Πέμπτη 2 Αυγούστου 2012

Το σπαγγέτι της Απελπισίας (Desperation spaghetti )

Κατά τη διάρκεια εργασιών ανάπλασης οικιακού περιβάλοντος ( φασίνα) ξεχάστηκα. Είχε πάει η ώρα μία και φαγητό δεν ετοίμασα.

Έντρομη, πήγα στην κουζίνα, όπου είχα βάλει φασίολους εις τον μούσκιον, αλλά έκρινα ότι στο χρονικό διάστημα που θα μεσολαβούσε από την έναρξη μέχρι την περάτωση της προετοιμασίας τους, τα παιδιά είτε που θα μου έτρωγαν το χέρι είτε που θα έπεφταν στα σκατολοίδια που διάφοροι συγγενείς φροντίζουν να μας προμηθεύουν, γλυκά, γλυκίσματα και γλυκαντικά πάσης φύσεως, οπότε δεν είχα άλλη επιλογή εκτός από την προφανή: σπαγγέτι.

Βάζω τη μεγάλη κατσαρόλα με νερό κι αλάτι να βράσει και ξεκινάω μία υποτυπώδη σάλτσα, μην φάνε σκέτο βραστό ζυμάρι πάνω στην ανάπτυξη οι πολεμιστές μου!
Δεν είναι σωστό, δεν κάνει, δεν είναι το πρέπον.

Ευτυχώς οι διάφοροι συγγενείς εκτός από τη ζάχαρη διαφόρων σχημάτων, χρωμάτων και γεύσεων, έχουσι και κήπον, ήτοι μας προμηθεύουσι και με φρέσκα καλούδια, οπότε τσάκωσα μία ντοματούλα, ένα κρεμμυδάκι, ένα σκορδάκι, μία πιπεριά πράσινη, μία κόκκινη, μυρωδικά από τη γλαστρούλα (μαϊντανό, βασιλικό και ρίγανη) και τα έριξα στο τηγάνι με ολίγο έλαιον για να μαραθούν σε σιγανή φωτιά. Μοσχομύρισε ο τόπος.

Πάνω στην ώρα, έβρασε και το νερό, οπότε έριξα και τα σπαγγέτι  να ετοιμάζονται και αυτά.

Ευτυχώς, δεν ξέρω ποιά νευρική απόληξη με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι πρέπει να δοκιμάσω τη σάλτσα, γιατί συνήθως δεν το κάνω, βασίζομαι στην μυρωδιά. Δοκίμασα και ήταν υπερβολική η ρίγανη. Ξέρετε που λένε οι τηλε-σεφ "ακούγεται" κάποια γεύση;
Ε, η ρίγανη με ξεκούφανε.

Ρίχνω πρόσθετα υλικά, ντομάτα και από όλα τα υπόλοιπα, να αραιώσει η ρίγανη, αλλά ακόμα χρειαζόμουν ωτασπίδες.

Πως να το γλυκάνω αυτό το πράγμα τώρα...

Τα παιδιά είχαν ήδη αρχίσει τις ερωτήσεις τύπου "Να φάω παγωτό; που είναι τα μπισκότα μου, διψάω θέλω χυμό" που ένας έμπειρος γονιός αναγνωρίζει ως κωδικό για "γρυλλώσαμε από την πείνα, φαΐ ΤΩΡΑ!"

Κοιτάω τριγύρω.

Ζάχαρη;
Όχι βέβαια!

Να τα φάμε σκέτα;
Όχι βέβαια!
Και να πάνε χαμένα τόσα υλικά;

Και τότε ήρθε η επιφοίτησις.

Τσακώνω ένα αχλάδι, επίσης κηπίσιο, και ένα νεκταρίνι από αυτά που δεν τρώει κανείς και περιμένουν στη φρουτιέρα υπομονετικά το τέλος τους, και τα ψιλοκόβω από μισό, τα ρίχνω στη σάλτσα και προσθέτω ακόμα λίγο νερό.

Παράλληλα, βάζω τα παιδιά να στρώσουν τραπέζι, να μαζέψουν το δωμάτιό τους, να πλύνουν τα χέρια τους για να προλάβει να βράσει λίγο η σάλτσα, να λιώσουν τα φρούτα γιατί έτσι και δουν μέσα αχλάδι άντε να τα πείσεις να δοκιμάσουν.

Εντελώς συμπτωματικά, όλα ήταν έτοιμα την ίδια ώρα.

Κόβω φέτες και ένα αγγουράκι, το βάζω στη μέση του τραπεζιού στο μπαλκόνι, μία κανάτα με πολύ και κρύο νερό, τριμμένο τυράκι και τα φωνάζω για φαΐ.

Ουφ!

'Αδεια πιάτα για άλλη μία φορά.

Εύγε Αθηνόβιο!

4 σχόλια:

  1. Καλά παιδί μου, ΠΟΣΗ ρίγανη είζες βάλει που ακούστηκε τόσο δυνατά;;;
    Με τη σέσουλα;;;
    Άσε, κι εγώ εκνευρίζομαι με τα γλυκα που φέρουν οι διάφοροι, γιατί τα τρώω όλα!!!
    Χμφφφτττ δύσκολα τα πράματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και νοικοκυροκόρυτσο και πρωτότυπη!!!

    μπράβο ρε αθηνά!

    το νεκταρίνι το λυπήθηκα λίγο, αλλά αφού το αποτέλεσμα ήταν καλό, αυτό έχει σημασία. εκ του αποτελέσματος κρινόμεθα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν την έριξα εγώ. Αυτή έπεσε, άμπαν.
    Όσο για τα γλυκά, εγώ ΘΥΣΙΑΖΟΜΑΙ για τα παιδιά μου: τα τρώω εγώ γι ανα μην πειραχτεί ο μεταβολισμός τους και διαταραχθεί η ανάπτυξή τους.

    Ζω ένα δράμα...



    ρία
    το τί έχει κατεβάσει ο νούς μου κατά καιρούς...
    Δυστυχώς, σε αντίθεση με τη σημερινή πατέντα, δεν πετυχαίνοτν όλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ε την άτιμη, ήθελε να κάνει μπάνιο στη ντομάτα ε;
    Και χωρίς σωσιβιάκι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!