Θυμούλης

• Έζησα για πολύ καιρό με θυμό μέσα μου.
• Τόσο πολύ καιρό, που έμαθα να τον δέχομαι και να τον χρησιμοποιώ και να τον καίω ως καύσιμο για να βγάζω την ημέρα, κάθε μέρα, μέρα μπαίνει μέρα φεύγει.
• Ο θυμός όμως, όπως κάθε δυνατό συναίσθημα, αν δεν εκφράζεται, ανακυκλώνεται. Και κακοφορμίζει.
• Ποτίζει κάθε γωνιά του νού ώσπου να μην έχει μείνει ούτε ένα κύτταρο χωρίς το σημάδι του.
• Ο λόγος του θυμού ήταν μία καθημερινή, μόνιμη ενόχληση, μία καθημερινή κριτική, μία καθημερινή αναστάτωση, ένας καθημερινός εκνευρισμός για τον οποίον υποτίθεται ότι έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη κιόλας, μία καθημερινή υποτίμηση και κακή συμπεριφορά για την οποία έπρεπε να έχω σεβασμό και να μην φέρνω και πολλές αντιρήσεις, έπρεπε να είμαι ευγνώμων που ήμουν τόσο "τυχερή".
• Δεν προβλέπονταν εκτόνωση, παρά μόνο με δραματικές συνέπειες τις οποίες για πολύ καιρό ήθελα πάσει θυσία να αποφύγω, για προσωπικούς λόγους. Δεν είμαι αδίστακτη ούτε ασυνείδητη, βλέπεις.
• Κάποια στιγμή, ωστόσο, έπιασα τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που, όχι μόνο δεν ήθελα να κάνω, αλλά τα περιφρονούσα όταν τα έβλεπα στους άλλους.
• Έφτασε κάποια στιγμή που αντί να απολαμβάνω τις καλές στιγμές, ήμουν σιωπηλή. Έφτασε κάποια στιγμή που δεν εμπιστευόμουν ούτε ήθελα κανέναν, έφτασε κάποια στιγμή που δε γελούσα και για αυτό με παρεξηγούσαν, μία στιγμή που έβλεπα σαν απειλή όποιον με πλησίαζε, μία στιγμή στη ζωή μου που ο φόβος είχε γίνει σκοπός, που ο φόβος με είχε καθηλώσει σε ένα τέλμα αυτο-υποτίμησης.
• Ο φόβος και ο θυμός, έφτασαν στο σημείο να θεωρώ φυσιολογική την κακομεταχείριση και να βλέπω με καχυποψία την ευτυχία ή την ευγένεια.
• Όταν συνειδητοποίησα ότι αυτό που ζούσα δεν ήταν καλό, παρά τις διαβεβαιώσεις ότι ζούσα την σπάνια ευτυχία και είχα το μοναδικό προνόμιο της πραγματικά ειλικρινούς σχέσης κατά την οποία κανείς δεν σκεφτόταν μην πληγώσει τα αισθήματα μου όταν μου έλεγαν την (πάντα άσχημη) γνώμη τους για εμένα, τότε είπα ότι αυτό δεν γίνεται να συνεχιστεί. Αυτό πρέπει να αλλάξει, πρέπει να σταματήσει. Όχι άλλο.
• Προσπάθησα με την κατά μέτωπο συζήτηση, να εξηγήσω ότι αυτή η κατάσταση δεν με ικανοποιούσε, όμως δεν βρήκα ανταπόκριση. Το γεγονός ότι δεν ήμουν ικανοποιημένη θεωρήθηκε ανόητη λεπτομέρεια.
• Επέμεινα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, μία στο κραφί και μία στο πέταλο, προσπάθησα νε μεταδώσω το μύνημα ότι οι σχέσεις έχουν και επιστροφή.
• Η άγονη συζήτηση οδηγήθηκε σε ένταση και από εκεί σε καυγά.
• Φάνηκε ότι η ειλικρίνεια προβλέπονταν μόνο για την άλλη πλευρά, ενώ εγώ έπρεπε πάντα να είμαι ευγενική και καλό κορίτσι.
• Όμως πάντα ήμουν το "καλό κορίτσι" και ξεσπάσματα θυμού δεν ήταν του χαρακτήρος μου. Όλοι αναρωτήθηκαν τι με έπιασε, τι έπαθα ξαφνικά και μου συνέστησαν να έρθω στα συγκαλά μου.
• Τότε, ο ποταμός του θυμού, έγινε πλημμύρα οργής. Έσπασε το φράγμα των συνεπειών.
• ...
• ...
• ...
• Έξι χρόνια μετά, με την αιτία του θυμού τακτοποιημένη κάπου μακρυά σαν πυρηνικό απόβλητο, και με το καπάκι της χύτρας αφημένο εντελώς ανοιχτό, ο θυμός έχει ξεθυμάνει αρκετά.
• Το ζήτημα είναι ότι ο θυμός δεν είναι ευχάριστος και για αυτό οι άνθρποι τον θεωρούν κακό.
• Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι δεν δίνουν δυάρα για τον θυνό και σκασίλα τους, αρκεί να μην τους ενοχλείς, γιατί αν δεν τους πρήζεις με φωνές και άλλες αηδίες, στα αρχίδια τους αν είσαι θυμωμένος ή όχι.
• Οι άνθρωποι δεν θέλουν μπελάδες αλλωνών.
• Για αυτό, έχουν φτιάξει κανόνες κοινωνικής ευπρέπειας που απαγορεύουν την έκφραση του θυμού: σεβασμός, τακτ, καθωσπρεπεισμός, πολίτικαλι κορέκτ και σαβουάρ βίβρ. Ο θυμός δεν επιτρέπεται.
• Για αυτό όλοι μας αντί να αντιμετωπίσουμε την αιτία της οργής, ντρεπόμαστε ακόμα και να αναγνωρίσουμε το σύμπτωμα της αδικίας, τον θυμό δηλαδή. Και για αυτό όλοι αρρωσταίνουμε με πράγματα που κανένα φάρμακο δε γιατρεύει και για αυτό φτάνουμε στο σημείο την ευτυχία να την βλέπουμε σαν μεγάλη απρέπεια ή ίσως και ανηθικότητα.
• Για αυτό φτάνουμε στο σημείο να ενοχλούμαστε από το παιδικό γέλιο και να καταστέλουμε κάθε συναίσθημα, διότι φοβόμαστε ότι, ανοίγοντας το καπάκι για να βγεί η χαρά, ίσως βρεί ευκαιρία να ξεμυτίσει και ο θυμός, πράγμα καθόλου σωστό.
• Η αλήθεια είναι ότι αν αφήσει κανείς το θυμό εντελώς ανεξέλεγκτο, είναι δυνατόν να τα καταστρέψει όλα.
• Αυτό όμως συμβαίνει όταν τον έχεις συσσωρεύσει για πολύ καιρό, γιατί είναι πολλά μικρά παράπονα που γίνονται ένα τσουνάμι τελικά.
• Βρήκα σε πολλά βιβλία ότι ο θυμός, όταν πρωτοσχηματίζεται, ίσως σε παιδική ηλικία ίσως και όχι, μπορεί να εκφράζεται χωρίς σημαντικές συνέπειες.
• Μπορεί κανείς να μιλήσει για το παράπονό του, όσο ακόμα αυτό είναι ένα, όχι μετά από περίοδο υπομονής αλλά κατευθείαν, μόλις το νιώσεις να το πείς: "Αυτό που είπες με στεναχώρησε γιατί...". Πρέπει όμως, να λυθεί, πρέπει με το άλλο άτομο να βρούμε μία λύση, ωστε να λύνονται ένα-ένα τα προβλήματα αντί να μαζεύονται και να γαγγραινιάζουν.
• Έλα όμως που η υπομονή θεωρείται αρετή...