Πως να μείνετε πάντα παιδί

          Για κάποιο λόγο που είναι για εμένα ακόμα ανεξήγητος, πολλοί άνθρωποι θεωρούν θετικό το να μένει κανείς παιδί. Είναι αυτό ίσως κάποιο σύνδρομο ανευθυνότητας, κατά το οποίο κάποιος αναπολεί την αμέριμνη εποχή όπου οι ευθύνες ήταν αλλουνού ή μήπως πρόκειται για μία αίσθηση ασχήμιας που έρχεται μαζί με τη συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος δεν είναι τέλειος, σαν αυτισμός κάποιας μορφής;
         Πολλές φορές, όταν κάποιοι λένε ότι θέλουν να μείνουν παιδιά εννοούν ότι επιθυμούν να κάνουν ανόητες υπερβολές, όπως να πίνουν ασύστολα, να σούρνονται με τις παρέες και να να εξευτελίζονται με την πρόφαση ότι είναι "αυθεντικοί" και σε αυτή την κατηγορία υποπίπτουν αρκετοί από τους "καλλιτέχνες" αλλά και πολλοί άλλοι που το παίζουν μπον βιβέρ και γαλαντόμοι ή μερακλήδες ή μάγκες ή υπερ-γκόμενες, κοκ, συγχέοντας τον παλιμπαιδισμό ή την ματαιότητα ή την κατάχρηση με την παιδικότητα. Γιατί αν αφήσεις ένα παιδί με έναν κουβά παγωτό, κάποια στιγμή θα χορτάσει και θα σταματήσει, ενώ αν αφήσεις ένα τέτοιο ενήλικο με ένα κάρο λεφτά δεν θα σταματήσει πουθενά.
          Από την άλλη, την θετική οπτική γωνία, αυτό που μάλλον εννοούν όσοι μας προτρέπουν να μείνουμε πάντα παιδιά είναι να διατηρήσουμε τις καλές μας ιδιότητες παρά τα πλήγματα που μας έρχονται όσο μεγαλώνουμε. Να μείνουμε δημιουργικοί παρά τα λάθη, να μείνουμε ειλικρινείς παρά τα τις κατραπακιές και τα πισώπλατα μαχαιρώματα, να γελάμε με τη ζωή παρά την σοβαρότητά της και να κλαίμε όταν είμαστε λυπημένοι αντί να κάνουμε τον περήφανο, να φωνάζουμε αντί να τρέχουμε στους ψυχολόγους, να είμαστε ο εαυτός μας παρά τις τηλεοπτικές και μηντιακές ηθικό-πολιτιστικές κατηχήσεις του πολιτικά ορθού ξερόλα επιστήμονα, που σε λίγο θα μετράει ακόμα και το πόσο σηκώνεται το φρύδι μας όταν περδόμεθα.
          Προσωπικά, η παιδική ηλικία ήταν μία εποχή κατά την οποία διαρκώς μου έλεγαν τί να κάνω, τι να μην κάνω, όλο υποδείξεις και απαγορεύσεις, περιορισμούς και αντιρρήσεις, για να μην ξεχάσουμε το βαρύτατο πλήγμα του να μην μετράει η γνώμη μου σχεδόν ποτέ. Έπρεπε να υπακούω τον γονιό, τον δάσκαλο, τη γιαγιά, τον προπονητή, όλους. Αν μπορούσαν, θα με είχαν ακίνητη και αμίλητη στον καναπέ όλη την ημέρα, για να μην ενοχλώ κανέναν και , αν το έκανα, τότε με μάλωναν που ήμουν τόσο νωθρή και αδρανής.
         Προσωπικά, μεγαλώνοντας ήταν που άνοιξαν οι πόρτες προς αυτό που οι άλλοι ονομάζουν παιδικότητα, διότι τότε ήταν που είχα πλέον το ελεύθερο να λέω ότι μου έρχεται αντί να τσαμπουνάω υπάκουα καλημέρα υπό τις προτροπές των μεγάλων, να είμαι απερίσκεπτα δημιουργική παρά τις πιέσεις των καθηκόντων και να μην πνίγω τα αισθήματά μου αντί να είμαι ευπρεπής, καταπώς με επιμονή με δίδασκαν όλοι όσοι υποτίθεται ότι ήξεραν καλύτερα.
        Να γελάω με τα παράδοξα, παρόλο που στη ζωή δεν υπάρχει canned laughter να μου το υποδεικνύει.
        Με κάποιο κόστος, φυσικά, διότι δεν είσαι ενήλικος αν δεν πάρεις αυτό το μάθημα, ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα.
        Και, ενώ κατανοώ το πνεύμα της προτροπής, να μείνεις παιδί, λέω ότι δεν έχει αξία να μένεις παιδί αν αυτό δεν είναι συνειδητή επιλογή, δηλαδή να μην είναι αποτέλεσμα μίας χαζοχαρούμενης άγνοιας αλλά καρπός ζωής, βγαλμένος μέσα από την πικρή πείρα και τα αγκάθια στις πατούσες, να εμπιστεύεσαι και να αγαπάς τους ανθρώπους παρά τις προαναφερθείσες κατραπακιές, να δίνεις παρόλο που κυριαρχούν οι κλέφτες και να βλέπεις την ομορφιά στο κάθε ένα σπουργίτι αντί να την αναζητάς στους εκλεπτυσμένους παραδείσους του χρήματος.
        Η αθωότητα που δεν έχει περάσει από το πυρ της εμπειρίας είναι απλά άγνοια των συνεπειών. Σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται για αθωότητα αλλά για παραλήρημα, όπως τα παιδιά των πλουσίων που δεν έχουν ιδέα πως φυτρώνει και τί αξία έχει μία ντομάτα και σου κάνουν κήρυγμα για το πως να τη σερβίρεις με προσούτο και μοτσαρέλα αντί για λαδορίγανη και φέτα και έχουν μόνιμα κολλημένο ένα υστερικό χαμόγελο γιατί δεν κάνει να είσαι κατσούφης: δείχνει σα να έχεις έγνοιες και πλούσιοι δεν έχουν έγνοιες. Δεν πιστεύω να μην είσαι πλούσιος και πανηγυρικά ευτυχισμένος ε;
       Η αθωότητα της απειρίας ή  αυτή της αγορασμένης ευζωίας, εύκολα χάνονται.
       Η αθωότητα είναι πολύτιμη όταν αποτελεί επιλογή βγαλμένη μετά από σκέψη και την πάλη με τα εγκόσμια.