Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Η ζωή Εδώ (αξία επιστροφής)

  • Πριν από πολλά χρόνια, έβριζα τον τόπο μου. Έλεγα πότε θα έρθει η μέρα να μπορέσω να φύγω, να ξεκολλήσω επιτέλους. Μου κακοφαίνονταν που όλοι με ήξεραν και ακόμα περισσότερο μου κακοφαίνονταν που όλοι είχαν γνώμη και μάλιστα την έλεγαν, χωρίς καμία διακριτικότητα, όπως συνηθίζεται στα μικρά μέρη.
  • Μου κακοφαίνονταν που ήταν δύσπιστοι στις νέες ιδέες και που δεν υπήρχε ένα θέατρο της προκοπής, και που η μόνη διασκέδαση το χειμώνα ήταν η ταβέρνα ή το καλοκαίρι η παραλία. Μου κακοφαίνονταν που όποτε έβγαινα το μάθαιναν όλοι, διότι σα δασκάλα είμαι πιο αναγνωρίσιμη και πιο "σεσημασμένη" από άλλους, που ακόμα κι αν έκαναν μία τρέλλα την άλλη μέρα μπορούσαν να ασκήσουν το επάγγελμά τους χωρίς συνέπειες. Γιατί αλλιώς είναι να πίνεις μπύρες ανταλλάσσοντας μπαχαλιάρες με την παρέα σου όταν είσαι δάσκαλος κι αλλιώς αν είσαι υδραυλικός ή μανάβης: οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες διαφορετικές. Μπαχαλιάρες κομμένες, δημοσίως.
  • Επίσης, ο τόπος μου έχει μία κλιματική ιδιοτροπία: η υγρασία σε συνδυασμό με την θερμοκρασία και την ατμοσφαιρική πίεση ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, σε κάνει να μην μπορείς να κουνήσεις ούτε χέρι ούτε πόδι αν δεν πάει μεσημέρι. Έτσι, ενώ σε άλλα μέρη οι άνθρωποι είναι δραστήριοι και γρήγοροι, ο τυπικός πρεβεζιάνος θέλει τον χρόνο του, το πάσο του. Αν κάποιος είναι συνηθισμένος στους ρυθμούς των μεγαλουπόλεων, τότε θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, οπωσδήποτε.
  • Ξεπερνώντας την επαναστατική εφηβεία, και έχοντας ταξιδέψει σε αρκετά μέρη, είδα ότι δεν είναι και τόσο διαφορετικά τα πράγματα στην μεγαλούπολη. Και εκεί, οι γνωστοί σου θα σε σχολιάσουν, και εκεί θα σε κρίνουν από τα λάθη σου, και εκεί αργούν να κυλήσουν οι αλλαγές.
  • Η υποτιθέμενη πρόσβαση σε πολιτισμό και παροχές, είναι περισσότερο θεωρητική, γιατί αν πρέπει να περάσεις δύο ώρες στο αυτοκίνητο για να πας θέατρο, τότε αυτό ισοδυναμεί με την απόσταση Πρέβεζα - Γιάννενα, πήγαινε - έλα. Γνωστός εξ Αθηνών που μας επισκέφθηκε πέρυσι, αποφάνθηκε ότι του παίρνει τον ίδιο χρόνο να πάει από το σπίτι του στη δουλειά του, από ότι να έρθει στην Πρέβεζα, ειδικά μετά την κατασκευή της γέφυρας και των καινούριων δρόμων. Τι προσβασιμότητα είναι αυτή όταν για πας στα επείγοντα, πρέπει να περάσεις πρώτα μέσα από μία ώρα μποτιλιαρίσματος? Ποιά προσβασιμότητα, όταν το θέατρο βρίσκεται μία ώρα μακρυά και η ώρα είναι ήδη έντεκα? Τί σόι προσβασιμότητα είναι αυτή που προϋποθέτει πέντε ώρες καθημερινά να καίγεται η βενζίνη? Για ποιά προσβασιμότητα μιλάμε όταν στο χρόνο που σου απομένει πρέπει με βιασύνη να τρέξεις να ξαναμπείς στο αυτοκίνητο για να προλάβεις το οτιδήποτε?
  • Η ζωή που παραβιάζει τον φυσικό σου ρυθμό, είναι κακή και παρόλα αυτά, αυτό είναι που εμείς (μερικοί) εκτιμούμε ως μοντέρνα κοινωνία, μονίμως να ζείς τρέχοντας, ποτέ φυσιολογικά.
  • Επίσης, η πολύτιμη ελευθερία, είναι ανύπαρκτη, αν το καλοσκεφτείς , στην μεγάλη πόλη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κρύβεσαι αποτελεσματικότερα από τα μάτια, όμως τελικά, οι συνέπειες της ζωής του καθενός είναι ίδιες, υπό την έννοια ότι μία τσούλα θα εξακολουθήσει να είναι τσούλα όπου κι αν πάει ή ένας απατεώνας θα είναι απατεώνας όσο καλά και αν κρυφτεί. Θα καταλήξει εξίσου μόνος και η κριτική που θα δεχθεί θα είναι εξίσου επιφανειακή.
  • Αντίθετα, στην μικρή κοινωνία μίας επαρχιακής πόλης, είδα ότι παρόλο που όλοι γνωρίζουν το ποιόν του κάθε ενός από εμάς, είναι η συμβίωση πιο πολιτισμένη γιατί ακόμα και ξέροντας τί έχει κάνει αυτός κι αυτός, μαζί θα περάσετε τις αργίες και τις γιορτές, θα βλέπεστε και θα χαιρετιέστε στο δρόμο, ίσως μάλιστα να ανταλλάξετε χάρες στην πορεία της ζωής, όπως όταν κάποιος σου φέρνει δύο πορτοκάλια από τον κήπο του κι εσύ του επισκευάζεις μία πρίζα όταν εκείνος δεν μπορεί.
  • Αυτή είναι η πραγματική αποδοχή και ελευθερία, να δέχεσαι τον άλλον μαζί με το κουσούρι του, όχι να μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του και να μη μιλιόμαστε γιατί ο ένας είναι έτσι και ο άλλος είναι αλλιώς, όπως είδα να συμβαίνει πολύ συχνά στις μεγάλες πόλεις. "Αυτός είχε την τάδε, αλλά δεν άντεξε και έφυγε. Βρήκε μία παντρεμένη από τα Παλιάμπελα, τώρα. Διαζύγιο δε βγήκε γιατί έχουν κάτι σπίτια και την εταιρεία." και την επομένη να του ζητάς να σου φτιάξει τη ραπτομηχανή κι εκείνος να μη σε χρεώνει τίποτα κι εσύ να του λές πράγματα όπως "Να! Ορίστε να μη στα χρωστάω. Τι'σο'φταιγε μωρέ και την έδιωξες? Λούσου τα τώρα.." και την άλλη μέρα να του δανείζεις το αυτοκίνητο γιατί το δικό του είναι στο συνεργείο, και πάει λέγοντας...
  • Επίσης, αυτό που μου αρέσει, εκτός από τον πιο ανθρώπινο ρυθμό ζωής και την προσωπική προσέγγιση στα διάφορα θέματα, είναι η ταβέρνα και η παραλία. Τελικά ο πολιτισμός, αν και σπουδαίος, δεν αξίζει τη θυσία να στερηθεί κανείς απλές απολαύσεις όπως να βλέπεις τον ουρανό ή να πηγαίνεις με τα πόδια βόλτα στη θάλασσα ή να μην χρειάζεται να τσακωθείς με κανέναν στο φανάρι, ή ακόμα όταν βγαίνεις, να μπορείς να ανταλλάξεις απόψεις κυριολεκτικά με όλους! Για εμάς είναι αυτά αυτονόητα.
  • Δε βλέπω το λόγο να παραβιάζω τις αντοχές μου, απλά και μόνο επειδή κάποιος είπε ότι πρέπει να τρέχω ολημερίς και να είμαι μονίμως αγχωμένη και πιεσμένη. Ναι όλα είναι πιο αργά, όμως αυτό είναι το πιο κοντινό στην καλή ζωή.
  • Δεν είναι η βία χαρακτηριστικό της ζωής στη μεγαλούπολη?

12 σχόλια:

  1. Η παραλία της πρώτης εικόνας βρίσκεται πέντε λεπτά ποδαρόδρομο από την πρέβεζα. Το χειμώνα είναι γεμάτη ανθρώπους που βολτάρουν στο δάσος, κάνουν τρέξιμο ή βάδην, η απλά βόλτα, μόνοι ή με το σκύλο τους.

    Η δεύτερη εικόνα είναι το μεζεδοπωλείο στο "Σαϊτάν Παζάρι", όπου σερβίρουν παραδοσιακούς μεζέδες με μουσική έντεχνη, ρόκ, τζαζ, κτλ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στις αρχές του 70 έφυγα από την Αθήνα και έζησα για 3 χρόνια σε ένα χωριό της Κρήτης κοντά στα Χανιά.
    Εκεί κατάλαβα τότε γιατί αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης στην πόλη σου!
    Τώρα που πηγαίνω συχνά εκεί τα πράγματα έχουν ριζικά αλλάξει και πολλές φορές περνάω καλύτερα εκεί από ότι στην Αθήνα.
    Πρόσφατα έγραψα ποστ για τα θέατρα που κατάφερα να δω στα Χανιά ενώ στην Αθήνα δεν έιχα καταφέρει να δω κανένα για τους λόγους που αναφέρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O Kαρυωτάκης δεν αυτοκτόνησε γιατί έζησε σε μια συγκεκριμένη πόλη, αλλά γιατί υπέφερε απο κλινική κατάθλιψη. Το ίδιο και ο Χέμινγουέι. Και άλλοι. Ανθρωποι αυτοκτονούν και στη Νέα Υόρκη, στο ρομαντικό Παρίσι. Ενα παιδί που ξέρω έφυγε μισότρελο απο το Λονδίνο γιατί απλά δεν το άντεχε.

    Η τάση της φυγής απο τον μικρό χώρο στην μεγάλη πόλη που αναφέρεις, είναι φυσιολογική, και συχνά κυκλική. Εζησα κάποτε στο Αμστερνταμ, νέος, και ήταν για μένα η τέλεια πόλη, γεμάτη χύπιδες και φιλελεύθερους. Και κατόπιν για μερικά χρόνια στην Νέα Υόρκη, νέος, και δεν φανταζόμουνα πως υπάρχει άνθρωπος που θα μπορούσε ή θα ήθελε να ζεί αλλού. Σήμερα, με συγκινούν τα χωριά της Ελλάδας που κάποτε τα σνομπάριζα, το Αμστερνταμ δεν το μπορώ αισθητικά, τη Νέα Υόρκη δεν την αντέχω ούτε για μια ακόμα μέρα. Ο κοσμοπολίτικος κύκλος έκλεισε και με επανέφερε ξανά στο αρχικό σημείο. Σήμερα μου αρκούν μερικοί καλοί φίλοι, μερικά καλά βιβλία, και ενας μικρότερος κοινωνικός χώρος.

    Το θέμα είναι ίσως ηλικιακό, κυκλικό, και βαθιά προσωπικό. Και πάνω απ' όλα, το σημαντικότερο είναι πως γιατρεύεσαι και απο την ανάγκη να κάνεις αυτό που σου αρέσει αρεστό και στους άλλους. Εγώ ας πούμε θα μπορούσα άνετα να ζήσω κσι στην Πρέβεζα. Αυτά που χρειάζομαι σήμερα, η πόλη τα καλύπτει άνετα. Δεν χρειάζεται να απολογείσαι για τις αγάπες σου. Σε όποιον αρέσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. αθεόφοβε,
    Είχε πολλή φτώχεια η Πρέβεζα τότε. Βασικά, ένας βούρκος με παράγκες και καλάμια ήταν. Τώρα όμως έχουν αλλάξει πολλά, πάρα πολλά. Για εμένα, προσφέρει την καλύτερη σχέση κόστους/ποιότητας ζωής, γιατί στην αθήνα αν δεν έχει κανείς επιφάνεια, περνάει πολύ δύσκολα.

    locus
    τα είπες καλύτερα από εμένα!
    :)
    Δεν πρόκειται τόσο για απολογία, όσο για την άλλη άποψη, από αυτή της ρίας, που δεν της αρέσει καθόλου η πόλη.

    http://wwwskepseis.blogspot.com/2011/02/blog-post_20.html

    Απλά η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, όπως στον έναν αρέσουν οι μπάμιες ενώ στον άλλον όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αν εξαιρέσεις την πίεση που αισθάνεται κανείς απ την "ζωή σε κοινή θέα" ζώντας σ'ενα μικρό μέρος,συμφωνώ απόλυτα για το θεωρητικό των δυνατοτήτων που υποτίθεται οτι έχουμε,ημείς,οι δυστυχείς κάτοικοι μεγαλουπόλεων.
    Ισως και να θέλει να συνηθίσει κανείς την ζωή σε κοινή θέα.Για μένα που γεννήθηκα στην Αθήνα,όταν αναγκαστικά το δοκίμασα για 1 χρόνο(και δεν ήταν καν αληθινή ζωή) με έπνιγε.
    Απ την αλλη,ιδίως τώρα με την οικονομ.δυσπραγία να περιορίζει τις μετακινήσεις κ τις επιλογές των περισσότερων,ένας λόγος παραπάνω υπέρ της διαβίωσης σε μια κλίμακα πιο ανθρώπινη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα, square! Κάτι παραχωρείς για να έχεις κάτι άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Θεωρητικα μπορω να συμφωνησω σχεδον απολυτα με τα λεγομενα σου Αθηνα και να εμενα σε μια πολη της επαρχιας που μου αρεσει.
    Ομως υπαρχει ενα εμποδιο. Μπορει να φανει χαζο, μπορει να φανει δεν ξερω και γω πως αλλά εχω μεγαλη δυσκολια να αφησω τους γονεις μου μονους τους τωρα που αρχιζουν να γερνανε.
    Λαθος; Ισως, αλλά ετσι νιωθω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αντώνη,
    ας πρόσεχες!
    :)
    όπως είπαμε, ο καθένας κρατάει ή απορρίπτει διαφορετικά πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για ρώτα τη γιαγιά που μένει σ' εκείνο το παραθύρι της δεύτερης φώτο τί γνώμη έχει για σένα!
    (Να τη ρωτήσεις νύχτα όμως, καλά;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Α όχι, όλα κι όλα, να βραχείς εσύ, να στεγνώνω εγώ, να χωρίσουμε τις δουλειές!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σα δε ντρέπεσαι....
    Σαρδανάπαλε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!