Μη βαράτε, καλέ

• Βασικά, είχα καιρό αυτό το θέμα στο μυαλό μου. Όπου λέω ότι είμαι γαπικιά, με βρίζουν. Ορίστε, λοιπόν, η απολογία μου.

• Ενώ εδώ και δεκαετίες ήμουν απογοητευμένη από την πολιτική σκηνή και από όλους τους εκπροσώπους της, και ενώ η ψήφος μου στις τελευταίες εκλογές ήταν αυτή της απελπισίας (γιωργάκης ή χάος), στη διάρκεια της διετίας η απογοήτευσή μου απροσδόκητα μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, πράγμα που έλεγα ότι ήταν αδύνατον γιατί η σιχαμάρα μου νόμιζα ότι ήταν απόλυτη, πλέον. Γιατί ενώ τότε ήμουν απογοητευμένη από τους πολιτικούς, τώρα είμαι απογοητευμένη και από τους πολίτες που προτιμούν το παλιό ρουσφέτι και την παλιά ρεμούλα, ακόμα και αν αυτό είναι επιζήμιο, παρόλο που είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι δεν πάει άλλο. Απλά χρεωκοπήσαμε, δεν πάει άλλο. Κι εμείς, εκεί, μη χαλάσουμε τη συνήθεια μας.
• Σε κατ'ιδίαν συζήτηση με κάποιον από εσάς, είχα πεί ότι παρόλο που γενικά είμαι προς το αριστερά, τον γαπ δεν τον χώνευα και δεν τον ήθελα. Όταν στην προεκλογική του εκστρατεία είπε ότι θα ρίξει το έλλειμμα από το (τότε) 12 στο τρία, και όλοι από κάτω χειροκροτούσαν, αναρωτιόμουν "Τί βγήκε και είπε το άτομο τώρα!? κι αυτοί από κάτω γιατί χειροκροτάνε αντι να κλαίνε?" Γιατί όποιος έχει δύο δράμια μυαλό και έχει συναίσθηση του τί σημαίνει η κάθε λέξη και του πως έχουν τα πράγματα, ξέρει ότι τα ελλείμματα μόνο έναν τρόπο έχουν να μειώνονται και αυτός ο τρόπος δεν είναι τόσο δημοφιλής ώστε να τον χρησιμοποιείς ως προεκλογική υπόσχεση.
• Τον εψήφισα, τι να έκανα. Να άφηνα τον Κωστάκη να αλωνίζει ή μήπως να έπεφτα στην παγίδα της αποχής που εμπεριείχε τον κίνδυνο μίας κυβέρνησης πολλών κομμάτων? Τον εψήφισα, ως τον λιγότερο κακό, ως λύση ανάγκης, σκεπτόμενη από μέσα μου "Άντε, να δούμε τι θα μας πεί κι ετούτος".
• Στο αμέσως επόμενο διάστημα, ο γαπ έκανε κάποιες κινήσεις που δεν είχαν προηγούμενο στην ελλάδα, όπως το να προτείνει στους οικολόγους να αναλάβουν τον τομέα του περιβάλλοντος και άλλα εντυπωσιακά, όπως το περίφημο επίδομα των 400 ευρώ το οποίο δεν με εντυπωσίασε ως προς την ουσία του θέματος αλλά ως προς την ταχύτητα με την οποία πραγματοποιήθηκε. Τετρακόσια ευρώ δεν φτάνουν ούτε για "ζήτω" αλλά μέσα σε μία εβδομάδα κανονίστηκαν όλα και δόθηκε στους δικαιούχους, κάτι που δεν αποτελεί συνήθη πρακτική εδώ στη χώρα μας.
• Εκεί που άρχισα να λέω ότι κάτι γίνεται εδώ πέρα, ήταν όταν στις ομιλίες του, άρχισε να λέει αυτά που ήθελα να ακούσω. Το παραδέχομαι, αυτά ήθελα να ακούσω. Μου άρεσε που δεν υπέκυψε στους αγρότες, όταν αυτοί είχαν για πολλοστή φορά κλείσει κάθε δρόμο και δρομάκι, όπως είχε κάνει ο κωστάκης, με τα περίφημα πεντακόσια εκατομμύρια που ναι μεν έστειλαν τους αγρότες πίσω στα χωράφια τους, όμως δεν έλυσαν κανένα πρόβλημα στην ουσία. Ήταν σα να βάζεις τσιρότο σε γαγγραινιασμένο πόδι.
• Στις ομιλίες του έλεγε για τις αλλαγές που από καιρό ήθελα να συμβούν. Έλεγε για αλλαγές στην υγεία και στα πανεπιστήμια και σε όλα, έλεγε για πόλεμο με τα σπλάχνα του και είπε αυτό που χρόνια έλεγα από μέσα μου αλλά τίποτα δεν έδειχνε ότι κάποτε θα συμβεί "Την ελλάδα που ξέρατε, να την ξεχάσετε."
• "Την ελλάδα που ξέρετε" την έχω γευτεί πολύ καλά στο πετσί μου, όπως και πολλοί άλλοι, και ειλικρινά δεν την θέλω άλλο. Κανείς δεν ξέρει πόσο ήθελα να το ακούσω αυτό.
• "Θα παλέψουμε με τα σπλάχνα μας" είπε και αυτό επίσης ήθελα πάρα πολύ να το ακούσω. Όταν δε το άκουσα, αναρωτήθηκα για άλλη μία φορά γιατί χειροκροτούν οι άλλοι από τα έδρανα. Αναρωτήθηκα αν το εννοούσε, γιατί ήθελα τόσο πολύ να το εννοεί.
• Όταν τα άκουσα όλα αυτά, πάλι αναρωτήθηκα. "Λες?"
• Όταν είπε για άνοιγμα των μεταφορών, σαν επιχειρηματίας που τις μεταφορές τις έχω νιώσει και αυτές στο πετσί μου, είπα για άλλη μία φορά το ίδιο, δηλαδή "επιτέλους, ναι! κάνε θέ μου να το πετύχει!". 'Οταν ο πάγκαλος είπε το περίφημο μαζί τα φάγαμε, αν και ήξερα ότι αυτό αποτελούσε αποδοχή και της δικής τους αδηφαγίας, είπα ότι ναι, κάποιος βγήκε και το ξεστόμισε επιτέλους, όχι άλλα προσχήματα, είμαστε έθνος φαγάδων, που ως δικαιολογία βρίσκουμε ο ένας την κλεψιά του άλλου. "Αφού κλέβει ο άλλος, τότε γιατί να μην κλέψω κι εγώ?" ή ακόμα χειρότερο, "φάε εσύ τα ψίχουλα για να φάω εγώ την φραντζόλα" όπως στην περίπτωση του προαναφερθέντος παγκάλου.
• Όταν είπε ο πάγκαλος ότι αν καταργηθεί η θέση, καταργείται και ο υπάλληλος, ήταν σα να άκουσα αγγέλους να παίζουν τις άρπες τους. Σκέφτηκα (από μέσα μου πάλι, γιατί αν το έλεγες σε κανέναν ότι συμφωνείς, σε παίρναν με τα γιαούρτια και σε λέγανε βλαμμένο), σκέφτηκα λοιπόν ότι ήξερα μερικούς-μερικούς που όχι θέση ευθύνης δεν τους αρμόζει αλλά ούτε να κρατάνε στυλό δεν ήταν ικανοί.
• Ο χρόνος έδειξε ότι ο γαπ τα εννοούσε αυτά που είπε. Οι δυ δεν είναι πλέον ακριβοί, οι επιχειρήσεις που μέχρι τώρα στέκονταν πάνω σε χρέη έκλεισαν, η ακατάσχετη ανοικοδόμηση σταμάτησε, έγιναν απίστευτες αλλαγές σε πολλούς τομείς των οποίων την σπουδαιότητα ακόμα δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε, και όπου να'ναι, σε λίγο δηλαδή, θα ολοκληρωθεί αυτή η αλλαγή από αυτή την κυβέρνηση, όμως πάλι ο γαπ είναι που τα κάνει όλα.
• Το γιατί ήταν καλό να κλείσουν οι επιχειρήσεις και να σταματήσουν να χτίζονται σπίτια, είναι προφανές κατά τη γνώμη μου, ωστόσο επειδή σε πολλούς που έχουν χάσει τις δουλειές τους αυτό φαντάζει τρομερό, θα το εξηγήσω.
• Οι οικοδομή μπορεί να δίνει δουλειά στο ένα τρίτο των ελλήνων, όμως πλέον υπάρχουν αρκετά σπίτια για όλους και το ελληνικό τοπίο δεν έχει μείνει ανεπηρέαστο. Αν συνεχίσουμε να χτίζουμε με τον ίδιο ρυθμό, τότε δεν θα μείνει ούτε δάσος ούτε αιγιαλός. Επίσης, αν όλοι χτίζουν τότε ποιός θα παράγει?
• Όταν λέμε ανάπτυξη, δεν εννοούμε τσιμεντοποίηση, ούτε κατανάλωση, και οι αλλαγές αυτό ακριβώς το στόχο έχουν, την αλλαγή κατεύθυνσης της ελληνικής οικονομίας.
• Για αυτό οι επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν γιατί οι μισές από αυτές στοχεύουν στην υπερκατανάλωση και όλες από αυτές είναι μη-κερδοφόρες, λόγω του αρρωστημένου ελληνικού επιχειρηματικού μοντέλου της "επιδότησης" και της "γνωριμίας".
• Γιατί να υπάρχουν οκτακόσιες μπουτίκ σε μία πόλλη δέκα χιλιάδων κατοίκων? Δεν είναι αυτό υπερκατανάλωση? Για να επιζήσουν όλες αυτές οι επιχειρήσεις, πρέπει όλοι μας να αγοράζουμε κάθε μέρα καινούρια γκαρνταρόμπα.
• Κάποτε, το να ανοίξεις μαγαζί ήταν η εύκολη λύση, όπως το να χτίσεις σπίτι αποτελούσε σίγουρη επένδυση. Να όμως που τελικά φάνηκε ότι δεν υπάρχει εύκολη λύση και ότι δεν μπορούμε να είμαστε όλοι μαγαζάτορες, με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε γιατροί, ούτε όλοι να γίνουμε δάσκαλοι αγγλικών.
• Όλα αυτά, από καιρό τα είχαμε καταλάβει, από τον πληθωρισμό των επαγγελμάτων, από τις ουρές άνεργων πτυχιούχων, από τα άδεια από νοσηλευτικό προσωπικό νοσοκομεία αλλά χιλιάδες άνεργους μαθηματικούς να διεκδικούν διορισμό έξω από το υπουργείο.
• Για να πραγματοποιηθεί η αλλαγή προτύπου, όμως, πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει το τοπίο, ώστε ότι νέο προκύψει να έχει καθαρή αρχή και στέρεες βάσεις. Δεν μπορείς, ας πούμε, να δώσεις την ενέργεια σε έλληνα επιχειρηματία ο οποίος έχει ένα τρις χρέη προς το δημόσιο και το δημόσιο του χρωστάει άλλο ένα τρίς, σε μίζες και χάρες (λέμε, τώρα, παραδείγματος χάριν, μην πάρετε τοις μετρητοίς). Δεν μπορείς να δίνεις δάνεια σε επιχειρήσεις ο οποίες εκτός από τα δάνεια άλλο κέρδος δεν έχουν. Για να έχεις μία επιχείρηση, ανεξαρτήτως μεγέθους, πρέπει αυτή η επιχείρηση είναι κερδοφόρα, ώστε να συντηρείται ο ιδιοκτήτης αλλά και οι εργάτες. Αν όχι, τότε η επιχείρηση κλείνει.
• Δεν μπορεί το κράτος να τα πληρώνει όλα, και τους ιδιώτες και τους δημόσιους και τις τράπεζες και τα ταμεία.
• Ο γαπ άρχισε και σε μεγάλο βαθμό προχώρησε αυτές τις αλλαγές. Αυτές τις αλλαγές, προσωπικά τις θέλω και για αυτό, παρά την αρχική μου αντιπάθεια, λέω ότι θέλω να τις συνεχίσει. Αυτές οι αλλαγές θέλουν χρόνο να αποδώσουν, ειδικά το άνοιγμα των επαγγελμάτων και οι αλλαγές στις προσλήψεις του δημοσίου, στα πανεπιστήμια και στο ασφαλιστικο-εργασιακό. Τα ενεργειακά που μέχρι πριν από έξι μήνες ήταν no touch ζήτημα, άνοιξε και αυτό προς συζήτηση, οι αγρότες είναι ήσυχοι και μάλλον θα πληθύνουν, οι τράπεζες έχουν χάσει τον ύπνο τους, και σύντομα θα δούμε θεαματικές εξελίξεις σε αυτό τον τομέα. Εν καιρώ.
• Όποιος περιμένει να αλλάξουν τα πράγματα από άσπρο σε μάυρο σε μία νύχτα, απλά θα απογοητευτεί.
• Για εμένα, οι αλλαγές έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται, κυρίως στην νοοτροπία. Ήδη οι άνθρωποι που μέχρι τώρα έψαχναν τρύπα να χωθούν (στο δημόσιο) αναζητούν δημιουργικές διεξόδους, εξετάζουν άλλες προοπτικές εκτός από την συνήθη "να διοριστώ για να πάρω σύνταξη", και για αυτό για εμένα ήταν το σημαντικότερο από αυτά που έκανε ο γαπ.