Και μετά...

• .....ήρθε ο θάνατος. Κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα μπορούσε να είχαν απογίνει αν δεν ερχόταν ο θάνατος. Θα μπορούσαν να είχαν φτάσει ακόμα ψηλότερα, ή να ακολουθούσε η βαρεμάρα και η κούραση και η ρουτίνα. Όλα σκορπίστηκαν. Έμεινε η μνήμη, υποβοηθούμενη από φωτογραφίες και αγαπημένα αντικείμενα. Στην αρχή για να ξύνουν την πληγή του ξεριζωμού και αργότερα για να θυμίζουν ότι δεν ήταν όλα μάταια. Είχε υπάρξει. Είχε κάνει τη διαφορά, έστω και μικρή. Ο κόσμος είχε αλλάξει με αυτόν τον ερχομό και ξανα-άλλαξε με αυτόν τον χαμό .
• Τα λόγια που είχε πεί αντηχούσαν στα αυτιά τους, όταν κάτι τους ξυπνούσε γνώριμες καταστάσεις. Ήταν σίγουροι τί θα έκανε στη μία ή στην άλλη περίπτωση και πως καθόταν στο μπαλκόνι τις ζεστές βραδυές. Η στάση που κοιμόταν, ένα πειραχτικό γέλιο όταν μας έκανε νε γελάμε και το πώς χαιρόταν να κυκλοφορεί με γυμνά πόδια στα πατώματα.
• Δεν θα μαθαίνανε ποτέ τί άλλο θα έκανε, τί θα γινόταν στο τέλος.Ήξεραν ότι όσο ήταν εδώ η ζωή ήταν καλή. Ήξεραν ότι οι μνήμες ήταν καλές και ότι από αυτές θα αντλούσαν τη δύναμη να συνεχίσουν. Έτσι απλά.