Ας υποθέσουμε

• ...ότι έχουμε μία αμοιβάδα. Κινείται καταβροχθίζοντας ότι βρεί στην πορεία της, το τυλίγει και απομυζά τα στοιχεία του.
• Ας υποθέσουμε, ότι η αμοιβάδα μας, (ας την ονομάσουμε Νίτσα, εκ του κοινωνίτσα) συναντά στο διάβα της έναν κόκκο πρωτεΐνης. Το απειροελάχιστο μόριο που θα ακουμπήσει πρώτο τον κόκκο, ας πούμε ότι είναι η Δούλα (εκ του ομαδούλα) και ότι μόλις αντιληφθεί την ύπαρξη της πρωτεΐνης, το πρώτο που θα κάνει είναι να πέσει με τα μούτρα στο φαΐ. Τα διπλανά του, μιμούμενα τη Δούλα, θα ορμήσουν και ετούτα πάνω στην πρωτεΐνη, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν. Πριν το καταλάβεις, ο κόκκος πρωτεΐνης είναι τυλιγμένος μέσα στην αμοιβάδα, ενώ τα άτυχα μόρια που έτυχε να βρίσκονται στην άλλη άκρη της αμοιβάδας, θα ακολουθήσουν τα πρώτα, θα χάσουν το φαγοπότι, αλλά μακροπρόθεσμα θα ωφεληθούν από τα θρεπτικά συστατικά που απορροφήθηκαν από την αμοιβάδα. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει εντολή από κανέναν εγκέφαλο, ούτε να έχει προηγηθεί συνεννόηση ανάμεσα στις Δούλες. Ο πυρήνας της Νίτσας, αν και κέντρο λήψης αποφάσεων, θα ακολουθήσει τη Δούλα, όπου υπάρχει φαγητό.
• Το τι κάνει το άτομο, έχει σημασία.
• Αν οι μετρήσεις δεν έδειχναν αγανάχτηση, ποιός πολιτικός θα ήθελε να αλλάξει το οτιδήποτε? Ακόμα και η παραίτηση του ατόμου αποτελεί κίνηση πολιτικού περιεχομένου.