμικό είναι βολικότατα πλεονάζον: δε χρειάζεται να δουλεύουμε όλοι ακατάπαυστα, αλλά εναλλασσόμενοι ώστε, αν αρρωστήσουμε ή πάρουμε άδεια ή είμαστε λεχώνες να μη σταματάει η παραγωγή, αλλά ούτε και να χάνουμε το ψωμί μας και τη θέση μας.
• Αυτό όμως για να γίνει, είναι απαραίτητο πρώτα να καταλάβει ο καθένας μας ότι αυτό που δέχεσαι να υποστείς ο ίδιος είναι σα να το επιβάλεις και στους άλλους, οι οποίοι δε φταίνε σε τίποτα. Αν εσύ δουλέψεις είκοσι ώρες την ημέρα, τότε θα καταφέρεις περισσότερα και γρηγορότερα, αλλά θα στερηθείς πράγματα που δεν θα έπρεπε να στερηθείς, ακόμα και αν εκείνη τη στιγμή θεωρείς ότι δεν είναι και τόσο ουσιώδη, όπως οι συναναστροφές, η καλλιέργεια του πνεύματος, η οικογένεια η σωματική άσκηση, ή έστω απλά και μόνο η θεραπευτική ανεμελιά ενός κυριακάτικου πρωινού. Θα μου πείς, με τόσα λεφτά, έχω όση ανεμελιά γουστάρω, όμως αυτό είναι προνόμιο όσων έχουν κληρονομήσει τα λεφτά. Εκείνοι που δημιουργούν περιουσίες με σχετικά έντιμα μέσα, δεν μπορούν να το κάνουν αν δεν δουλέψουν χωρίς διαλείμματα για τεράστια χρονικά διαστήματα, με το προσωπικό κόστος που αναφέρθηκε νωρίτερα.
• Αντίστροφα, αν υποκύπτοντας σε εκβιασμούς δεχτείς να εργαστείς με μικρότερη αμοιβή και με λιγότερα δικαιώματα, τότε η σύγκριση θα ρίξει στην ίδια μοίρα και άλλους σαν εσένα διαιωνίζοντας την αδικία, όπως οι κινέζοι και οι ταϊβανέζοι που είναι ανταγωνιστικοί επειδή πουλάνε την ψυχή τους στο διάβολο για ένα κομμάτι μπαγιάτικο ψωμί, αναγκάζοντας και τους υπόλοιπους να εξευτελιστούν για να μη χάσουν την πελατεία.
• Από αυτό τον συλλογισμό προκύπτει ότι για να βελτιωθούν τα πράγματα στην Ευρώπη, πρέπει να πρώτα να σωθούν οι φτωχές χώρες από την αδικία, δηλαδή για έχουμε εδώ δικαιώματα, πρέπει πρώτα να στείλουμε συνδικαλιστές να οργανώσουν κράτη πρόνοιας και κοινωνικής δικαιοσύνης στη σομαλία, την αϊτή, την χιλή, την κίνα και την ινδονησία. Όχι ελεημοσύνη ούτε ανθρωπιστική βοήθεια, γιατί δίνοντας λεφτά στο ζητιάνο τον ενθαρρύνεις να κόψει το χέρι του παιδιού του για να σου πάρει κι άλλα λεφτά, εκμεταλλευόμενος την συμπόνοια ή την ενοχή σου. Όχι ελεημοσύνη, αλλά πραγματική δικαιοσύνη, μέσα στους θεσμούς και την οργάνωση της κοινωνίας.
• Αυτό που θέλω να πω είναι ότι παλιά δε γινόταν αλλιώς: έπρεπε να υπάρχει θρησκεία και κάποιος που να επιβάλλει νόμους όπως: μην τρώτε ωμό κρέας. Τώρα όμως δεν είναι ανάγκη να σκοτώσεις κανένα για να ζήσεις καλά. Τεχνολογικά, είναι δυνατόν να το καταφέρεις και αλλιώς.