Άλλη Μία Ιστορία

• Στο Γυμνάσιο όλα ήταν διαφορετικά. Από τις μητρικές μορφές που είχαμε για δασκάλες και αγαπούσαμε παρά τις ελλείψεις του συστήματος, βρεθήκαμε αντιμέτωποι με κυνικούς επιστήμονες που δεν είχαν καμμία παιδαγωγική εκπαίδευση. Με την προϋπόθεση ότι όλοι πάνε φροντιστήριο, μας έπιαναν την κουβέντα, περνούσαν την ύλη βιαστικά και όλο άκουγα φράσεις όπως "¨Όπως είπαμε......" και αναρωτιόμουν πότε στο καλό το είχαμε πει κι εγώ δεν το άκουσα. Είχαμε έναν φυσικό που όλο κοιτούσε αφηρημένα έξω από το παράθυρο χωρίς να μιλάει. Είχαμε έναν μαθηματικό που ήταν καλλιτέχνης και όλο του πιάναμε την κουβέντα για να γελάμε κι αυτός επειδή βαριόταν έπαιζε το παιχνίδι μας. Είχαμε μία αγγλικού που ντύνονταν λες και ο κόσμος είναι μία μεγάλη παραλία και όλα τα αγόρια την πείραζαν με αισχρά αστεία που εκείνη δεχόταν με νάζι. Είχαμε μία μουσικού(πόσες χαμένες ώρες, θε μου!) που όλο γκρίνιαζε και μιλούσε υποτονικά και μονότονα, τόσο που ζαλιζόμασταν ακούγοντάς την. Είχαμε και έναν που μας έκανε χημεία που όλο περνούσε πάνω-κάτω ανάμεσα από τα θρανία των κοριτσιών. Μόνο μία φιλόλογος που μας έκανε ιστορία, μας εξηγούσε καλά το μάθημα και μου άρεσε γιατί έκανε κανονικό μάθημα, παρόλο που η ιστορία δεν ήταν και το αγαπημένο μου.
• Το θέμα ήταν ότι κανείς άλλος δεν δίδαξε πραγματικά κάτι. Τα παιδιά που πήγαιναν φροντιστήριο μας ενημέρωναν για τα διαγωνίσματα και διαβάζαμε μόνο για αυτά. Τώρα κάνουν κάτι ακόμα καλύτερο με τα περίφημα ερωτήματα, όπου αντί να μελετήσεις την ύλη, μαθαίνεις 7-8 γραμμές από το κάθε κεφάλαιο. Μην τυχόν μάθεις τίποτα παραπάνω........Εκεί, στο Γυμνάσιο, έμαθα την αδιαφορία εκείνου που πληρώνεται και χέζει το μισθό που παίρνει.
• Μετά ήρθε το Λύκειο. Την πρώτη μέρα και τη δεύτερη και την τρίτη, σκεφτόμουν τι ωραία θα ήταν το σχολείο με όλους αυτούς τους νεαρούς άντρες για συμμαθητές. Μετά είδα τον όγκο των μαθημάτων. Μετά το καθισιό του Γυμνασίου, πως θα ξαναστρωνόμουν στο διάβασμα? Μετά από ένα απελπιστικό πρώτο τρίμηνο όπου διάβαζα ακατάσχετα χωρίς όμως αποτέλεσμα, ειδικά στα μαθηματικά, οι γονείς μου συμφώνησαν να πάω σε φροντιστήριο. Εκεί γινόταν καλύτερη δουλειά, φυσικά.
• Οι καθηγητές του Λυκείου μου ήταν όλοι γραφικοί. Φυσικά, το μάθημα ήταν για τα μάτια του κόσμου. Ο κάθε δάσκαλος κάτι έλεγε ενώ εμείς κάναμε τα δικά μας. Μερικές φορές κάποιος αυστηρός θα έβαζε τις φωνές, θα έδινε καμμία αποβολή και μετά συνεχίζαμε σα να μην έγινε τίποτε. Τα διαλείμματα το κάθε παιδί έκανε κυριολεκτικά ότι ήθελε, πράγμα που με κάνει να τρομάζω όταν ακούω ότι τα τωρινά παιδιά είναι εκτός ελέγχου.... Πολλοί καθηγητές στα διαγωνίσματα στέκονταν στην πόρτα για μπορούμε να αντιγράψουμε, ενώ οι μόνοι που το έπαιζαν ανώτεροι ήταν αυτοί που ήξεραν τα θέματα από πριν και είτε είχαν τα σκονάκια τους είτε είχαν μελετήσει. Αργότερα, δίνοντας τους βαθμούς ο καθηγητής θα έλεγε "Μπράβο παιδί μου, είσαι αξιέπαινος!". Οι περισσότεροι από εμάς διάβαζαν μόνο για τη δέσμη και στα υπόλοιπα φροντίζαμε να παίρνουμε ίσα-ίσα τη βάση. Κάμποσοι καθηγητές τσιμπολογούσαν τις πιτσιρίκες χωρίς καν να το κρύβουν. Δύο καθηγητές ξεχνούσαν τα ονόματά μας και περνούσαν λάθος απουσίες ή και βαθμολογίες. Ένας θεός ξέρει πως κατάφερα να τελειώσω το Λύκειο και αν τελικά οι βαθμοί μου είναι οι δικοί μου. Στο Λύκειο έμαθα ότι όταν και οι δύο έχουμε συμφέρον, μπορούμε μαζί να κάνουμε οποιαδήποτε παρατυπία.
• (Ο αδερφός μου την πρώτη φορά απέτυχε στις πανελλήνιες παρόλο που πήγαινε φροντιστήριο και ήταν πολύ μελετηρός. Καταλάβαμε το λόγο όταν ο καλός εκείνος καθηγητής του έδωσε τις πραγματικές ασκήσεις προετοιμασίας τη δεύτερη χρονιά, ο αχαρακτήριστος)
• Όχι, δεν στηρίζω τις απεργίες τους.