Παιδιά

• Βλέποντας τον πιτσιρικά να ακολουθεί τα χνάρια του, ο πατέρας ένιωσε στην αρχή τρόμο από τη βεβαιότητα ότι αυτό το πλασματάκι θα περνούσε όλες αυτές τις απορρίψεις, τις ενοχές και τις τις απογοητεύσεις. Τις ξανα-έζησε ο ίδιος μία-μία όλες από την αρχή. Σιγά σιγά όμως ήρθαν και οι άλλες αναμνήσεις.
• Μαζί με τις πρωτόγνωρες ανακαλύψεις του παιδιού, θυμήθηκε τη συναρπαστική γλύκα της ανακάλυψης. Το πως νιώθεις τα πόδια ενός σκαθαριού να ανεβαίνει το μπράτσο σου, το πόσο ωραία ακούγεται ένα κουτάλι όταν το χτυπάς σε μία κατσαρόλα και πως νιώθεις τη λάσπη ανάμεσα στα δάχτυλα μέσα σε μία λακούβα του χωματόδρομου. Θα έρχονταν κι άλλες, πιο γλυκές και πιο παράξενες εκπλήξεις, το ήξερε καλά αυτό.
• Άρχισε να του δείχνει όλα αυτά που ήξερε. Σε κάθε βήμα ήταν δίπλα του, εξηγώντας του πως να μην τρώει τα μούτρα του όταν σκαρφαλώνει, πως και τι να προσέχει και πώς να φτιάχνει ζωάκια από πλαστελίνη. Μάντευε τις σκέψειςτου παιδιού, ήξερε την κάθε του κίνηση. Οι δύο τους είχαν γίνει ένα μυαλό. Συνεννοούνταν με τα μάτια, χαίρονταν μαζί και ζούσαν τα πάντα ο ένας μέσα από τον άλλον. Ήταν ίδιοι.
• Ανίσχυρος να κάνει αλλιώς, παρακολουθούσε το παιδί, τρέμοντας ότι τώρα θα γίνει το μοιραίο, τώρα φανεί η διαφορετικότητά του, τώρα θα αρχίσει η μοναξιά. Μερικές φορές σκεφτόταν να τον περιορίσει. Να του μάθει να είναι φρόνιμος μόνο, να ακολουθεί οδηγίες μόνο, να είναι ήσυχος μόνο. Κάποιες φορές του έλεγε "Κοίτα πως κάνουν όλοι. Κοίτα πως κάνουν τα άλλα παιδάκια". Όμως δεν μπορούσε. Δεν ήξερε πως να το κάνει. Ποτέ στη ζωή του δεν ένιωσε φυσιολογικός. Πως να το διδάξει λοιπόν ? Πως να σβήσει τα δικά του κουσούρια από τη μοίρα ενός παιδιού που δε φταίει σε τίποτα? Ήθελε να του μάθει πως να κάνει φίλους, αλλά πως? Πως στο διάολο θα ενταχθεί ο γιός ενός απροσάρμοστου?
• Δύο βαθιές ρυτίδες εμφανίστηκαν ανάμεσα στα φρύδια του. Έδειχνε πάντα σκυθρωπός και ήταν αλήθεια. Έσφιγγε το πλασματάκι στην αγκαλιά του και το νανούριζε, το πήγαινε στην παιδική χαρά και για μπάνιο στη θάλασσα. Όλα όσα έπρεπε να γίνουν. Συχνά, όταν δεν άντεχε άλλο, τον παρέδιδε σε εκείνη. Εκείνη πατούσε γερά στο έδαφος, εκείνη θα το βοηθούσε και θα το έβαζε σιγά-σιγά στην κανονική ζωή.
• Άρχισε να αναρωτιέται για όλα όσα είχε κάνει ως τώρα. Της το είπε. Τον κοίταξε με ανησυχία. Του είπε όλα όσα εκείνος ήξερε ότι θα του έλεγε. Του άρεσε που μπήκε στον κόπο να του τα ξαναπεί άλλη μία φορά, αλλά για πρώτη φορά δεν κατάφερε να τον γαληνέψει. Μετά ήρθε αυτό που έτρεμε: η ώρα του σχολείου. Δεν φοβόταν για τα μαθήματα ούτε για τις επιδόσεις. Για αυτά ήταν τόσο σίγουρος, όσο σίγουρος είχε υπάρξει χρόνια πρίν για τον εαυτό του. Αυτό που ξαναζούσε στους εφιάλτες του ήταν το συναίσθημα του να βλέπεις από μακριά τους άλλους να παίζουν παρέα κι εσύ να καθεσαι στη γωνιά κι ας είσαι ο καλύτερος. Να μην έχεις φίλους. Να μπορείς να κουνήσεις βουνά, να δώσεις ζωή σε ένα κομμάτι πηλό, να είσαι ικανός για το αδύνατον αλλά όχι για το υποχρεωτικό. Να είσαι απ'έξω.
• Ωστόσο την πρώτη μέρα του σχολείου, βρήκε τη δύναμη να δώσει τις ίδιες συμβουλές που ήξερε ότι θα έδινε ο οποιοσδήποτε γονιός στο παιδί του. Τον πήρε από το χέρι και περπάτησαν ως εκεί. Τον άφησε και έφυγε για πρώτη φορά. Τις πρώτες μέρες ήταν πολύ νωρίς για να φανεί οτιδήποτε. Όσο περνούσε ο καιρός ερευνούσε τα μάτια του παιδιού να δεί τα σημάδια. Τελικά βρήκε το κουράγιο να ρωτήσει τις δασκάλες. Ήταν ενθουσιασμένες. Το περίμενε και ήταν περήφανος. "Και πώς τα πάει με τα άλλα παιδάκια?" Μιά χαρά του είπανε. Πολύ ασαφές. Πάνω στη ώρα, άκουσε τις φωνίτσες από την αυλη "Ο-δυ-σσέ-ας! Ο-δυ-σσέ-ας!" . Απίστευτο!
• Ο Οδυσσέας ήταν ο αρχηγός της παρέας. Δεν μπορούσε να το καταλάβει. Πως είχε γίνει αυτό? Δεν είχε κάνει τίποτα για αυτό ούτε ήξερε να το αντιμετωπίσει. Μα δεν ήταν οι δύο τους ίδιοι? Σχεδόν απογοητεύτηκε. Ο Οδυσσέας παρέμεινε η ψυχή της παρέας μέχρι το τέλος της σχολικής του ζωής, κι ακόμα παραπέρα. Το αίσθημα που είχε σε όλη του τη ζωή ως τότε, ένα ακαθόριστο αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά, άλλαξε. Αυτή τη φορά ένιωθε ότι κάτι είχε κάνει σωστά, αλλά δεν ήξερε τι. Της το είπε. Εκείνη του απάντησε "Εχεις γίνει τραμπολίνο".
• "Βρίσκεσαι κάτω για να τον βοηθήσεις να φτάσει ψηλά. Λυγίζεις όταν πιέζεσαι αλλά δε σπάς ποτέ. Όταν πέφτει τον ξανα-ανεβάζεις και είσαι σταθερός πάντα. " Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, της απάντησε. " Υπάρχουν πολλά που δεν μπορείς να προβλέψεις όμως εσύ κατάφερες να του δώσεις κάτι που ποτέ δεν είχες. Την αγάπη του πατέρα".