Συναίσθημα και ηθική, Βίος και αναρχία

• Το χρήμα αρχικά είχε διαφορετική μορφή, αποτελούσε είδος προς ανταλλαγή και μπορούσε να είναι ένα κιλό ψάρια ή πορτοκάλια ή τρία βόδια ή μία γυναίκα. Έπειτα, για την ευκολία των συναλλαγών, το χρήμα πήρε τη μορφή του νομίσματος, είτε αυτό ήταν κάποιο μέταλλο με τη στάμπα του αυτοκράτορα επάνω, είτε τραπεζογραμμάτιο, είτε μία τεράστια κυκλική πέτρα με μία τρύπα στη μέση. Εξακολουθούσε όμως να έχει άμεση σχέση με την παραγωγή, δηλαδή να ορίζεται η αξία του από τη διαθεσιμότητα των προιόντων και το αντίστροφο, να ορίζεται δηλαδή η διαθεσιμότητα των προιόντων από την αξία του χρήματος.
• Μετά όμως, τα τζιμάνια του τραπεζικού κυκλώματος διαπίστωσαν ότι αυτό καθυστερεί την αύξηση των κερδών, ειδικά από τότε που καλύφθηκε και το τελευταίο εκτάριο του πλανήτη με ανθρώπινες πατημασιές, πράγμα που σήμαινε καινούριες αγορές γιόκ. Έτσι λοιπόν, εφευρέθηκε το δάνειο, δηλαδή η αποσύνδεση του χρήματος από την αντιστοιχία του σε χρυσό ή προϊόντα οποιασδήποτε παραγωγής. Πάρε τα λεφτά τώρα και θα μου φέρεις τα προϊόντα σε λίγο, εντάξει? Με αυτόν τον τρόπο, υπήρχε πολύ χρήμα με λίγη παραγωγή. Πολύ χρήμα για να αγοράσεις ότι θέλεις, αλλά η παραγωγή έμεινε στάσιμη, και μετά μειώθηκε, γιατί ένα καλό κόλπο διαδίδεται γρήγορα.
• Μετά, απλουστεύοντας ακόμα περισσότερο, η χρεωδανειακή μορφή του χρήματος, έγινε ασύδοτη, χρηματοδοτώντας ακρότητες και ματαιοδοξίες, μεταβάλλοντας τη βιοπάλη σε στυλιστική άποψη, η αλήθεια όμως είναι ότι πολιτισμός ξεκινάει από το φαΐ, από τη στέγη και την υγεία, από τα σχολεία και από την έρευνα. Από την επιβίωση.
• Κάποτε η έρευνα γίνονταν από ιδιώτες με περιέργεια και περιπετειώδη φύση. Πλούσιους μεν, ανεξάρτητους δε. Μέσα σε μοναστήρια ή σε ιδιόκτητα εργαστήρια, η δουλειά κάποιου ήταν το μεράκι του, ήταν η έμπνευση και ο σκοπός του, πολλές φορές μάλιστα και ο λόγος χρεωκοπίας του, με μόνη φιλοδοξία την υστεροφημία, τη δόξα. Αν παρατηρήσετε ένα ποδήλατο, ένα πλοίο ή οποιοδήποτε τεχνολογικό προϊόν, θα δείτε με πόση σοφία είναι τοποθετημένα τα εξαρτήματα ώστε να λειτουργούν με τη μεγαλύτερη δυνατή αξιοπιστία. Άπειρες δοκιμές άπειρα ατυχήματα, άπειρες αποτυχίες, άπειρες προσπάθειες να πετύχει κανείς το ακατόρθωτο, και πάντα πίσω από όλα αυτά τα μάτια και το μυαλό ενός τεχνίτη με όρεξη, ενός ανθρώπου που λατρεύει αυτό που κάνει. Κάποιου που εκτός από την χρηματική αμοιβή, απολαμβάνει και την ίδια την εργασία του.
• Επανασυνδέοντας το χρήμα με την εργασία και την παραγωγή, είναι προφανές ότι δεν είναι δυνατόν η παραγωγή να είναι το ίδιο ασύδοτη με την χρεωδανειακή μορφή του χρήματος, γιατί η παραγωγή εξαρτάται από τους ρυθμούς της φύσης σε όλα τα επίπεδα. Άρα, είναι απαραίτητη η ηθική να συμπεριλαμβάνεται στο σύστημα, όπου σαν ηθική δεν ορίζουμε το ποιός θα κοιμηθεί με ποιόν αλλά το πόσο κλέβει το σύστημα, δηλαδή το κατά πόσο τα λεφτά που λαμβάνει είναι προϊόν εργασίας ή όχι, κατά πόσον ανταποδίδει στο σύστημα όσα λαμβάνει από αυτό. Το τί μένει από την ύπαρξή του σε αυτή τη γή. Υπ' αυτή την έννοια, δεν πρέπει να υπάρχει κανείς που να μην εργάζεται, αλλά εδώ είναι που αρχίζουν τα δύσκολα.
• Εργασία είναι να μεγαλώνεις παιδιά, να καλλιεργείς χωράφια ή να επισκευάζεις γεωτρύπανα, να μελετάς την φύση, να διδάσκεις, να πηγαινοφέρνεις αγαθά από το ένα μέρος στο άλλο. Είναι εργασία να συγγράφεις? Είναι εργασία να κατασκευάζεις όμορφα αγαλματάκια σε σχήμα καρδιάς με κορδελίτσες επάνω? Είναι εργασία να εκτιμάς την τέχνη? Είναι εργασία να οργανώνεις κοινωνικές εκδηλώσεις? Κάποτε, όλα αυτά γίνονταν στον ελεύθερο χρόνο των ανθρώπων, τώρα όμως ολόκληρες βιομηχανίες έχουν στηθεί πάνω σε αυτά και ολόκληροι πληθυσμοί ασχολούνται με τις μύτες των επίδοξων αστέρων αντί με το να παράγουν πραγματικά απαραίτητα πράγματα, και μάλιστα αμοίβονται καλύτερα από τους πραγματικά απαραίτητους επαγγελματίες όπως τους αγρότες ή τους πραγματικούς γιατρούς.
• Ζαβολιά, ε?
• Έτσι, οι άνθρωποι έχουν πάψει να κάνουν αυτό που τους αρέσει γιατί οι ζαβολιάρηδες περνούν καλύτερα.
• Είναι όμως έτσι?
• Τα ποσοστά αυτοκτονιών λένε ότι όχι.
• Οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να κάνουν αυτό που τους αρέσει σαν επάγγελμα και είναι περίεργο το πόσο αληθινό είναι αυτό, και πόσο σοφό μέσα στο χρόνο. Ένας γεωργός που μιλάει στα φυτά του δεν θα μπορούσε ποτέ να παραβιάσει τη φύση, όχι εν γνώσει του. Μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του και να κλέβει στο ζύγι, αλλά αν είναι ευτυχισμένος βλέποντας το βλαστάρι να σπάει το χώμα, δεν μπορεί παρά να το περιμένει να μεγαλώσει, αντλώντας τους χυμούς με το πάσο του. Ένας μηχανικός που αγαπάει τις μηχανές, ακούει τον ήχο του κινητήρα και ξέρει που βρίσκεται η κάθε βίδα, πόσες σταγόνες λάδι λείπουν και που να προσθέσει ένα εξαρτηματάκι για να απογειώσει την απόδοσή του.
• Δεχόμαστε λοιπόν ότι ηθική είναι να κάνεις το σωστό, και όχι να τεμπελιάζεις με την πρόφαση ότι πληρώνεσαι. Δεχόμαστε επίσης ότι σαν παραγωγή ορίζουμε και την παροχή υπηρεσιών, στο βαθμό που αυτή αντιστοιχεί σε πραγματικές ανάγκες και όχι σε στυλιστικές πολυτέλειες. Η πλαστική χειρουργική πχ, είναι πολύτιμη για κάποιον που έπεσε θύμα τροχαίου, αλλά όχι για κάποια που δεν έχει πως να περάσει την ώρα της παρά μόνο κοιτώντας τον καθρέφτη της, η τσουράπω.
• Άρα, έχουμε δύο ζητούμενα: α) συσχετισμός παραγωγής-χρήματος και β) συσχετισμός εργασίας-ηθικής.
• Δυστυχώς, ακόμα και ο χρόνος μετράται σε χρήμα, οπότε θα δουλέψουμε πάνω σε αυτό.
• Χρήμα, παραγωγή, ηθική, χρόνος, χρήμα, χρόνος, χρονικό χρήμα.
• Ο χρόνος που χρειάζεται για να παράγεις αυτό που μπορείς, σε χρήμα. Μία κάρτα για παράδειγμα, σαν αυτή που χτυπούν οι εργάτες. Πρέπει όμως να είναι αλάθευτη και δίκαιη. Σε ένα οργουελιανό παραλήρημα, θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε τσιπάκια και μηχανές παρακολούθησης, τζι-πι-ές και τα τοιαύτα, όμως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται σε αγροτικές ή υπανάπτυκτες περιοχές, οπότε αυτό είναι από δύσκολο εώς αδύνατο. Ακόμα κι αν δεν ήταν έτσι όμως, θα έπρεπε να εξαντλήσουμε τους φυσικούς πόρους για την παρακολούθηση και μόνο.
• Η μόνη έγκυρη απόδειξη ότι έχεις εργαστεί, είναι το προϊόν της δουλειάς σου, οπότε γνωρίζοντας κάποια στοιχειώδη πράγματα, μπορείς να υπολογίσεις ότι ένα κιλό ντομάτα αντιστοιχεί σε τόσες ώρες δουλειάς, μία εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς αντιστοιχεί σε τόσες ώρες και το βάψιμο ενός τοίχου σε τόσες. Στον χρόνο της κάθε εργασίας θα συνυπολογίζεται ο συντελεστής εκπαίδευσης, δηλαδή το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να εκπαιδευτεί ο κάθε επαγγελματίας, αλλά και ο συντελεστής διαθεσιμότητας, δηλαδή αν υπάρχουν πολλοί κομμωτές τότε ο συντελεστής διαθεσιμότητας θα είναι πολύ χαμηλός ενώ σε σπάνιες ειδικότητες θα μεγαλώνει αντίστοιχα. Αυτό το τελευταίο θα μεταβάλεται από έτος σε έτος ώστε να αντανακλά την πραγματική προσφορά και ζήτηση. Δεν θα υπάρχει συντελεστής εμπειρίας. Θα υπάρχει όμως ο συντελεστής αναγκαιότητας, θα ορίζεται δηλαδή αν η ντομάτα είναι πιο σημαντική από τα γκάντζετ, η εκπαίδευση πιο σημαντική από τη χαρτομαντεία, και ούτω καθεξής, ενώ πολύ λίγες δραστηριότητες θα παραλειφθούν, αυτές που είναι βλαπτικές για το σύστημα. Η πορνεία είναι μέσα, τα ναρκωτικά έξω. Οι υπολογιστές είναι μέσα και όποιος δουλέψει περισσότερο ας επικρατήσει, δηλαδή ο καλύτερος. Θα πραγματοποιηθεί δηλαδή η οικονομική επιλογή, όπως λέμε φυσική επιλογή.
• Κόβεις μία απόδειξη, όχι για το χρηματικό ποσό που χρέωσες ( μιας και δεν θα αμοιφθείς με χρήματα), αλλά με την ακριβή περιγραφή της εργασίας που κατέβαλες, με ώρα έναρξης και περάτωσης. Ένα αντίτυπο για εσένα και ένα για τον πελάτη σου, όλα μαζί στο χωνευτήρι της εφορίας, η οποία πλέον δεν θα μετράει λεφτά, αλλά χρόνο. Στο τέλος του μηνός, ανάλογα με τις ώρες, θα παίρνεις μία κάρτα, σαν αυτές των τραπεζών, στην οποία θα έχουν περαστεί οι χρονο-μονάδες. Πηγαίνεις μετά στο σούπερμάρκετ, και αγοράζεις ένα κιλό ντομάτες, το οποίο κοστίζει δυόμιση χρονομονάδες το κιλό, κοιτάζεις την κάρτα και βλέπεις ότι έχεις ακόμα εκατόν είκοσι χιλιάδες χρονομονάδες γιατί είσαι και πολύ δουλευταράς, οπότε προσθέτεις και ένα κιλό γάμπαρη.
• Δεν μπορείς να κλέψεις, γιατί οι ώρες τις ημέρας δεν μπορούν να αυξηθούν.
• Το χρήμα δεν υπάρχει πιά, η αμοιβή υπολογίζεται με τις ώρες εργασίας, άρα είναι πλέον εφικτό να κάνεις αυτό που σου αρέσει χωρίς να πουλήσεις την ψυχή σου στο διάβολο του χρήματος.
• Οι εγκληματίες, δεν θα αμοίβονται.
• Μετά από έναν χρόνο απουσίας, ο Μήτσος επέστρεψε, ελπίζω για πολύ. Πολύ πικρές οι καινούριες αναρτήσεις του, αν και ούτε οι παλιές του ήταν βουτηγμένες στο μέλι ακριβώς.