- Καθώς χάζευα φωτογραφίες στο φέησμπουκ, έπεσα σε κάποια καταπληκτικά ενσταντανέ κάποιας κοπελίτσας που χορεύει σε μπαλέτο. Οι φωτογραφίες ήταν καταπληκτικές και η δουλειά της κοπέλας, από ότι φαίνεται, επίσης καταπληκτική.
- Δεν θυμήθηκα το όνομα, κι αυτό με έκανε να σκεφτώ ότι ο χορός είναι η πιο αχάριστη μορφή τέχνης, γιατί απαιτεί τρομακτική αφοσίωση, απίστευτα επίπεδα αυτοπειθαρχίας και σκληρή επιμονή, αλλά με σχεδόν μηδενική προσωπική καταξίωση, μιας και το πρόσωπο
του χορευτή σπάνια αναγνωρίζεται. Συνήθως οι χορευτές δίνουν τις παραστάσεις τους σε ομάδες, στο φόντο κάποιας κύριας παράστασης, όπως σε ένα μιούζικαλ ή κάποια όπερα ή ένα βιντεοκλίπ ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Πολύ λίγες είναι οι πιθανότητες να μπορείς να αναγνωριστείς από το ευρύ κοινό, όπως ο Φρεντ Ασταίρ, ο Μάικλ Τζάκσσον, ο Νουρέγιεφ, κι αυτό ήταν όλο. - Ίσως αυτό να ικανοποιεί με άλλο τρόπο τους χορευτές, να θεωρούν, σα να λέμε, ότι είναι "ποιοτικοί" και για ¨λίγους και καλούς" ωστόσο και πάλι, αν δεν πληρώνονται πολύ καλά, τότε μάλλον είναι προφανές ότι την τέχνη τους την αγαπάνε πραγματικά.
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Αντί Πολιτικής
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αντε,να δοκιμάσει ο...Vad να κάνει τέτοιο άλμα,με τα κουταλάκια θα τον μαζευουνε:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιές ρεντ μπουλ. Δίνει φτερΑααα!
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι φοβερή η αίσθηση να απογειώνεσαι ή να στροβιλίζεσαι πάνω σε δυο εκατοστά ξύλινη επιφάνεια (πουέντ) στο ρυθμό της μουσικής. όταν χορεύεις το οποιοδήποτε λαικό ή δημοτικό ή ξένο άσμα, δεν αισθάνεσαι κάπως;
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι και με το μπαλλέτο! μη σου πω και χίλιες φορές πιο έντονο το συναίσθημα της απόλυτης ταύτισης της κίνησης με τη μουσική!
Τι μας λες;;Τέτοια ξενέρωτα;:))
ΑπάντησηΔιαγραφή