Η ομορφιά των ελληνικών εθίμων

• Για παράδειγμα, στους γάμους, οι γυναίκες δε φορούσαν λευκά σαν την ξινή την ελισσάβετ, αλλά όσο πιο περίτεχνη φορεσιά μπορούσε να αγοράσει η οικογένειά τους, πλουμιστή και τροφαντή, με ότι χρυσάφι ή χρώμα ήταν διαθέσιμο. Το νυφικό ήταν ένα, και όχι δύο ή τρία, ένα για την εκκλησία, ένα για το σπίτι και ένα για το γλέντι, όπως κάνουν τώρα οι καλομαθημένες που νομίζουν ότι αγάπη είναι να πληρώνεις. Τα δώρα της νύφης, εκτός από τα προικιά που ίσως να είχαν οι δικοί της να της δώσουν, ήταν κάποια κοσμήματα, διαφορετικά κατά τόπους, ενώ δαχτυλίδι έμπαινε στον αρραβώνα και στο γάμο, όχι στην πρόταση. Βέβαια η πρόταση γάμου ήταν κάτι το σπάνιο από ότι αφηγούνται οι παλαιότεροι, γιατί οι γάμοι ήταν κάτι που κανονίζονταν μαζί με (ή εξ ολοκλήρου από) τις οικογένειες.
• Εκτός από τα του γάμου, τραπέζια και αρνιά και πάει λέγοντας, στο γάμο εκτός από κουφέτα δεν έδιναν άλλο κέρασμα, όπως δίνουν τώρα ένα μπαίνοντας, ένα βγαίνοντας και ένα για το δρόμο: κουφετάκι και τα υπόλοιπα στο γλέντι.
• Το λευκό νυφικό και το μονόπετρο, καθώς και το γονάτισμα κατά την πρόταση γάμου εκτός από ξενέρωτα, είναι και απολύτως κλισέ, για να μην πω και παντελώς αντιπρακτικά, αφού χωρίς να είσαι εντελώς σίγουρος πας και δίνεις ένα σωρό λεφτά και μετά σου μένει κάτι που ποτέ ξανά δεν μπορείς να ξαναχρησιμοποιήσεις.
• Αναλόγως, ένα σωρό άλλες συνήθειες που καθόλου δεν βολεύουν αφού στην ελλάδα έχουμε άλλο τρόπο ζωής, έχουν υιοθετηθεί από τους έλληνες με απογοητευτικά αποτελέσματα. Παρεμπιπτόντως, σήμερα άκουσα ότι σε λύκειο της πόλης μου στο προαύλειο φιλήθηκαν δύο κορίτσια. Πρόοδος...
• Οι γερμανοί δεν ήρθαν τώρα με την τρόικα, αλλά πολύ νωρίτερα, και τους φέραμε εμείς με τα ίδια μας τα χεράκια, απλά και μόνο γιατί έτσι γουστάραμε. Είναι οι καφετιέρες και ο εσπρέσσο, είναι όλες αυτές οι συνήθειες που αποτέλεσαν δίοδο για την υλική άρα χρηματική τους εισαγωγή στην ελλάδα. Είναι το τέσσερα επί τέσσερα με δάνειο, είναι οι κουρτίνες και τα χαλιά από την περσία και είναι επίσης το ξενόφερτο αβοκάντο και η κινέζικη κουζίνα, είναι τα μανιτάρια αλά κρέμ.
• Γιατί για να τα έχεις όλα αυτά, χρειάζεσαι δάνειο από τον γερμανό.
• Σαν το βαποράκι, τώρα δεν δίνει άλλο δωρεάν δείγμα.
• Τώρα, πόση σαρδέλα και βραστά χόρτα μπορεί να αντέξει ο οργανισμός του ανθρώπου?
• Όσο αντέξει.
• Θα μου πείς, είναι συστημικό το θέμα, είναι ο καπιταλισμός που πνέει τα λοίσθια, και ότι τα άτομα λίγη επιρροή έχουν.
• Ναι, έτσι είναι. Και δεν μπορείς να περιμένεις από τον αγρότη να έχει την οικονομική διαίσθηση να πεί όχι στο δάνειο, ούτε μπορείς να έχεις την απαίτηση από τους άνθρωπους να είναι όλοι τίμιοι και ηθικοί. Να πουν όχι στο διορισμό ή να αφήσουν το κράτος να τους πάρει την επιχείρηση και να την κάνει οφσόρ του κάθε προιστάμενου σε υπουργείο.
• Δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα άλλο από τους ανθρώπους από το να δρούν σαν αγέλη, να ακολουθούν άκριτα ο ένας τον άλλον, να ικανοποιούν τα ένστικτά τους όσο περισσότερο τους δίνεται η δυνατότητα και μετά να μουγκανίζουν όταν τελικά πάνε για σφάξιμο.
• Για αυτό, όλα είναι αναπόφευκτα, παρόλο που και λύση υπάρχει και όλοι την ξέρουμε. Η λύση είναι η δικαιοσύνη όχι η ποινική αλλά η συστημική, δηλαδή το ίδιο το σύστημα να αποτρέπει την υπερσυσσώρευση, ώστε να αποφεύγεται η εμπλοκή και το έμφραγμα. Όχι κάποιο είδος κομμουνισμού αλλά περισσότερο ένα είδος υβριδικού καπιταλισμού όπου ναι μεν το κέρδος θα οδηγεί τα κίνητρα αλλά από την άλλη δικλείδες ασφαλείας θα επιτρέπουν πιο ισομερή κατανομή των πόρων, και όχι αυτό το χάλι να πεθαίνουν της πείνας δίπλα στη μπανανοφυτεία ή τον ορυζώνα.
• Εντάξει, δε λέμε να γίνει παράδεισος και απώλειες δεν υπάρχει τρόπος να μην υπάρχουν, αλλά απλά δεν είναι δυνατόν ο σουηδός να έχει εισόδημα τρείς χιλιάδες ευρώ και να θεωρεί τον εαυτό του κανονικό, μέσο πολίτη, ενώ την ίδια στιγμή σε κάποιο άλλο μέρος είναι κανονικό να πεθαίνεις από έλλειψη χαρτομάντηλου.
• Θα μου πείς, είναι και παραείναι δυνατόν και ως τώρα μία χαρά περνάμε. Να όμως που τώρα προσπαθούνε οι περισπούδαστοι φωστήρες της δύσης να βρούν τρόπο να συνεχιστεί το φαγοπότι και δεν υπάρχει κανένας. Οι φτωχοί δεν μπορούν πια να συντηρήσουν τους πλούσιους.
• Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθεί ή δύση, αν δεν σωθεί και ο υπόλοιπος κόσμος, αν δεν αποδοθεί δικαιοσύνη, δλδ να αφήσουν τους λαούς να φάνε το φαγητό που καλλιεργούν αντί να το εξάγουν σε εμάς για τρείς κι εξήντα.
• Οι φωστήρες φοβούνται. Νομίζουν ότι αν δώσουν πίσω τα κλεμμένα θα καταρρεύσει το σύστημα. Νομίζουν ότι αν αν πεθάνει ο φτωχός αυτοί θα γλιτώσουν. Νομίζουν ότι μπορούν να συνεχίσουν να πουλάνε μέλλον αιωνίως. Κάνουν τα ίδια κόλπα, κατασχέσεις και δημεύσεις, σε μία απεγνωσμένη προσπάθεια να μαζέψουν ότι μπορούν.
• Είναι μέσα στην αλυσίδα της αλληλοεξάρτησης των συστημάτων, να πρέπει να λύσεις πρώτα έναν κόμπο εκεί για να μπορέσεις μετά να λύσεις τον άλλον εδώ.
• Με λίγα λόγια, για να σώσεις την ελλάδα, πρέπει να σταματήσει ο πόλεμος στο σουδάν και στη λιβύη. Για να σωθεί η ιρλανδία και οι τράπεζες κάθε σχήματος, πρέπει να λυτρωθεί ο ινδός και ο νοτιοαμερικάνος, όχι μέσα από κάποια μεταφυσική κατάρα ή προφητεία, αλλά μέσα από συνέπεια και αίτιο, μέσα σπό τις γύρες που φέρνει το χρήμα και μέσα από τις πρακτικές της ανάγκης και της πραγματικής συναλλαγής.
• Όσο για τους δημόσιους υπάλληλους και τα ελληνικά καμώματα, εφόσον χάθηκε το μέτρο (και χάθηκε τότε που όλα τα είχαμε και λέγαμε ότι εντάξει μωρέ, πάλι θα φάμε σήμερα) τώρα θα τα λουστούμε όλοι μαζί και κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει, παρά μόνο ίσως να το καθυστερήσει ή να το μετριάσει λίγο, ώστε αντί για ρίζες και αγριλιές να έχουμε και σκαντζόχοιρους να τρώμε.