Στέφαν

• Ο Στέφαν είναι παντρεμένος με κάποια από το σόι.
• Είναι αυστριακός και, παρόλο που η ανατροφή του υπήρξε εντελώς διαφορετική, αγαπάει τον ελληνικό τρόπο και την ελληνική ατέλεια.
• Πολλά από αυτά που θεωρούμε δεδομένα, εκείνος τα έχει για περίεργα, όπως για παράδειγμα τις ελληνίδες μητέρες. Μα, τι γέλιο έκανε όταν άκουσε με παραστατικότητα να περιγράφουμε το σπάσιμο ενός κρανίου! "Πρόσεχε! Το κεφάλι σου θα σπάσει σαν καρπούζι!"
• Απορώ πως συνεχίζουν να τολμούν το οτιδήποτε τα παιδιά σας, είπε καθώς τα παιδιά μας έκαναν τον ταρζάν κάπου παραπέρα.
• Επίσης απόρησε με την όρεξή μας, γιατί εκεί τρώνε λες και είναι ντροπή, λίιιγουλάκι και με το σταγονόμετρο, όταν έχουν γιορτή δε, ένα σαντουιτσάκι και όξω από την πόρτα.
• Βέβαια, δεν έχω άποψη για τι τί οικογένεια είχε σαν παιδί, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ ψύχρα στο στεφαναίικο, γιατί στα δεκαέξι του έπρεπε να φύγει από το σπίτι για να γίνει αυτόνομος και ανεξάρτητος, πράγμα αν όχι φυσιολογικό, τότε σίγουρα καθόλου περίεργο για αυστριακόπουλο, από όσα ακούω και μαθαίνω.
• Εκτιμάει το ελληνικό χιούμορ και έχει γίνει μεγάλο πειραχτήρι, σε σημείο μάλιστα να μπεί στο σπίτι με βαρύ ύφος και, κοιτώντας πάνω από τα γυαλιά ηλίου απαίτησε σαν ελληνάρας από την πεθερά του: "Ο καφές πού είναι!".
• Ψάρωσε η πεθερά και τσακίστηκε να φτιάξει καφέ μην τύχει και μείνει παραπονεμένος ο γαμπρός.... Πάλι γελούσε ο Στέφαν.
• Όταν τον βλέπω στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, γάμοι βαφτίσια, κτλ, αναρωτιέμαι πόσα θεωρούμε δεδομένα και πόσα είναι αυτά που ποτέ δεν θα καταφέρουμε.
• Για παράδειγμα, κάποια στιγμή όταν τα παιδιά τους ήταν πολύ μικρά ακόμα, οι γειτόνοι τους είχαν μαζέψει υπογραφές για να τους διώξουν από την πολυκατοικία, λόγω θόρυβου, λες και το παιδικό παιχνίδι, η ατσαλιά και το κλάμα είναι κάτι που σηκώνει διαπραγμάτευση.
• Το οποίο με φέρνει σε άλλο θέμα, το θέμα του παιχνιδιού.
• Παρατήρησα σε μία παραλία, ότι τα μόνα παιδιά που έπαιζαν πραγματικά, όχι να πλατσουρίζουν στα ρηχά αλλά στα αλήθεια να κυνηγιούνται, να στήνουν κάστρα από άμμο ή να ρίχνουν βουτιές με αφρό και φόρα, ήταν τα δικά μου.
• Όλα τα υπόλοιπα, έπρεπε να απαντούν στις υστερικές κραυγές, Μήηη!, Πιό εδώ! Όχι εκεί! Σκάσε! Μας κοιτάνε! κτλ.
• Από πότε είναι ντροπή κι απρέπεια να παίζουν τα παιδιά?
• Από πότε καραδοκεί καταστροφή στο τσίμπημα ενός αχινού ή στο αιματάκι ενός γδαρμένου γόνατου?
• Γιατί απαιτούμε από μικρά παιδάκια να φέρονται σαν συνταξιούχοι?
• Η χαρά έχει ατσαλιά και φασαρία και δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο θλιμμένο από μία παραλία με βουβά παιδιά.