Ζεν στην Αλάνα

• Πολλές φορές πηγαίνουμε σε μία αλάνα με τα παιδιά.
• Πρόκειται για ένα περιφραγμένο οικόπεδο με μερικούς λόφους αμμοχάλικο και κοκκινόχωμα στο κέντρο ενώ τριγύρω είναι απλώς ισιωμένο χώμα. Τα παιδιά λατρεύουν να κυλιούνται εκεί με τα κουβαδάκια τους, οπότε την ημέρα που είναι να κάνουν μπάνιο, ανάβω το θερμοσίφωνα και πάμε εκεί. Αυτό που κάνω είναι να βρίσκω ένα πόστο από όπου έχω οπτική επαφή με όλο το χώρο και μένω εκεί μέχρι το τέλος της επίσκεψης, χωρίς να μετακινούμαι για να ξέρουν που να με βρούν και χωρίς να επεμβαίνω στο παιχνίδι τους για να μην τους πρήζω με τα μαμαδίστικά μου, μη το ένα μη το άλλο όλην ώρα. Όμως δεν παίρνω τα μάτια μου από πάνω τους ούτε δευτερόλεπτο, σαν κάμερα παρακολούθησης ένα πράμα.
• Κάποιο απόγευμα, παρακολουθώντας το παιχνίδι τους, είχα χαθεί στις σκέψεις μου.
• Κάποια στιγμή, συνειδητοποιώ ότι έχω μείνει εντελώς ασάλευτη για άγνωστη χρονική περίοδο κοιτώντας τα παιδιά, αλλά βλέποντας ούτε κι εγώ ξέρω τι μέσα στο πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα. Γύρω από το κεφάλι μου περνούν τα χελιδόνια με μεγάλες ταχύτητες σε χαμηλό ύψος, μερικά από αυτά ξυστά από μένα.
• Παραμένω ακίνητη, ψάχνω με το βλέμμα τα παιδιά, τα εντοπίζω και απολαμβάνω τη στιγμή.
• Τα χελιδόνια συνεχίζουν τις πτήσεις γύρω μου, είναι απίθανο.
• Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη, ένα σύννεφο από χελιδόνια κι εγώ στη μέση.
• Ο γαλανός, σα να ξύπνησε κι αυτός από κάτι, σηκώνει το κεφάλι από τα χώματα και με κοιτάει. Σηκώνεται όρθιος και τρέχει προς το μέρος μου φωνάζοντας "μαμάααα!", ανεμίζει χέρια και πόδια, όπως συνηθίζουν τα μικρά παιδιά όταν είναι χαρούμενα, και πέφτει στην αγκαλιά μου.
• Τα χελιδόνια διαλύθηκαν, έφυγαν.
• "Μαμά, θα θου πω ένα μυθτικό: μου έλειπθεθ. Διπθάω τώρα."
• Του δίνω ένα φιλάκι, λίγο νερό και τρέχει πίσω στα χώματα και τα κουβαδάκια του.