Τρίτη 7 Αυγούστου 2012

Για ποιόν χτυπάει το χειροκρότημα

Πριν από πολλά χρόνια, τότε που ήμουν στη χορωδία, είχε έρθει στο τοπικό χορωδιακό φεστιβάλ μία εξαιρετική ανδρική χορωδία από τη βόρεια ιταλία.

Τώρα, οι ανδρικές φωνές είναι συγκλονιστικές, ακόμα και εκτός χορωδίας, όταν τις ακούς όλες μαζί. Στο γήπεδο, για παράδειγμα, οι ανδρικές φωνές σου ταράζουν το είναι, γιατί είναι επιβλητικό, τόσοι άντρες να φωνάζουν μαζί.

Πόσο μάλλον όταν είναι αρμονικά δεμένες και μελωδικές...

Τέλος πάντων, είπαν πολλά τραγούδια ένα εκ των οποίων ήταν αυτό και το άλλο ήταν αυτό που ακούγεται στο βίντεο, που τα πρωτο-άκουσα για πρώτη φορά εκεί και ήταν ότι πιο εντυπωσιακό είχα ακούσει ποτέ, μην έχοντας πάει στο γήπεδο ποτέ, η αδαής...

Έστεκα εκεί σαν το χαζό και δεν ήθελα να σταματήσουν ποτέ, ιδίως οι μπάσοι, που έκαναν το ξύλινο κάθισμα να δονείται.

Τότε δεν το ξέραμε το γιουτιούμπ κι έτσι ο μόνος τρόπος να βρείς μουσική ήταν από τα δισκάδικα και , αργότερα, από τα ντιβιντί, κι αυτό μόνο αν υποθέσουμε ότι ήξερες τίτλο και καλλιτέχνη, ειδάλλως έπρεπε να εκτεθείς ανεπανόρθωτα για να βρείς οτιδήποτε εκτός από σκυλάδικο στη Β52 , όπου Β52 ήταν το ξενυχτάδικο των διανοητικά  ολιγαρκών της Πρεβεζιάνικης επαρχίας.

Αυτή η εμπειρία με κλόνισε.

Δεν ήξερα αν αυτό ωφείλονταν στο γεγονός ότι ήταν εξήντα αντρες και ήμουν νεάνις ή αν όντως ήταν συγκλονιστικό.

Αναρωτήθηκα γιατί καθόμαστε και παρακολουθούμε άλλους ανθρώπους να τραγουδούν αντί να τραγουδάμε οι ίδιοι, γιατί να θαυμάζουμε κάποιους άλλους που κάνουν θαυμαστά πράγματα αντί να τα προσπαθούμε οι ίδιοι και γιατί εξήντα άντρες να τραγουδούν ήταν τόσο ωραίοι να τους βλέπεις, παρόλο που είχαν τα προικοίλια τους και τις φαλάκρες τους, όπως όλοι, και γιατί αν τους έβλεπες εκτός σκηνής έμοιαζαν κοινοί θνητοί, γουρούνια σαν τους άλλους.

Πολλά χρόνια αργότερα, έχοντας ζήσει δυο-τρία πράγματα παραπάνω και έχοντας διαβάσει άλλα τόσα, κατέληξα σε συμπέρασμα, πράγμα που δεν στέρησε ούτε ρανίδα από τη σημασία που είχαν όλα αυτά για εμένα τότε.

Όταν το κατάλαβα, έτυχε να διαβάζω ένα άλλο βιβλίο, παντελώς άσχετο με το θέμα αυτό, και θυμάμαι έκλεισα το βιβλίο, χαμογέλασα για λίγο κοιτώντας τα παιδιά που κολυμπούσαν στο κολυμβητήριο αμέριμνα. Θυμήθηκα εκείνη τη χορωδία και ήταν μία καλή ανάμνηση, πλούσια.

Σκέφτηκα τότε ότι, βλέποντας άλλους ανθρώπους να κάνουν ανδραγαθήματα και κατορθώματα, απίστευτα επιτεύγματα, τότε είναι σα να το κάνουμε εμείς γιατί κι εμείς είμαστε άνθρωποι και κάνουμε θαυμαστά πράγματα, ο καθένας στο δικό του πεδίο. Μπορεί εμείς οι ίδιοι να μην είμαστε κορυφαίοι ορειβάτες ή επιστήμονες αιχμής, όμως κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε και βλέποντας αυτούς, τους εξαιρετικούς μας θυμίζει, ίσως, ότι είμαστε όλοι το ίδιο άνθρωποι και ότι αν αυτός κατάφερε αυτό τότε και εγώ μπορώ να καταφέρω αυτό που θέλω. Λέμε τότε ότι οι άνθρωποι, σαν είδος, μπορούν να κάνουν καταπληκτικά πράγματα, από το να σκαρφαλώσουν στην κορυφή ενός βουνού, να νικήσουν μίαν αρρώστια και να εφεύρουν μία μηχανή, μέχρι να σώσουν μία ζωή ή να αγκαλιάσσουν κάποιον.

Λέμε ότι οι άνθρωποι, σαν είδος, μπορούν να τα κάνουν όλα.
Μπορεί να μην κερδίσω τους ολυμπιακούς, αλλά μα την παναγία, όταν φτιάχνω γεμιστά ή παπουτσάκια, αναστενάζουνε τα πιάτα, άρα είμαστε και οι δύο, ο ολυμπιονίκης κι εγώ, το ίδιο.

Ποτέ μην ρωτάς για ποιόν χτυπάει το χειροκρότημα.
Για εσένα χτυπάει.

5 σχόλια:

  1. Nα σε χαρω εγω,ολυμπιονίκη μου!!:)))Ετσι ειναι,ο καθείς σε ό,τι καταφέρνει ολυμπιονίκης ειναι,ξερεις πώς πανηγυρίζω οταν κατορθώσω να αλλάξω μια λάμπα;:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ. Άλλωστε ο θαυμασμός μας για τους άλλους και η αναγνώριση της υπεροχής τους, είναι ο τρόπος να μοιραστείς το κατόρθωμα τους και σαν δικό σου κατόρθωμα, σαν κατόρθωμα του ανθρώπινου είδους. Στο άλλο άκρο είναι ο φθόνος και η ακύρωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. VaD
    έκαστος στο είδος του!

    Georgina
    έτσι είναι, και αυτή είναι και η γοητεία μας: είμαστε ικανοί για όλα και απρόβλεπτοι τελικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ώστε τα γεμιστά και τα παπουτσάκια σου κολάζουν ακόμα και ιμάμη την περίοδο του ραμαζανιού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!