Ουδέν προσωρινότερο του Μονίμου

• Πριν από χρόνια, είχαμε χρειαστεί βοήθεια στο γραφείο. Βασικά, όχι ακριβώς στο γραφείο, μάλλον στο ντόκο ήταν η πολλή δουλειά: καθαρίσματα, μαστορέματα, κτλ. Ο σύζυγας έβαλε αγγελίες, διαφημίσεις, το διέδωσε σε γνωστούς και αγνώστους, αλλά όσο πλησίαζε η καλοκαιρινή σεζόν τόσο πιο προφανές γινόταν ότι κανείς δεν ενδιαφέρονταν. Αναγκαστήκαμε να επιστρατεύσουμε αδέρφια, φίλους και τυχαίους περαστικούς για να γίνει η δουλειά μας. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν πολύ ενδιαφέρον και μάθαμε πολλά.
• Όταν με το καλό χειμώνιασε, σκεφτήκαμε να προσλάβουμε κάποιον για το γραφείο, σαν γραμματέα δηλαδή. Οι αιτήσεις και τα βιογραφικά έπεσαν βροχή. Ο κάθε πικραμένος και της κάθε καρυδιάς καρύδι, ήρθε με την ελπίδα να πιάσει θέση στην καρέκλα. Ακόμα και άνθρωποι που δυσκολεύονταν να διαβάσουν, ακόμα και κοπέλες που η μόνη τους εργασιακή εμπειρία ήταν κονσομασιόν σε τυροπιτάδικο, ένας μαλλιάς με σκουλαρίκι που μάλλον ήταν φτιαγμένος όταν του πήρε συνέντευξη ο δον σύζυξ, όλοι αυτοί θεωρούσαν δουλειά το γραφείο και όχι τον ντόκο.
• Οι αποδοχές των δύο θέσεων ήταν μέσες άκρες ίδιες, με τη διαφορά ότι στο ντόκο, επειδή απρόοπτα τυχαίνουν όλη την ώρα, θα ελάμβαναν και τα παραπανίσια τους.
• Τώρα, μαθαίνω ότι κάποιοι συμβασιούχοι διεκδικούν τη μονιμοποίησή τους.
• Η υποβόσκουσα νοοτροπία είναι κοινή θαρρώ.
• Η τραγωδία του αυτονόητου είναι ότι αφορά πάντα τους άλλους.