Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Τζενερέισιον Κραπ

  • Ο φίλος μου ο νεφέλικας, στην τελευταία του ανάρτηση αναρωτιέται ποιός φταίει και πως αρχίσαν όλα. Στα σχόλια ο καθένας τα λέει σωστά, όμως κάνουν το λάθος που έκαναν και οι κριεσιονιστές με τους δαρβινιστές-εξελικιστές, το λάθος της κότας με το αυγό ή αλλιώς το σφάλμα του ανθρώπινου οφθαλμού.
  • Ρωτάμε να μάθουμε αν η κότα προηγήθηκε του ωού , αν το μάτι φτιάχτηκε για να ταιριάζει στον άνθρωπο και πως στο καλό έγινε αυτό. Φυσικά, εδώ και καιρό έχουν πάψει να αναρωτιούνται, γιατί η απάντηση είναι ότι μαζί εξελίχθηκαν. Στην αρχή ήταν ένα πρωτόγονο πλάσμα με ένα πρωτόγονο μάτι, και μαζί εξελίχθηκαν σε ένα εξελιγμένο πλάσμα με ένα εξελιγμένο μάτι. Απλούστερα ακόμα, ο δρόμος και το ταξίδι: ποιό έγινε πρώτο? Τη στιγμή που ο πρώτος άνθρωπος στάθηκε όρθιος και τσάκισε με την πατούσα του το χορτάρι, μαζί ταυτόχρονα γεννήθηκαν δίδυμα, το ταξίδι και ο δρόμος.
  • Άρα, προεκτείνοντας το συλλογισμό στη σημερινή αγωνία μας και προσπαθώντας να καταλογίσουμε ευθύνες, όχι τόσο για να τιμωρήσουμε αλλά περισσότερο για να αποφύγουμε το ίδιο χάλι στο μέλλον, κάνουμε το ίδιο λάθος, νομίζουμε δηλαδή ότι η κρατική διαφθορά προϋπήρξε της ιδιωτικής ή το αντίστροφο, το πιθανότερο είναι όμως ότι μαζί εξελίχθηκαν, είναι τώρα ένα εξελιγμένο σύστημα κοινωνικής αλληλο-υποστήριξης, όπως οι σκατόμυγες με τα σκατά.
  • Η ευθύνη? Είναι ο απλός πολίτης υπεύθυνος, και ποιό είναι το ποσοστό συμμετοχής του?
  • Για τους άρχοντες, δε χωράει συζήτηση, εννοείται ότι είναι όλοι τους καθάρματα, χαμερπείς χαμαιλέοντες με γλιτσερές γλώσσες.
  • Εγώ, ποιά ευθύνη έχω? Εσύ?
  • Όταν σκοτώνεται ένας άνθρωπος, ποιός φταίει? Το όπλο, ο φονιάς, ο κατασκευαστής, ο έμπορος ή το σύστημα?
  • Το όπλο, φυσικά και δε φταίει, γιατί είναι ένα άψυχο αντικείμενο, πάμε λοιπόν στους υπόλοιπους.
  • Ο φονιάς, εννοείται ότι φταίει, πάντα.
  • Ο κατασκευαστής φταίει? Και ο έμπορος? Είναι αυτοί οι δύο υπεύθυνοι για τον κάθε ένα ηλίθιο που θα βγάλει τα απωθημένα του με τον πιο ακραίο τρόπο? Που να ξέρει ο έμπορος ή ο κατασκευαστής ότι εσύ την καραμπίνα δεν την ήθελες για κυνήγι αλλά για την πεθερά σου... Άλλωστε, αν κάποιος είναι αποφασισμένος, μπορεί να σκοτώσει και με το κουζινομάχαιρο, το τσεκούρι, την φρυγανιέρα, το ποντικοφάρμακο και το θερμόμετρο σωστά? Όλα αυτά είναι σωστά, όμως τόσο ο έμπορος όσο και ο κατασκευαστής έχουν την ίδια ευθύνη με τον φονιά, γιατί τα όπλα φτιάχνονται για να σκοτώνουν και εκείνοι τα φτιάχνουν εν γνώσει τους , με το σκεπτικό ότι κάπως πρέπει να ζήσουν, να βγάλουν χρήματα για τα παιδιά τους και ότι αν δεν ήταν αυτοί τότε σίγουρα κάποιος άλλος θα το έκανε στη θέση τους. Η ουσία είναι ότι ο εργάτης που πληρώνεται για να φτιάχνει όπλα είναι δολοφόνος, γιατί αυτός βάζει το καλάσνικοφ στο χέρι του στρατιώτη, και μετά ο στρατιώτης πυροβολεί αμάχους γιατί όλοι έτσι κάνουν, γιατί είχε διαταγές και έτσι είναι ο πόλεμος, τί να κάνεις....
  • Με τον ίδιο τρόπο, όπως είπε και ένας άνθρωπος πολύ πιο έξυπνος από τους περισσότερους, ο φίλτατος Τέρρυ, στο NightWatch, η μόνη διαφορά είναι στο αντίτιμο. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον απλό βιοπαλαιστή που πλαστογραφεί ένα έγγραφο για να πάρει άδεια για περίπτερο και τον Κόκκαλη, είναι στο αντίτιμο, το ίδιο πράγμα κάνουν με διαφορετική αμοιβή. Ο λόγος για αυτό είναι απλός: η πλαστή άδεια που πήρες, την πήρες εις βάρος κάποιου άλλου, με τον ίδιο τρόπο που ο Κόκκαλης δεν πληρώνει ικα και μετά χρωστάμε τρία τρις. Μπορεί οι δικαιολογίες να είναι καλές, όμως η ουσία είναι ότι προτιμάμε να λουφάξουμε γιατί είναι ευκολότερο, και μετά όταν έρχεται η ώρα να αναθρέψουμε τα παιδιά μας λέμε πράγματα όπως ότι είναι κακό το τσιγάρο, αλλά ο μπαμπάς καπνίζει γιατί ....εεε.....γιατίιιιι.....εεε......γιατί είναι αγχωμένος.
  • Δεν είναι παρά μία απλή δικαιολογία, γιατί αν δεν ήταν τότε δεν θα σε κουβαλούσαν τέσσερις στα πενήντα σου από έμφραγμα, μπροστά στο παιδί σου.
  • Ας το κάνουμε λίγο πιο δραματικό, πάρτε ένα τραγουδάκι.

2 σχόλια:

  1. Συμφωνω απολυτα με οσα λες. Μια επιπλεον ευθυνη του πολιτη, ειναι η μη αντιδραση του. Στην εποχη μας, που καταργουνται συλλογικες συμβασεις, εργατικα δικαιωματα και κοινωνικη ασφαλεια, εξ ορισμου αυτος που πρεπει να αντιδρασει ειναι ο πολιτης. Αλλα πολλοι εξακολουθουν να υποστηριζουν οτι τα πραγματα μπορει να μην ειναι οπως ακριβως φαινονται.

    Τους τελευταιους μηνες αναρτω αυτο το τραγουδι σε διαφορα σημεια. Το ειδες απο κει; Απιστευτο τραγουδι Ιδου μια καλυτερη εκτελεση του. Το τραγουδα η Natalie Merchant σε μια εκκλησια, στον εορτασμο των 85 γενεθλιων ενος ακτιβιστη ιερεα.

    http://www.youtube.com/watch?v=JeKYVxvzKcU

    Ιδου και η ιστορια του τραγουδιου, που ξεσηκωσα απο ιστοσελιδα

    Tο ακούσαμε από τη φωνή της Νatalie Merchant στο Album "The House Carpenter's Daughter",όμως ποιος θα πίστευε πως το τραγούδι αυτό γράφτηκε από μια νοικοκυρά και σύζυγο ενός συνδικαλιστή του σωματείου μεταλλωρύχων στο Χάρλαν του Κεντάκι και στην οποία ανήκει και η πρώτη αυθεντική εκτέλεση.To όνομα αυτής Florence Reece και το τραγούδι χρονολογείται στο 1931...
    Εκείνη τη χρονιά, οι μεταλλωρύχοι της περιοχής είχαν εμπλακεί σε μια σφοδρή και βίαιη αντιπαράθεση με τους ιδιοκτήτες των ορυχείων. Λόγω της ανάμειξης τού άνδρα της Florence, Sam Reece στις κινητοποιήσεις, οι ιδιοκτήτες θεώρησαν καλό να καταφύγουν στη λύση του εκφοβισμού. Έτσι, η εταιρεία εξόρυξης προσέλαβε κάποιους «λεβέντες», οι οποίοι εισέβαλαν παράνομα στο σπίτι τής οικογένειας ψάχνοντάς το σπιθαμή προς σπιθαμή. Ο Sam Reece είχε προειδοποιηθεί προηγουμένως και κατάφερε να διαφύγει, αλλά η Florence και τα παιδιά τους υπέστησαν βίαιη τρομοκρατία. Εκείνο το βράδυ, μόλις έφυγαν οι άντρες, η Reece έγραψε τους στίχους του Which side are you on? σε ένα ημερολόγιο που κρεμόταν στην κουζίνα. Δανείστηκε τη μελωδία από έναν ύμνο βαπτιστών, το Lay the Lily Low, ή από την παραδοσιακή μπαλάντα Jack Munro παραλλάσσοντάς την ελαφρώς.To τραγούδι αυτό άλλαξε την ιστορία της Αμερικής, συμβάλλοντας στη δικαίωση των συνδικαλιστικών αγώνων των εργατών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ωραία και σωστά τοποθέτησες το θέμα, αλλά γιατί αναρωτιόμαστε σχετικά με την ευθύνη όλων μόνο για να αποφύγουμε λάθη του μέλλοντος και όχι για να τιμωρήσουμε; Ας αρχίσουμε από τα "ακριβά" τιμήματα και ας προχωρήσουμε και στα μικρά, να στρώσουμε όλοι χαρακτήρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!