Δάσκαλος Ξένης γλώσσας

• Πολύ λίγοι μαθητές είναι αστέρια, σαίνια, άπιαστοι, έχουν ένστικτο. Επίσης πολύ λίγοι είναι οι εντελώς άσχετοι, αυτοί που δεν έχουν καμμία απολύτως έφεση, ούτε για τη μητρική τους γλώσσα, πόσο μάλλον για την ξένη.
• Ένα εμπόδιο για τον δάσκαλο ξένης γλώσσας είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις και για πολλούς λόγους τα παιδιά δεν μπορούν να μάθουν ξένη γλώσσα διότι δεν έχουν καλή βάση των ελληνικών.
• Αυτή είναι και η πρόκληση για την αγγλικού ( ή την γαλλικού, κοκ) την οποία είναι δυνατόν να προσπεράσει κανείς παρακάμπτοντας τις λέξεις και χρησιμοποιώντας εικόνες αρχικά και μετά χτίζοντας τη μία έννοια πάνω στην άλλη στην ίδια τη γλώσσα που διδάσκεις.
• Στα ελληνικά όμως έχουμε μία ακόμα επιπλέον δυσκολία. Πολλές λέξεις αγγλικές προέρχονται από ελληνικές, και μάλιστα πολλές είναι σχεδόν ολόιδιες, όπως λεμόνι-lemon και πάει λέγοντας. Αυτό αποτελεί εμπόδιο για δύο λόγους. Πρώτον, τυχαίνει μία λέξη να αλλάζει νόημα ή να χρησιμοποιείται διαφορετικά στην αγγλική, όπως το sympathetic που έχει τεράστια διαφορά από το "συμπαθητικός" και πολύ δύσκολα το συνηθίζουν τα παιδιά, ειδικά αν είναι νεαρά. Δεύτερον, πολλά παιδιά νομίζουν ότι θα τη γλιτώσουν πετάγοντας μία ελληνικούρα, όπως σε μία έκθεση που μου έγραψε ένας απελπισμένος κώστας ότι χάλασε το plyntir (το πλυντήριο δηλαδή) ενώ μία άλλη κοπελίτσα έγραψε ότι ο πατέρας της έφερε ένα arkoudi. Αυτά δεν είναι τραγικά παραδείγματα, είναι από τα καθημερινά, αναμενόμενα λάθη που κάθε έμπειρος δάσκαλος ξέρει ότι θα συναντήσει σε ένα οποιοδήποτε τμήμα μέσης δυναμικότητος. Το καλύτερο δείγμα ήταν το περίφημο collapse που ο νεανίας μετέφρασε ως "εκκολάπτομαι".
• Κάποιες λέξεις κολλάνε πιο εύκολα από άλλες, ότι και αν κάνει ο δάσκαλος. Είναι μερικές που αποτυπώνονται κατευθείαν ενώ άλλες χρειάζονται διαρκή επανάληψη για να μπούν στο ενεργό λεξιλόγιο του μαθητή. Ένας πιτσιρίκος, πχ δεν εννοούσε να μάθει τι σημαίνει fence, όσο κι αν επέμενα. Μία μέρα λοιπόν, τον ξαναρώτησα τι σημαίνει fence και όταν για πολλοστή φορά δεν έδωσε σωστη απάντηση, του μετέφρασα τη λέξη στα πρεβεζιάνικα: ου φράχτς... το τι έγινε με τα πιτσιρίκια εκείνη την ημέρα, δε λέγεται! Βέβαια, τέτοια κόλπα δεν τα κάνεις με τα μαντράχαλα γιατί εκεί δε σηκώνει η ατμόσφαιρα πολλά...Κάτι τέτοια είναι, όπως είπα και νωρίτερα, αναμενόμενα και φυσιολογικά και ένας δάσκαλος δεν απογοητεύεται με αυτά.
• Αυτό που θέλει ψυχραιμία, είναι ο απροσδόκητος τρόπος που αντιδρούν τα παιδιά σε κάθε ερέθισμα, πως ερμηνεύουν το κάθε τι με διαφορετικό τρόπο και πόσο χαρούμενο και όμορφο είναι αυτό, πόσο σε κρατάει σε εγρήγορση, να προσπαθείς να βρείς διόδους προς το κάθε μυαλουδάκι, να προβλέψεις το κάθε πραγματάκι, πόσο παιδί πρέπει να είσαι για να τα καταλάβεις.
• Κάποτε, πχ ένα πιτσιρίκι μου είπε να μην το κοιτάω έτσι γιατί ζαλίζονταν, ενώ ποτέ δεν μου εξήγησε τί εννοούσε "έτσι". Ο Μπάμπης, ένα μαντραχαλάκι που είχα τη τελευταία χρονιά ως δασκάλα, ενώ συνήθως προτιμούσε τα πίσω θρανία, μία μέρα μοστράρισε μπροστά-μπροστά, στο πρώτο. Κάτι τρέχει σκέφτηκα, αλλά δεν είπα τίποτα. Μόλις είδα να χασκογελάνε κοίταξα λίγο προσεκτικότερα και είδα ότι η μπλούζα που φορούσε ήταν μάρκας pornstar και ο Μπάμπης καθόταν με προτεταμένο το στήθος για να φαίνεται καλά...
• Ένα άλλο πιτσιρίκι μπήκε αργοπορημένο μία μέρα, φορώντας το μπουφάν του ανάποδα. Όχι το μέσα έξω, ούτε το πίσω μπρος αλλά το πάνω κάτω, με την κουκούλα να εκκρέμεται στον πωπό και την "πλάτη" να στέκεται όρθια πάνω από το κεφάλι του...
• Σε κάποιο μικρό ηλικιακά τμήμα, έβαλα να γράψουν μερικές προτάσεις για κάποιο ζωάκι. Ένας πιτσιρίκος ήθελε να γράψει κάτι πρωτότυπο, όμως σε τόσο μικρή τάξη δεν είχαν διδαχθεί ακόμα τα πιο εξωτικά ζώα, και εκείνος αργοπορούσε. Κάποια στιγμή σηκώνει το χέρι :"Κυρία, πως λέγεται η φάλαινα?" Πρίν προλάβω να πω οτιδήποτε συμπληρώνει "Α, ναι! dolphin!" και αρχίζει να γράφει με ζέση...
• Μία μικρή κοπελίτσα, την ώρα που έλυναν μία άσκηση, εκείνη σήκωσε το κεφάλι της, με κοίταξε για ένα λεπτό με σοβαρότητα και μετά μου ανακοίνωσε λιτά ότι η μαμά της έχει δύο γκόμενους. Σταυροκοπήθηκα νοερά που τα υπόλοιπα ήταν απορροφημένα στην εργασία τους και πολύ μικρά ακόμα, και δεν πήραν χαμπάρι τίποτα. Έγνεψα συγκαταβατικά και της είπα να συνεχίσει την εργασία της.
• Ένας άλλος, όταν τους μάθαινα τον πληθυντικό και ανέφερα τις περιπτώσεις του -es ζητώντας τους να μου πούν παραδείγματα ( match-matches, box-boxes...) εκείνος ψιθύρισε στον διπλανό του μουλωχτά αλλά αρκετά δυνατά για να κάνει το μάγκα στην τάξη : pοuts- pοutses. Μόλις οκτώ χρονών, έβαλε τα κλάματα όταν τον έστειλα έξω και από τότε ήταν υποδειγματικός...
• Στα μεγάλα, τα μαντράχαλα, είχα βάλει θέμα σε έκθεση τη βία στα γήπεδα. Όλοι κάτι είχαν να πούν εκτός από τον Ηλία. Πρόθυμη εγώ να τονε βοηθήσω , ρωτώ γιατί είναι κακή η βία στα γήπεδα? Κι εκείνος με πραγματική απορία αναφωνεί Μα τι λέτε κυρία, μα για αυτό πάμε!
• Η Αμαλία ήτανε μία κοπελάρα με τα όλα της, δεκαπέντε χρονών. Μία μέρα άργησε λιγάκι. Είχαμε ήδη αρχίσει τη γραμματική όταν μπήκε η αμαλία, συνάμενη-κουνάμενη, μία κούκλα ήταν, και από το τζήν της ξεχώριζε ο αφαλός και μία ελάχιστη υποψία από το εσώρουχό της. Ο Μήτσος που καθόταν στο πρώτο θρανίο, δεκαέξι ετών, κοκκίνησε, έσπασε το σβέρκο του για να γυρίσει να τη δει και δεν μπόρεσε να παρακολουθήσει το υπόλοιπο μάθημα...
• Θα μπορούσα να συνεχίσω επ' άπειρον...θα κλείσω όμως με ένα ανέκδοτο.
• Μία αγγλικού σε χωριό διδάσκει τους μήνες: Γινάρ'ς- January....Φλιβάρ'ς-February.....Μάρτ'ς-ως έχει...