Κανονικά

• Κανονικά, δηλαδή ιδανικά, θα έπρεπε να μην υπάρχουν κόμματα αλλά ο κάθε υποψήφιος να είναι ανεξάρτητος, έτσι ώστε να εκλέγεται αποκλειστικά για τις ικανότητές του και μόνο βάσει της προσωπικής του εγκυρότητας, και όχι λόγω των επιρροών ή των δυνάμεων που τον στηρίζουν. Κανονικά, και πάλι ιδανικά εννοούμε, θα έπρεπε μετά από μία αναμέτρηση σε απλή αναλογική, να σχηματίζεται κυβέρνηση από τους υποψήφιους πρώτους σε ψήφους, οι οποίοι θα έπρεπε να συνεργαστούν μεταξύ τους με μόνο κριτήριο το καλό της κοινωνίας που τους εξέλεξε.
• Το κανονικό όμως, κακώς το ταυτίζουμε με το ιδανικό διότι το ιδανικό δεν υπάρχει πουθενά, αντιθέτως το πιο κοινό και το πιο κοντινό στην πραγματικότητα είναι το γήινο και το ανθρώπινο, δηλαδή το πραγματικό.
• Έτσι, λοιπόν, αν δεν υπάρχει μία κοινή πίστη ανάμεσα στα στελέχη μίας κυβέρνησης, τότε το έργο της θα παρεμποδίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις, χρονοβόρες και αντιπαραγωγικές, που τελικά θα αποβούν βλαπτικές για το σύνολο, όσο καλές ή ευγενείς και αν είναι οι αρχικές προθέσεις.
• Έτσι, έχουμε κόμματα, εκλογικούς νόμους και δημοκρατία που δύσκολα θα μπορούσε να είναι καλύτερη, πρακτικά.
• Άρα, από βήμα σε βήμα του συλλογισμού μας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι είναι καλύτερα τα μέλη μίας κυβέρνησης να διακατέχονται από κοινές τάσεις και ότι τα κόμματα είναι κάτι σαν αναγκαίο κακό γιατί είναι αδύνατον να έχεις την απόλυτη συμφωνία ολόκληρου του πληθυσμού στο οτιδήποτε ώστε να γίνουν σωστά οι δουλειές.
• Άρα, μόνο μέσω κομμάτων είναι δυνατή η διακυβέρνηση σε εθνικό επίπεδο, πρακτικά.
• Αυτό σημαίνει ότι όποιος εκλέγεται, δεν θα εκλεγόταν μόνος του και ότι ψηφίζοντας ένα οποιονδήποτε υποψήφιο υποστηρίζεις την πολιτική του κόμμμμμματος στο οποίο ανήκει, ότι εμπιστεύεσαι την συλλογική κοινή δράση και ότι μέσω του προσώπου επιθυμείς να δείς μία τακτική να υλοποιείται.
• Άρα, ενώ ιδανικά θα ήταν έτσι (να παίρνει μαζί του την έδρα, δλδ τον κόσμο που τον ψήφισε ο κάθε υποψήφιος) στην πραγματικότητα είναι αλλιώς, δλδ πολλοί από αυτούς που εξελέγησαν δεν θα το είχαν καταφέρει χωρίς την υποστήριξη του κόμματος δλδ θα έπρεπε να επιστρέψουν την κομματική στήριξη που τους δόθηκε παραδίδοντας τις έδρες τους.
• Τα όσα εκτυλίσονται αυτό τον καιρό είναι απλούστατα φαιδρά διότι η ψήφος και βούληση των πολιτών κάθε άλλο παρά ένα ντορικό κόμμα υπαγορεύουν.
• Η βούληση του λαού αυτή τη στιγμή υπαγορεύει πραγματική πολιτική, δλδ να ακούσει ο ηγέτης επιτέλους το τί λέει ο απλός παραγωγός και επιχειρηματίας, το τί αποφαίνεται ο πολίτης που βλέπει την κοινωνία γύρω του να σπαρταράει έξω από τα νερά της και που εμπειρικά ξέρει ότι δεν γίνονται έτσι οι δουλειές. Η βούληση του λαού ξέρει ότι αν κάποιος επιχειρούσε όπως το ελληνικό κράτος θα είχε από καιρό πάρει το εισιτήριο για κόλαση και ότι όποιος αγνοεί τους νόμους της συμπεριφοράς το πληρώνει πικρά με το τίμημα της κοινωνικής κατάρας, δλδ δεν τον θέλει ούτε το ίδιο του το σόι.
• Που θέλω να καταλήξω?
• Μας τα έχουν πει πολλά.
• Μας έχουν πρήξει.
• Και αντί να μιλήσουν αληθινά, ορμηνεύουν τα παιδιά τους πως να λένε χαριτωμενιές, στύλ κεφαλογιάννη, κυριάκος και λοιποί, και οι ίδιοι το παίζουν σοφοί πίσω από τα παραπετάσματα των λαθών τους, εμπειρία σου λέει μετά...
• Άρα, νέο κόμμα εγώ δεν βλέπω πουθενά, παρά μόνο εκβιασμούς και μπλόφες μέσα στο ίδιο τοπίο.
• Άρα, τις ψήφους και έδρες τους, αν ήταν τόσο μάγκες, δεν έπρεπε να τις πάρουν μαζί τους γιατί μπορεί η ντόρα να εκλέγονταν και μόνη της, όχι όμως και οι λοιποί τυφλοπόντικες της εξουσιομανίας.
• Το ζήτημα είναι ότι όσο δεν παίρνουν την απόφαση, η απόφαση παίρνεται μόνη της , ερήμην τους, από τη λαική δυναμική που διαμορφώνεται υπό συνθήκες θερμότητας και πίεσης σε κάτι νέο και άρρηκτο σα διαμάντι. Η απόφαση που φοβάται να πάρει ο αντωνάκης και η ντόρα, είναι ότι η σκηνή δεν τους χρειάζεται άλλο και ότι είναι καιρός, αν θέλουν να έχουν λόγο στην αλλαγή, να επιτρέψουν να συμβεί, να κάνουν πίσω τακτικά και με σχέδιο, επιτρέποντας στους επόμενους να πάρουν τη σκυτάλη.
• Αν επιμείνουν να τα θέλουν όλα δικά τους, τότε θα την πατήσουν σαν τον γηραιό γονέα που αντί να δώσει τα ηνία στο γιό, με πείσμα κρατάει την εξουσία εκφυλίζοντας μέσα στην άνοια τη θέση του και το μέλλον του παιδιού του.