Σεκιουριτάδες σε παιδική παράσταση

• Δύο παιδικές παραστάσεις ήρθαν στην πόλη μας αυτό το καλοκαίρι και, επειδή αυτό είναι κάτι που το χειμώνα δεν υπάρχει, πήγαμε και στις δύο: Μαζού εν δε Ζού ήταν η μία και η άλλη ήταν η Οδύσσεια της Κάρμεν Ρουγγέρη.
• Και οι δύο ήταν καλές, για το είδος τους, όμως η μία εμένα δε μου άρεσε.
• Για την Κάρμεν Ρουγγέρη, δεν μπορώ να πω κάτι που να μην έχει ήδη γραφτεί, η παράσταση ήταν τέλεια. Κοστούμια τέλεια, κείμενο πολύ κοντινό στο πραγματικό, πλοκή ακριβώς αυτή που διδασκόμαστε, φιλική προς τα παιδιά αφού ακόμα και ο γαλανός μου, που δεν είναι το φόρτε του να κάθεται στο ίδιο σημείο για πολλή ώρα, έμεινε καθηλωμένος ως το τέλος.
• Οι Μαζού είχαν δύο θεματάκια: παρόλο που σαν παράσταση ήταν φανερό ότι είχε γίνει πολλή δουλειά και τίποτα δεν ήταν αφημένο στην τύχη του, πρώτον δεν είχε καμμία πλοκή: ήταν απλά προώθηση του σιντί και εκτός από αράδιασμα των τραγουδιών χωρίς συνοχή και χωρίς νόημα κανένα δεν είχε και πολλά να πει. Τα παιδιά το είδαν επειδή είχε τα ίδια κοστούμια και τους ίδιους ηθοποιούς που βλέπουμε στην τηλεόραση, αλλά όταν τα ρώτησε ο πατέρας τους τι έλεγε το έργο δεν ήξεραν τι να πούν. Δεν θυμόνταν τίποτα.
• Το δεύτερο είναι το θέμα των σεκιούριτι.
• Στο τέλος της παράστασης, όχι μόνο δεν δέχθηκαν να δουν όσους το ζήτησαν (όχι παραπάνω από 30 άτομα) αλλά είχαν τοποθετήσει και σεκιούριτι έξω από τα καμαρίνια, λες και είμαστε τίποτα ρουβίτσες ή αναρχικοί. Όχι μόνο υπήρχαν σεκιουριτάδες, αλλά μιλούσαν με απότομο τρόπο και δεν έδιναν καμμία απάντηση όταν τους ρωτούσαμε γιατί δεν δέχονται να δούν τα παιδάκια. Πολλές μαμάδες εκνευρίστηκαν και πρέπει να πω ότι η εντύπωση που είχαμε όλοι ήταν ότι μας πήρανε τα ωραία μας λεφτάκια και μετά ούτε να μας φτύσουνε. Για εκδίκηση ζητήσαμε από έναν φίλο να μας κατεβάσει πειρατικά και τα δύο σιντί και τα μοιράσαμε σε όσους γνωστούς έχουν παιδιά. Ακούς εκεί! Σεκιουριτάδες σε παιδική παράσταση οι κάφροι!
• Το φυσιολογικό, αυτό που κάνεις όταν θέλεις να ξανα-πάρεις τα ωραία λεφτάκια των θεατών σου, όταν τους σέβεσαι δηλαδή και θέλεις να σε σεβαστούν και εκείνοι, είναι να δεχτείς τις ευχαριστίες τους, να τους ευχαριστήσεις, να βρίσκεσαι σε μέρος όπου μπορούν να σε δουν για λίγο και να μην έχεις για τον εαυτό σου τόσο μεγάλη ιδέα ή τουλάχιστον να μην το δείχνεις τόσο έντονα.
• Το φυσιολογικό λοιπόν ήταν αυτό που έκανε η Κάρμεν, δηλαδή πριν την παράσταση ήταν μέσα στο χώρο του θεάτρου, στον πάγκο όπου πωλούνταν κόπιες της Οδύσσειας και μιλούσε ή έδινε αυτόγραφα. Μετά την παράσταση ήταν πάλι στο χώρο του θεάτρου, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί άλλαζαν στα καμαρίνια. Όταν οι θεατές ζήτησαν αυτόγραφα βγήκε αυτός που υποδύθηκε τον Οδυσσέα, με το κοστούμι του ακόμα, και μίλησε σε όλους και μάλιστα πήρε στα χέρια του κάποια από τα παιδάκια (και είναι πολύ ωραίο παιδί: μαμάδες μή χάσετε την παράσταση!).
• Η διαφορά ανάμεσα στους αλήτες και τους σοβαρούς επαγγελματίες είναι προφανής, σωστά?

Επίσης, η Οδύσσεια είχε εισιτήριο 13ευρώ ενώ οι μαζού 18ευρώ.