Ανάγκα και οι Έλληνες πείθονται

• Η έννοια της υποχρέωσης, είναι ένα πολύ στρεβλό πράμα.
• Λες για παράδειγμα ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι καλλιεργημένοι. Ότι πρέπει να ζούν καλά, ότι πρέπει να κάνουν αυτό ή εκείνο, όλα τους πολύ ασαφή και μπερδεμένα.
• Λες ότι οι ΔΥ πρέπει να πληρώνονται, και ότι οι μισθοί τους πρέπει να εξισωθούν με εκείνους των ευρωπαίων συνάδελφών τους.
• Πρέπει να δουλέψουν οι άνθρωποι, πρέπει να ζήσουν όλοι, να μην γίνουν απολύσεις, και οι εκπαιδευτικοί, και οι δικαστικοί, και οι μηχανικοί και οι έμποροι και οι μεταπράτες και οι οικοδόμοι.
• Και γιατί πρέπει παρακαλώ?
• Όταν η προσφορά αυξάνεται, τότε πέφτει η τιμή, σωστά?
• Πριν από χρόνια, κάποιος γνωστός από βόρεια ευρώπη εγκατέλειψε την καριέρα του σε εταιρεία για να γίνει αγρότης. Αυτό, για εμένα τότε, ήταν ανήκουστο, πρωτάκουστο. Είχα στο μυαλό μου ότι τα καλά επαγγέλματα είναι τα "καρεκλάτα", εκείνα που απαιτούν πολύ διάβασμα και εξασφαλίζουν μία ζωή μακριά από τα σκονισμένα νύχια του χειρωνάκτη. Όταν όμως τον συζήτησα, είπε ότι στη εταιρεία έπαιρνε λεφτά, αλλά δεν ήταν ευτυχισμένος... Ένιωσα σαν να ζωντάνεψε μπροστά μου ο παπουτσωμένος γάτος, τόσο μυθικό μου φάνηκε τότε εκείνο το πλάσμα. Αυτό που για εμάς ήταν αδιανόητο, εκείνος και η γυναίκα του το αποφάσισαν μέσα σε μία νύχτα.
• Η επιστροφή στην πραγματικότητα ήταν ανώμαλη.
• Συνειδητοποίησα ότι όλοι οι γνωστοί μου είναι εκπαιδευτικοί, ΔΥ πολλών ειδικοτήτων, έμποροι, και τεχνίτες σε ειδικότητες γύρω από την οικοδομή.
• Και σκέφτηκα τότε, πόσοι πολιτικοί μηχανικοί είναι απαραίτητοι? Πόσα σπίτια πρέπει να χτίζονται? Πόσα καταστήματα πρέπει να συντηρούνται από μία τοπική οικονομία? Πόσοι ΔΥ πρέπει να πληρώνονται?
• Η επόμενη σκέψη ήταν απλή: όσοι χρειάζονται για να γίνει η δουλειά.
• Το ζητούμενο δεν είναι να ζήσουν όλοι οι δάσκαλοι αλλά να υπάρχουν τόσοι δάσκαλοι, οπωροπώλες, οικοδόμοι, συμβολαιογράφοι, κτλ, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των κοινωνιών κατά τόπους. Δεν μπορεί μία κοινωνία να συντηρήσει κάποια άτομα εάν αυτά περισσεύουν, εάν δηλαδή η ειδικότητά τους είναι καλυμμένη, οπότε θα αναγκαστούν να αλλάξουν κατεύθυνση, τόπο διαμονής, ή να συμβιβαστούν με μικρότερες, ανταγωνιστικότερες αμοιβές. Δηλαδή, μπορεί κάποιος να έχει τελειώσει κάποια σχολή, δεν μπορεί όμως να απαιτεί από το κράτος να τον ζήσει, ούτε να τρέξει στην αγορά εργασίας για πάρτη του, ούτε να του εξασφαλίσει εργασία. Γιατί εάν έχει αυτές τις προσδοκίες, τότε θα πρέπει να συμμορφωθεί με μερικές στοιχειώδεις επιταγές, όπως να δέχεται ορισμένο αριθμό φοιτητών στις σχολές, ανάλογα με τις ανάγκες της κοινωνίας την κάθε χρονική συγκυρία, ή να ζήσει μακριά από τα αστικά κέντρα εάν εκεί τον στείλει η κοινωνική ανάγκη.
• Από εκεί λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε το συλλογισμό μας. Όχι από το παλιό, σάπιο σύστημα, αλλά εκ του μηδενός.
• Πόσοι ζουν στην Πρέβεζα? Τόσοι, άρα χρειάζονται τόσοι δάσκαλοι, τόσοι δημοτικοί υπάλληλοι, τόσοι γιατροί. Βάλε και μερικούς ακόμα για υγιή ανταγωνισμό, το σύνολο δέκα. Ούτε ένας παραπάνω, ούτε αν έχει κάποιον μπάρμπα, ούτε αν είναι καλό παιδί, ούτε αν είναι βέρος πρεβεζιάνος. Αν επιμένεις να μείνεις Πρέβεζα τότε είτε που θα αλλάξεις κατηγορία, είτε που θα ανταλλάξεις με κάποιον. Αν επιμένεις να δουλέψεις στην ειδικότητά σου, τότε θα πάς αλλού. Στην Τασμανία πχ ή στο Μπουρούντι, που έχουν έλλειψη και η επιτυχία σου είναι εξασφαλισμένη γιατί στην ευρώπη εκτός από τα εδάφη, είναι και οι αγορές κορεσμένες και, φυσικά, που να ανταγωνιστείς τον Αυστριακό με το καλογυαλισμένο νυστέρι, γιατρουδάκο της μαμάς...
• Θα περισσέψουν πολλοί. Θα χρειαστεί να κάνουν κάτι άλλο. Θα γίνει χαμός, που ήδη γίνεται δηλαδή... Αλλά είναι αναπόφευκτο, δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε τις ίδιες πεντε δουλειές, τη στιγμή που ζωτικοί τομείς όπως η υγεία και η αγροτική ανάπτυξη αιμορραγούν με το δευτερόλεπτο. Πόσοι να χωρέσουν στην ολυμπιακή πια! Θέλουν και αποζημιώσεις τα πουλάκια μου... Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει ακόμα είναι ότι ο δικηγόρος ήταν περιζήτητος τότε που σε όλη την επικράτεια ήταν όλοι κι όλοι τριάντα. Τώρα που αποφοιτούν πέντε-πέντε την ημέρα, εκατό την εβδομάδα, είναι πιο διαδεδομένοι κι από τις κατσαρίδες και χαίρουν της ίδιας αντιμετώπισης.
• Ξαφνικά, κάτι που άλλοτε το βαριόμαστε τώρα δείχνει πολύ ελκυστικό σαν ενδεχόμενο. Νοσηλευτική, ε? Χμμμμ..... Εκεί έχουν έλλειψη, εξασφαλισμένη δουλειά, στάνταρ, όχι που κάθε γειτονιά έχει έντεκα λογιστές, ογδόντα καταστήματα και πενήντα φυσικοθεραπευτές, και πρέπει να δουλεύεις σαν το σκλάβο για three και sixty!
• Ναυτικό, ε? Χμμμμ.....
• Τελικά οι ξένοι που συμμορφώνονται με τους νόμους δεν είναι κορόιδα.... τζάμπα η ελληνική μαγκιά! Κάπνισε μαλάκα!