Η Ζωή Γράφεται με Ήττα

• Η ομορφιά είναι κάτι που όλοι επιθυμούμε για τον εαυτό μας και τους τριγύρω μας. Θέλουμε να είμαστε όμορφοι ώστε να βρούμε όμορφο σύντροφο (κατά τα κριτήριά του ο καθένας πάντα). Πέρα από τις αρχέγονες καταβολές αυτής της αναζήτησης και το συσχετισμό της καλλονής με την υγεία, ένα βήμα παρακάτω βρίσκεται το ανθρώπινο τέχνασμα και ο ανθρώπινος πόνος, που όπως επαναλαμβάνω συχνά, είναι αναίτιος.
• Πόνος όχι σωματικός λόγω ασθένειας ή ατυχήματος αλλά πόνος δυστυχίας από τον φόβο της απόρριψης και τη σπάθη της μοναξιάς. Η κοινωνική διάσταση της ομορφιάς που ξεπερνά το αναπαραγωγικό ένστικτο και ορίζει την ομορφιά ή έστω την ευπαρουσίαστη όψη σαν κριτήριο του χαρακτήρα, εσφαλμένα προφανώς. Η ομορφιά σαν συμπεριφορά περιλαμβάνει το ντύσιμο, το στήσιμο του σώματος και τον τρόπο ομιλίας. Θα μπορούσαμε να το αναλύσουμε σε βάθος αλλά αυτά τα ξέρουν και οι πέτρες. Ο προβληματισμός μου βραδυάτικα έχει να κάνει περισσότερο με το αν τελικά η ομορφιά είναι εισιτήριο επιτυχίας.
• Στις συναναστροφές η ομορφιά είναι καλός κράχτης, υπό την έννοια ότι ο απεναντινός σου θα μπεί ευκολότερα στον κόπο να ακούσει αυτά που λες. Και στις ρομαντικές σχέσεις ισχύει το ίδιο φυσικά, αφού κανείς δεν μπορεί να πλαγιάσει με κάποιον που δεν του αρέσει, τουλάχιστον όχι για πολύ. Αν η ομορφιά ήταν όμως το μόνο κριτήριο τότε από όλους τους ανθρώπους θα έβρισκαν ταίρι και θα αναπαράγονταν μόνον όσοι πληρούν τα ολοένα υψηλότερα κριτήρια ομορφιάς. Όπως όλοι ξέρουμε δεν συμβαίνει αυτό. Συχνά παρατηρούμε ζευγάρια με τον έναν σύντροφο ωραιότερο από τον άλλον, ή άτομα σπάνιας ομορφιάς να κακοπέφτουν ή να μένουν μόνα και ένα σωρό άλλες παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι των οποίων οι σχέσεις οδηγούνται σε πολυετή γάμο είναι εκείνοι με την πιο μέτρια εμφάνιση ενώ οι πολύ όμορφοι τείνουν περισσότερο να εναλλάσσουν συντρόφους ή να αργούν να κάνουν παιδιά και να κρύβουν ακριβώς τόσες ανασφάλειες όσες και όλοι εμείς. Να διευκρινίσω ότι είμαι υπέρ της ελευθερίας των ατόμων να ζούν όπως κρίνουν τη ζωή τους και ότι το κριτήριο του γάμου αναφέρεται περισσότερο σαν στατιστική πληροφορία για τις μακροχρόνιες σχέσεις παρά οτιδήποτε άλλο. Και σε καμμία περίπτωση δεν υπαινίσσομαι ότι όλοι οι γάμοι είναι ευτυχισμένοι... Είναι όμως αλήθεια ότι ο γάμος είναι το κοινωνικά αποδεκτό πρόσωπο του έρωτα, για αυτό και όλοι στο υποσυνείδητό μας τον έχουμε σαν την ευτυχή κατάληξη μίας σχέσης. Άρα, πίσω στο θέμα μας, οι όμορφοι άνθρωποι μπορεί να έχουν περισσότερες πιθανότητες να προσελκύσουν έναν σύντροφο αλλά οι πιθανότητές τους να ευτυχήσουν στ'αλήθεια είναι ακριβώς ίδιες με οποιοδήποτε άλλο άτομο, ασχέτως εμφάνισης.
• Τότε γιατί τα κάνουμε όλα αυτά? Οι γάμοι, το κυνήγι η απόλαυση η ηθική και ο έρωτας συμβαίνουν γιατί ο άνθρωπος θέλει την αναπαραγωγή ή την ομορφιά? Αν ήταν μόνο η αναπαραγωγή και η διαιώνιση τότε δεν θα είχαμε τόσους πολύπλοκους κανόνες για τα επακόλουθα της ερωτικής συνεύρεσης. Αν ήταν μόνο η ομορφιά τότε κατά τον Δαρβίνο, οι άσχημοι άνθρωποι θα έπρεπε να είχαν εκλείψει μέχρι τώρα. Γιατί σπαταλάμε τόση ενέργεια, χρόνο και ψυχικά αποθέματα για την εμφάνισή μας?
• Η απάντηση για εμένα είναι ότι η ομορφιά δεν αποτελεί πλέον αναπαραγωγικό προσόν (άλλωστε στον δυτικό κόσμο που ζούμε η ερωτική πράξη δεν αποτελεί πια πράξη αναπαραγωγής) αλλά κοινωνικό προσόν μόνο. Αν μία γυναίκα πάει στη δουλειά της χωρίς make up τότε θα θεωρηθεί ατημέλητη, μέγα ατόπημα. Αν μία όμορφη γυναίκα παραλείψει τα φτιασίδια τότε μία άσχημη θα την επισκιάσει με λίγη πούδρα παραπάνω παρόλο που η ασχήμια ποτέ δεν κρύβεται εντελώς.
• Πέρα από τα ψυχικά χαρίσματα του κάθε ανθρώπου, η ομορφιά είναι πλέον αναγκαστική για να έχει το άτομο μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να βγάλει το κεφάλι του έξω από τα νερά της κοινωνικής απόρριψης.
• Και φταίς εσύ για αυτό.