Τσάρκα στο Γυαλό

• Μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι οι περίπατοι. Οι μεγάλοι περίπατοι. Εχθές, ήταν από εκείνες τις ημέρες που όλα ήταν ευνοϊκά, οπότε είπα να μην αφήσω την ευκαιρία να πάει χαμένη. Γύρω στις δύο το μεσημέρι, ξεκίνησα, με το βιβλιαράκι μου στην τσάντα...
• Πρώτα πήγα από τον περίπατο, δηλαδή την πεζοδρομημένη ντάπια. Η ντάπια ήταν μία τάφρος με θαλασσινό νερό,σκαμμένη γύρω από την Πρέβεζα, που όμως τελικά την έκλεισαν γιατί πλέον ήταν επικίνδυνη. Για πολλά χρόνια ήταν ένας παραμελημένος χωματόδρομος, μέχρι που πρίν από 7 χρόνια έγινε πεζόδρομος. Τα καλοκαίρια, όλοι εκεί πάνε τις βόλτες τους, τα σκυλιά τους, τις ποδηλατάδες τους, το jogging τους...Από εκεί λοιπόν άρχισα τη βόλτα μου.
• Η Ντάπια οδηγεί στην Κυανή Ακτή, δηλαδή τον παραλιακό δρόμο λίγο πρίν το Κολυμβητήριο, που είναι γεμάτος ευκάλυπτους στις δύο μεριές του δρόμου και αποτελεί πολύ όμορφο μέρος για βόλτα επίσης. Εκεί έβγαλα αυτή τη θολή φωτογραφία-πορτραίτο με το κινητό μου, καθώς επίσης θυμήθηκα και την αγάπη μου για πράσινες φυλλωσιές διαφόρων αποχρώσεων. Όσο πιο πολλά πράσινα έχει το κάδρο, τόσο καλύτερα για εμένα, το μπαλκόνι μου ή τη βόλτα μου. Ειδικά αν συνδυάζεται με κάποιον ζωηρό τόνο του γαλάζιου, είναι τέλειο για να ευφρανθεί το βλέμμα. Σε αυτή την ακτή, την κυανή, ερχόμαστε για μπάνιο το καλοκαίρι με τα παιδόπουλα όταν δεν γίνεται να πάμε στο Μονολίθι, τώρα όμως είναι εντελώς έρημη.
• Συνεχίζοντας το περπάτημα, πέρασα μπροστά από το μνημείο του Ναύτη, ακριβώς δίπλα από το Κουρδιστό Πορτοκάλι, το θρυλικό μπαράκι που ακόμα μεγαλώνει γενιές, με την ίδια πάντα ντάμπα-ντούμπα μουσική του. Σε αυτό το σημείο ο δρόμος στρίβει και πλέον έχουμε οπτική επαφή με την πόλη και το λιμάνι της.
• Μία τέτοια μέρα, είναι γεμάτη ψαράδες η παραλία. Με το σκαμπό, το καλάμι, τα κουβαδάκια και το αυτοκίνητο παρκαρισμένο ακριβώς δίπλα με ανοιχτή την πόρτα για να ακούγεται η περιγραφή του αγώνα. Νέοι, γέροι, ακόμα και γυναίκες στήνουν τα καλάμια τους, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που στήνουν δύο και τρία καλάμια, και φέρνουν περίεργα δολώματα αντί για τους παραδοσιακούς σωλήνες ή τα φωσφορίτια, προσφορίτια όπως τα λένε μερικοί. Σε λίγο αρχίζουν οι παραλιακές καφετέριες.
• Πεζοδρομημένο και ανθοστολισμένο αυτό το τμήμα της παραλίας, έχει ομορφύνει πολύ τα τελευταία χρόνια. Οι καφετέριες είναι γεμάτες κόσμο, αν και οι περισσότεροι κάθονται μέσα από τις διαφανείς ζελατίνες :δεν κάνει ακριβώς ζέστη παρά τον ήλιο. Κάπου εκεί βρίσκεται και η Ρεστία, η καφετέρια που συνήθως προτιμώ να κάθομαι. Το όνομά της μου φέρνει μία μικρή ανακατωσούρα, γιατί ρεστία είναι το βουβό κύμα, swell που λένε και οι άγγλοι, αυτό που προκαλεί την χειρότερη ναυτία (σε εμένα τουλάχιστον). Ωστόσο, είναι ωραίο και ζεστό μέρος. Παραγγέλνω τοστάκι με πορτοκαλάδα φρέσκια, με συνοδεία καυτού καφέ, και βγάζω το βιβλιαράκι μου από τη τσαντούλα. Αυτή είναι ζωή!
• Κάμποσες σελίδες αργότερα, και με τα σωθικά ζεσταμένα από το καφεδάκι, παίρνω βήμα-βήμα το δρόμο του γυρισμού. Μέσα από την κεντρική αγορά, στο Σειτάν Παζάρ, Λεωφόρος Ειρήνης...Πέντε στροφές ακόμα και να' μαι σπίτι, γύρω στις πέντε. Κάπου στο δρόμο, λίγο πιο πάνω από τη Θεοφάνειο Αίθουσα Τέχνης (ναι, τρομάρα μας, έχουμε κι απ' αυτό), τραβήχτηκε η φωτογραφία μπόνους, ενδεικτική της τρέλας που κουβαλάει ο μέσος Πρεβεζιάνος ( εκτός από εμένα, βέβαια).
• Το επόμενο κινητό θα έχει οπωσδήποτε καλύτερη ανάλυση στις φωτογραφίες...