Η ζωή Εδώ (αξία επιστροφής)

• Πριν από πολλά χρόνια, έβριζα τον τόπο μου. Έλεγα πότε θα έρθει η μέρα να μπορέσω να φύγω, να ξεκολλήσω επιτέλους. Μου κακοφαίνονταν που όλοι με ήξεραν και ακόμα περισσότερο μου κακοφαίνονταν που όλοι είχαν γνώμη και μάλιστα την έλεγαν, χωρίς καμία διακριτικότητα, όπως συνηθίζεται στα μικρά μέρη.
• Μου κακοφαίνονταν που ήταν δύσπιστοι στις νέες ιδέες και που δεν υπήρχε ένα θέατρο της προκοπής, και που η μόνη διασκέδαση το χειμώνα ήταν η ταβέρνα ή το καλοκαίρι η παραλία. Μου κακοφαίνονταν που όποτε έβγαινα το μάθαιναν όλοι, διότι σα δασκάλα είμαι πιο αναγνωρίσιμη και πιο "σεσημασμένη" από άλλους, που ακόμα κι αν έκαναν μία τρέλλα την άλλη μέρα μπορούσαν να ασκήσουν το επάγγελμά τους χωρίς συνέπειες. Γιατί αλλιώς είναι να πίνεις μπύρες ανταλλάσσοντας μπαχαλιάρες με την παρέα σου όταν είσαι δάσκαλος κι αλλιώς αν είσαι υδραυλικός ή μανάβης: οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες διαφορετικές. Μπαχαλιάρες κομμένες, δημοσίως.
• Επίσης, ο τόπος μου έχει μία κλιματική ιδιοτροπία: η υγρασία σε συνδυασμό με την θερμοκρασία και την ατμοσφαιρική πίεση ή κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο, σε κάνει να μην μπορείς να κουνήσεις ούτε χέρι ούτε πόδι αν δεν πάει μεσημέρι. Έτσι, ενώ σε άλλα μέρη οι άνθρωποι είναι δραστήριοι και γρήγοροι, ο τυπικός πρεβεζιάνος θέλει τον χρόνο του, το πάσο του. Αν κάποιος είναι συνηθισμένος στους ρυθμούς των μεγαλουπόλεων, τότε θα δυσκολευτεί να προσαρμοστεί, οπωσδήποτε.
• Ξεπερνώντας την επαναστατική εφηβεία, και έχοντας ταξιδέψει σε αρκετά μέρη, είδα ότι δεν είναι και τόσο διαφορετικά τα πράγματα στην μεγαλούπολη. Και εκεί, οι γνωστοί σου θα σε σχολιάσουν, και εκεί θα σε κρίνουν από τα λάθη σου, και εκεί αργούν να κυλήσουν οι αλλαγές.
• Η υποτιθέμενη πρόσβαση σε πολιτισμό και παροχές, είναι περισσότερο θεωρητική, γιατί αν πρέπει να περάσεις δύο ώρες στο αυτοκίνητο για να πας θέατρο, τότε αυτό ισοδυναμεί με την απόσταση Πρέβεζα - Γιάννενα, πήγαινε - έλα. Γνωστός εξ Αθηνών που μας επισκέφθηκε πέρυσι, αποφάνθηκε ότι του παίρνει τον ίδιο χρόνο να πάει από το σπίτι του στη δουλειά του, από ότι να έρθει στην Πρέβεζα, ειδικά μετά την κατασκευή της γέφυρας και των καινούριων δρόμων. Τι προσβασιμότητα είναι αυτή όταν για πας στα επείγοντα, πρέπει να περάσεις πρώτα μέσα από μία ώρα μποτιλιαρίσματος? Ποιά προσβασιμότητα, όταν το θέατρο βρίσκεται μία ώρα μακρυά και η ώρα είναι ήδη έντεκα? Τί σόι προσβασιμότητα είναι αυτή που προϋποθέτει πέντε ώρες καθημερινά να καίγεται η βενζίνη? Για ποιά προσβασιμότητα μιλάμε όταν στο χρόνο που σου απομένει πρέπει με βιασύνη να τρέξεις να ξαναμπείς στο αυτοκίνητο για να προλάβεις το οτιδήποτε?
• Η ζωή που παραβιάζει τον φυσικό σου ρυθμό, είναι κακή και παρόλα αυτά, αυτό είναι που εμείς (μερικοί) εκτιμούμε ως μοντέρνα κοινωνία, μονίμως να ζείς τρέχοντας, ποτέ φυσιολογικά.
• Επίσης, η πολύτιμη ελευθερία, είναι ανύπαρκτη, αν το καλοσκεφτείς , στην μεγάλη πόλη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι κρύβεσαι αποτελεσματικότερα από τα μάτια, όμως τελικά, οι συνέπειες της ζωής του καθενός είναι ίδιες, υπό την έννοια ότι μία τσούλα θα εξακολουθήσει να είναι τσούλα όπου κι αν πάει ή ένας απατεώνας θα είναι απατεώνας όσο καλά και αν κρυφτεί. Θα καταλήξει εξίσου μόνος και η κριτική που θα δεχθεί θα είναι εξίσου επιφανειακή.
• Αντίθετα, στην μικρή κοινωνία μίας επαρχιακής πόλης, είδα ότι παρόλο που όλοι γνωρίζουν το ποιόν του κάθε ενός από εμάς, είναι η συμβίωση πιο πολιτισμένη γιατί ακόμα και ξέροντας τί έχει κάνει αυτός κι αυτός, μαζί θα περάσετε τις αργίες και τις γιορτές, θα βλέπεστε και θα χαιρετιέστε στο δρόμο, ίσως μάλιστα να ανταλλάξετε χάρες στην πορεία της ζωής, όπως όταν κάποιος σου φέρνει δύο πορτοκάλια από τον κήπο του κι εσύ του επισκευάζεις μία πρίζα όταν εκείνος δεν μπορεί.
• Αυτή είναι η πραγματική αποδοχή και ελευθερία, να δέχεσαι τον άλλον μαζί με το κουσούρι του, όχι να μένει ο καθένας στο διαμέρισμά του και να μη μιλιόμαστε γιατί ο ένας είναι έτσι και ο άλλος είναι αλλιώς, όπως είδα να συμβαίνει πολύ συχνά στις μεγάλες πόλεις. "Αυτός είχε την τάδε, αλλά δεν άντεξε και έφυγε. Βρήκε μία παντρεμένη από τα Παλιάμπελα, τώρα. Διαζύγιο δε βγήκε γιατί έχουν κάτι σπίτια και την εταιρεία." και την επομένη να του ζητάς να σου φτιάξει τη ραπτομηχανή κι εκείνος να μη σε χρεώνει τίποτα κι εσύ να του λές πράγματα όπως "Να! Ορίστε να μη στα χρωστάω. Τι'σο'φταιγε μωρέ και την έδιωξες? Λούσου τα τώρα.." και την άλλη μέρα να του δανείζεις το αυτοκίνητο γιατί το δικό του είναι στο συνεργείο, και πάει λέγοντας...
• Επίσης, αυτό που μου αρέσει, εκτός από τον πιο ανθρώπινο ρυθμό ζωής και την προσωπική προσέγγιση στα διάφορα θέματα, είναι η ταβέρνα και η παραλία. Τελικά ο πολιτισμός, αν και σπουδαίος, δεν αξίζει τη θυσία να στερηθεί κανείς απλές απολαύσεις όπως να βλέπεις τον ουρανό ή να πηγαίνεις με τα πόδια βόλτα στη θάλασσα ή να μην χρειάζεται να τσακωθείς με κανέναν στο φανάρι, ή ακόμα όταν βγαίνεις, να μπορείς να ανταλλάξεις απόψεις κυριολεκτικά με όλους! Για εμάς είναι αυτά αυτονόητα.
• Δε βλέπω το λόγο να παραβιάζω τις αντοχές μου, απλά και μόνο επειδή κάποιος είπε ότι πρέπει να τρέχω ολημερίς και να είμαι μονίμως αγχωμένη και πιεσμένη. Ναι όλα είναι πιο αργά, όμως αυτό είναι το πιο κοντινό στην καλή ζωή.
• Δεν είναι η βία χαρακτηριστικό της ζωής στη μεγαλούπολη?