Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Αχ βρε λόκους

Η τελευταία φορά που έκλαψα ήταν πριν από εφτά χρόνια.
Και εχτές.
Σου λέει κάτι αυτό, το να κλαίς για έναν στην ουσία ξένο.
Την προηγούμενη φορά που έκλαψα ήταν από θυμό, έναν θυμό καταστροφικό και άσβεστο, έναν θυμό για χρόνια θαμμένο, σαν μάγμα, και εξίσου θεαματικό για όλους τριγύρω.
Εχτές ήταν θλίψη.
Μάλλον είμαι κακός άνθρωπος και σκληρή γυναίκα, να θυμώνω με αυτούς που πρέπει να αγαπάω και να κλαίω για τους ευγενικούς ξένους, όμως ο λόκους δεν ήταν ένας απλός ξένος. Είδα το μυαλό του με τρόπους που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια. Το να τον συναντήσω πρόπερσι ήταν το λιγότερο, μπροστά σε κείμενα τόσα ισοπεδωτικά απαστράπτοντα, ένα μυαλό με,ή μάλλον χωρίς, ορίζοντες μιας και διαβάζοντάς τον κατανοεί κανείς ότι οι ορίζοντες υπάρχουν μόνο στα μυαλά μας, εκεί που εμείς τους τοποθετούμε..
Και είναι γνώρισμα όλων μας, όταν πεθαίνει κάποιος να το παίρνουμε προσωπικά.
Παρόλο που νομίζουμε ότι θλιβόμαστε  για το νου που χάθηκε, το σοκ να είναι στην ουσία ξυπνητήρι των δικών μας επιθυμιών, να σκεφτόμαστε τη δική μας ζωή και το τί κανουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί μας θυμίζει ότι ίσα που προλαβαίνουμε να κάνουμε τα βασικά πριν έρθει η σειρά μας.Δεν ξέρω αν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι...
Έτσι είμαι εγώ όμως, και έκλαψα για κάποιον με τον οποίον πέρασα ένα εικοσιτετράωρο, συζητώντας διαρκώς. Διαβάζοντας το μυαλό του στο μπλογκ, ακούοντας την ματιά του.
Αρνούμαι να το πιστέψω.
Κάποτε είπα ότι αυτόν τον άνθρωπο ευχαρίστως θα τον παντρευόμουν, για το μυαλό του και μόνο.
Αλλά νιώθω τόσο ελεεινή, να σκέφτομαι τον εαυτό μου, τώρα.
Πρέπει να είμαι πολύ κακός άνθρωπος, αντί να σκέφτομαι την οικογένεια που άφησε πίσω του, το γεγονός ότι πέθανε, να λέω ότι έπρεπε να του είχα μιλήσει περισσότερο, να του είχα πει πιο πολλά, να τον είχα γνωρίσει καλύτερα.
Μετά σκέφτηκα τον Έρωτα.
Μετά σκέφτηκα ότι η τελευταία φορά που έκλαψα ήταν από θυμό πριν από επτά χρόνια και πριν από ατό πριν από άλλα κι εγώ δεν ξέρω πόσα, μάλλον ήταν τότε που πήρα την Απόφαση, τότε που γύρισα την πόλη με τον παππού, και άλλαξα ρότα, αφού πέρασα από όλα τα σημεία που μου τον θύμιζαν.
Δεν υπολογίζω τα ορμονικά ξεσπάσματα με τις λοχείες και τα σχετικά... αυτά δεν ήταν δάκρυα, ήταν εκκρίσεις.
Πόσο ηλιθιωδώς κυνικός πρέπει να είναι κάποιος....
Δεν θα ξαναμιλήσω για εσένα, θα σε σκέφτομαι όμως.
Για εσένα και για τον Έρωτα.

2 σχόλια:

  1. πέθανε ο λόκους;
    πως το έμαθες; ρε αθηνά πως;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγω κλαιω Αθηνα απο χτες που το έμαθα...τι κεραυνός ηταν αυτός...χάθηκε ενας υπέροχος ανθρωπος και φίλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!