Αστικός μύθος: Ο Μυθικός Αστός

• Με αφορμή το κείμενο, εξαιρετικό πραγματικά, που βρήκα στον πρωινό μπλογκοπερίπατο, ένα σωρό σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου, από την πρώτη παράγραφο κιόλας. Ωστόσο, συνέχισα την ανάγνωση και δεν το μετάνοιωσα.
• Είναι καταπληκτικό το πόσο ο νους με το παραμικρό ερέθισμα, απογειώνεται σε υψίπεδα, ξεχνώντας το αρχικό ερέθισμα, ξεχνώντας την πραγματικότητα, την αληθινή ζωή. Φαντάζεται ο νους στο όνειρό του πως άραγε θα ήτανε καλύτερα και μετά οργίζεται με την επαναφορά του στο έδαφος, επειδή συνειδητοποιεί ότι η αλήθεια είναι το χώμα και ο ιδρώτας.
• Όπως ο κλασσικός κουμουνιστής.
• Ας μην αρχίσουμε τη φιλολογία περί βιωσιμότητας του κομμουνισμού και άλλα τέτοια, αλλά ας δούμε τι συμβαίνει τώρα, εδώ στην πραγματικότητα.
• Ο κομμουνισμός, πέρα από τις διαφοροποιήσεις, κατά βάση είναι ακόμα ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, και ως τέτοιο δεν το υποστηρίζω, καταλαβαίνω όμως τους λόγους για τους οποίους όσοι ανήκουν σε αυτή την ιδεολογική ομάδα πιστεύουν σε αυτόν. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες, αν και ο πειρασμός είναι μεγάλος. Ας δούμε καλύτερα, πως ζεί ένας κομμουνιστής. Ας παρατηρήσουμε τις συνήθειές του και τον τρόπο που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του, ώστε να σχηματίσουμε μία εικόνα για το τί είναι κομμουνιστής και τι διαφορά έχει από τους υπόλοιπους.
• Έχει μία δουλειά, μία οικογένεια, αγοράζει ότι χρειάζεται από τα καταστήματα και ψάχνει θέση για παρκάρισμα όπως όλοι. Χαίρεται όταν έχει περισσότερα χρήματα γιατί με αυτά μπορεί να κάνει ότι επιθυμεί, λυπάται όταν έχει λίγα γιατί αναγκάζεται να περιοριστεί. Αντίθετα με το αναμενόμενο, ο κουκουές μπορεί να είναι και ευκατάστατος, ή ακόμα και πλούσιος, να απολαμβάνει πολυτέλειες και να έχει κύρος. Να πηγαίνει στην εκκλησία, να περνάει τα Χριστούγεννα και το Πάσχα με τον χριστιανικό τρόπο. Αυτά είναι κόντρα στην ιδεολογική βάση, για αυτό οι φτωχοί ακροαριστεροί αισθάνονται πιο κοντά στο πραγματικό νόημα του κουμμουνισμού και φυσικά, αυτοί είναι που έχουν κάτι να κερδίσουν αν κάποτε έρθει ο κομμουνισμός. Ωστόσο, ακόμα και αυτοί, ζούνε εντός του παρόντος συστήματος, άρα δεν έχουν και πολλές εναλλακτικές.
• Ή μάλλον έχουν. Μπορούν, αν θέλουν, να κάνουν πράξη τα όσα πιστεύουν. Εκτός από το ακραίο, δηλαδή να πάνε σε μία απομακρυσμένη περιοχή σαν τους μορμόνους να ιδρύσουν τη δική τους κοινότητα, μπορούν να αποποιηθούν τα πλούτη τους, ή να τα διαθέσουν στην υπηρεσία της κοινωνίας και να διαχειριστούν την υπεραξία τους κατά τα ιδεολογικά πρότυπα της κοσμοθεωρίας τους. Φυσικά, κανένας δεν το έχει κάνει.
• Πού είναι λοιπόν ο πραγματικός κουκουές? Πώς τον ξεχωρίζεις από τους ψεύτικους ή από τους άλλους πολίτες διαφορετικής νοοτροπίας? Είναι δυνατή η ύπαρξη ενός τέτοιου πλάσματος, εκτός από το επίπεδο της φαντασίας? Ποιό είναι το νόημα του να δηλώνεις το ένα ή το άλλο, εφόσον τη ζωή σου τη ζείς αλλιώς? Άρα, είναι φανερό ότι, με βάση την πρακτική εμπειρία, δεν υπάρχει πραγματικός κομμουνιστής, αλλά μόνο ο κατά φαντασίαν κομμουνιστής και, στην καλύτερη περίπτωση που εκτιμώ και περισσότερο, ο εν δυνάμει κομμουνιστής, ο κομμουνιστής που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και περιμένει τις κατάλληλες συνθήκες για να ανθίσει, με ελάχιστες πιθανότητες κατά τη γνώμη μου.
• Κουκούλα? Γιατί να φορέσεις κουκούλα αν δεν έχεις κάτι κακό κατά νου? Η χρήση της κουκούλας φανερώνει πρόθεση, δηλαδή ότι ο φορών κουκούλα έχει την πρόθεση να κάνει κάτι ακραίο και θέλει να αποφύγει το νόμο, όπως ο ληστής τραπεζών. Όταν ρίχνεις μία πέτρα στον αστυνομικό που σε τουλούμιασε, τότε ίσως και να δεχτούμε σαν ελαφρυντικό ότι το έκανες από αγανάκτηση και εν βρασμώ ψυχής. Αν φοράς κουκούλα, τότε έχεις σκοπό να κάνεις κακό.
• Τα σχόλια στο κείμενο εκείνο, είναι πολύ ενδιαφέροντα. Πολύ ωραίο μπλογκ γενικά.
• Υστερόγραφο: ο καλύτερος λόγος να μη φορέσει κανείς κουκούλα, είναι γιατί πλέον μπορεί να τον περάσουν για μπάτσο...
• Ίσως είναι πιο καλό να πηγαίνουν με στολές στις πορείες, οπότε θα δούμε το εξής παράδοξο, κουκουλοφόρους να δέρνουν και να συλλαμβάνουν ένστολους...