Πως να σπάσετε στα δύο το Κρανίο καποιανού.

• Πολύ συχνά, η ασυνεννοησία με τους άλλους μας εκνευρίζει, ειδικά όσους είναι δάσκαλοι οποιασδήποτε βαθμίδας, γιατί όταν είναι δουλειά σου να κάνεις τον άλλον να καταλάβει μία απλή αλήθεια και αυτός όχι μόνο δεν την καταλαβαίνει αλλά ούτε καν αντιλαμβάνεται απλές εντολές όπως "άνοιξε το βιβλίο σου στη σελίδα τάδε", ε, τότε αγαναχτείς λιγάκι, έστω κι αν είναι μόνο από μέσα σου και μετά λυπάσαι και λες κρίμα.
• Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν χαζοί άνθρωποι.
• Εδώ είναι που κάποια ψυχή-αναγνώστρια πετάει φλύκταινες. Σίγουρα, κάθε δάσκαλος θα ήρθε αντιμέτωπος τουλάχιστον με ένα παιδί που θα τον ενέπνευσε να κάνει στα αλήθεια κάτι τέτοιο, σε στιγμές απελπισίας...
• Ωστόσο, αν και από γεννησιμιού μας είμαστε διαφορετικοί, είναι μέσες-άκρες αληθές ότι όλοι έχουμε τις ικανότητες όχι μόνο για να κατορθώσουμε τα βασικά αλλά και λίγο παραπάνω, κάτι σαν προνοητικότητα της δαρβίνειας φύσης: πάρε λίγο παραπάνω μήπως σου χρειαστεί...
• Που είναι όμως αυτό το "παραπάνω" όταν η ασχετοσύνη δίνει και παίρνει, τα ηλίθια λάθη επαναλαμβάνονται με απογοητευτική προβλεψιμότητα και υπάρχουν μαθητές που όχι μόνο δεν θα δουν "άριστα" ποτέ, αλλά ούτε καν τη στοιχειώδη ορθογραφία να γράψουν το όνομά τους δεν ξέρουν?
• Εκεί βρίσκεται, απλά κανένας δεν τους άνοιξε το κρανίο για να φανεί.
• Γιατί , τί να τις κάνεις τις συνάψεις όταν τα πάντα γύρω σου σε εμποδίζουν να δείς, όταν οι άνθρωποι που γνωρίζουν αποκρύπτουν όσα γνωρίζουν ή τα κωδικοποιούν σε αινιγματικούς γρίφους και αυτάρεσκα βλογάνε τα γένια τους που είναι μάγκες και έχουν σκονάκι με την δική τους απάντηση της δικής τους ερώτησης μέσα στο μανίκι και σε κοιτάνε περιπαιχτικά?
• Τι να κάνεις αν είσαι μαθητής και ο δάσκαλος στα μαθαίνει τόσο στραβά που όχι μόνο δεν μαθαίνεις τίποτα χρήσιμο αλλά ούτε καν μπορείς να εννοήσεις την ασχετοσύνη του ώστε να πάρεις των ομματιών σου?
• Δυστυχώς, δεν υπάρχει τρόπος άλλος εκτός από την πικρή πείρα, δηλαδή όταν θα είναι πια πολύ αργά, όταν θα έχεις φάει τη ζωή σου στα μπουρδέλα και το κορμί σου οργωμένο από την χειρωνακτική κατάντια και όταν, κοιτώντας πίσω σε ό,τι σου έχει συμβεί και ό,τι έχεις κάνει, λές ότι αν ήξερα αυτά που δεν ήξερα τότε ίσως να είχα αποφύγει κάποιες κοτσάνες. Τότε που πολύ λίγα θα μπορείς πια να κάνεις είναι που θα καταλάβεις ότι ο δάσκαλος ήταν είτε άσχετος αλμπάνης είτε κάθαρμα και ασυνείδητος κλέφτης και γεμάτος οργή θα εκδικηθείς τον κόσμο για την αδικία του ενός.
• Έτσι, λοιπόν, ο καλός δάσκαλος είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός άνθρωπος. Αυτός ξέρει ότι το σημαντικότερο που έχει να μεταδώσει δεν είναι η γνώση καθεαυτή, αλλά οι οδηγίες χρήσεως του νού, το να διδάξει στους μαθητές του πως να μαθαίνουν και πως να ανακαλύπτουν, πως να αναλύουν τα δεδομένα ή την ίδια τους τη σκέψη, πως να επαληθεύουν συσχετίζοντας και συγκρίνοντας πληροφορίες που συλλέγουν. Πως να αφήνεις ελεύθερο το μυαλό σου όταν βγαίνει στο κυνήγι των αισθήσεων αλλά να το πειθαρχείς όταν πραγματικά πρέπει, σαν το γεράκι, για να σου παραδώσει το θήραμα.
• Για να το κάνει αυτό ένας δάσκαλος, πρέπει να καταφέρει κάτι συνταρακτικό, κοσμογονικό για τον καθένα ξεχωριστά, να του σπάσει το κρανίο στα δύο ώστε να μπορέσει μετά η γνώση να μπεί μέσα και να βγεί προς τα έξω ο λουσμένος στη γνώση πλέον εαυτός.
• Όσο πιο νωρίς συμβεί αυτό, τόσο καλύτερα είναι, γιατί το μυαλό είναι και αυτό μυς, που σημαίνει πως όσο περισσότερο προπονείται στην αναμέτρηση με το περιβάλλον, τόσο δυνατότερο και αποτελεσματικότερο γίνεται. Επίσης, όσο το καθυστερούμε, αυξάνονται οι πιθανότητες να εγκατασταθεί κάποιο από τα άπειρα λογισμικά της ανείπωτης βλακείας, το οποίο εμποδίζει κάθε λογική διεργασία, σαν ηφαιστειακή τέφρα την ώρα που πας να απογειωθείς. Ωστόσο, αυτό το σπάσιμο στα δύο πρέπει να γίνει με τακτ και ευγένεια, με σεβασμό στην προσωπικότητα και στη σωματική διάσταση της νόησης, γιατί ένα συναισθηματικά τραυματισμένο μυαλό είναι μεγάλο κρίμα.
• Πρώτα, με μεγάλη αγάπη , αγαπάμε κάποιον.
• Μετά, αναπόφευκτα, νοιαζόμαστε και θέλουμε το καλό του, τον φροντίζουμε. Τον κοιτάμε με θαυμασμό γιατί είναι τόσο μοναδικός, τόσο υπέροχος που απλά παρατηρώντας τον να γελάει, μαθαίνουμε οι ίδιοι ένα σωρό πράγματα.
• Αναπόφευκτα, πάλι, όταν μας ζητήσει κάτι το δίνουμε. Ό,τι ρωτήσει, απαντάμε. Με ειλικρίνεια, με εντιμότητα, με σαφήνεια, με ψυχραιμία. Χωρίς ενοχές ούτε δικές μας ούτε των προπατόρων μας, χωρίς υπεκφυγές, χωρίς μισόλογα ούτε αινίγματα, χωρίς πάθος, χωρίς περιορισμούς. Εξηγούμε τα "γιατί" των πάντων. Δίνουμε επιχειρήματα και αποδείξεις για τα πάντα, συγκρίνουμε τα πάντα μεταξύ τους, υποθέτουμε το απίθανο, αναλύουμε το υποθετικό, αποκλείοντας το αποδεδειγμένα λάθος, καταλήγοντας στο προφανέστατο συμπέρασμα ότι η πραγματικότητα έχει ως έχει. Κάποιο από όλα αυτά, θα του αρέσει τόσο πολύ που θα το ποθήσει και αυτό θα είναι ο λοστός που θα του ανοίξει τα μάτια για τα υπόλοιπα.
• Αυτό, όπως όλοι μας συμπεραίνουμε, θέλει αρκετό χρόνο από την κάθε ημέρα μας και είναι αδύνατον να το κάνουμε για όλους ή για τον οποιονδήποτε. Για αυτό υπάρχει η αγάπη. Ακόμα και όσοι είναι στο επάγγελμα δάσκαλοι, πιο μεγάλη επιτυχία έχουν στους μαθητές που αγαπάνε περισσότερο.
• Όμως δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς δάσκαλος για να διδάξει κάτι σε κάποιον.
• Το παρακάτω βιντεάκι, από το 7:50 μέχρι το 8:10 ήταν ο δικός μου λοστός.