Ενδοκρανιακές Διακοπές, Τέλος (Η θεωρία του Αυτοκίνητου)

• Εδώ και κάποιο διάστημα, είχα μπεί σε μία περίεργη κατάσταση που μόνο ως ρελαντί θα μπορούσα να χαρακτηρίσω.
• Ήταν μία περίεργη κατάσταση, μπερδεμένη και αξεδιάλυτη, που με έκανε να νοιώθω παράξενα, να μην μπορώ να λειτουργήσω στο ύψος των ικανοτήτων μου. Μία έριχνα το φταίξιμο στην κούραση, μία στους άλλους, μία στον εαυτό μου που τα θέλει όλα από όλους και από τον ίδιο μου τον εαυτό, μία στην τύχη και στον καιρό...
• Όλο σκεφτόμουν, σκεφτόμουν, ανασκάλευα το παρελθόν, θυμόμουν χίλια μεμονωμένα περιστατικά που όλα μαζί συνέθεταν μία σταθερή συμπεριφορά. Χώνεψα το κάθε ένα χίλιες φορές στο μυαλό μου χωρίς να βρίσκω ούτε εξηγήσεις ούτε απαντήσεις. Ξανά και ξανά, βασάνιζα τη σκέψη μου για να λύσω αυτόν τον γρίφο, που, γιατί και πως. Αναρωτιόμουν αν φταίω εγώ, πού φταίω και τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Αναρωτιόμουν γιατί να μου συμβαίνουν όλα αυτά, όπου όλα αυτά είναι οι κουβέντες που άκουσα, το φτύσιμο που έφαγα και η μόνιμη μοναξιά, που ήταν οι φίλοι και οι φίλες μου, που ήταν οι δικοί μου όταν τους χρειαζόμουν, και πως ξεφύτρωσαν ξανά μετά τη βροχή σαν σαλιγκάρια που σούρνονται στο σάλιο τους, μόλις στάθηκα στα πόδια μου, λέγοντας ότι με αγαπάνε και θα με συγχωρήσουν. Κυρίως, έχασα την υπομονή μου. Καμμία υπομονή, γιατι η υπομονή είναι αχρείαστη όταν περιμένεις από τους άνθρωπους να κάνουν το σωστό: αν ήταν να το κάνουν, θα το είχαν κάνει εξαρχής και από μόνοι τους, δεν θα χρειαζόταν να τους ζητήσεις να είναι φίλοι, γονείς ή αδέρφια. Κάποια πράγματα χάνουν την αξία τους αν φτάσεις στο σημείο να τα ζητήσεις.
• Η υπομονή που χάθηκε, στάθηκε αφορμή για καυγάδες. Αυτοί που με ήξεραν ως τώρα και λέγανε ότι είμαι καλό παιδί, αναρωτιούνται τι έπαθα ξαφνικά, και που έκρυβα όλον αυτόν τον θυμό, και είναι αλήθεια ότι τον έκρυβα. Έλεγα ότι σήμερα έχει δουλειά, τώρα δεν μπορεί, αυτή τη στιγμή δικαιολογείται επειδή είναι αγχωμένη, αυτό το μήνα έχει πολλά στο μυαλό του. Όταν τελικά δεν άντεξα άλλο και προσπάθησα να κάνω συζήτηση, οι τρείς απαντήσεις που πήρα από τρία διαφορετικά άτομα, ήταν πανομοιότυπα ίδιες: Έτσι είμαι εγώ κι άμα γουστάρεις.
• Και είδα ότι είχαν δίκιο. Αν δεν το επέτρεπα, δεν θα είχαν συμβεί όλα αυτά.
• Ε, λοιπόν, δε γουστάρω. Δε γουστάρω να μην παίρνεις τηλέφωνο αλλά μόνο εγώ να προσπαθώ να σε πετύχω ανάμεσα στις διασκεδάσεις, δε γουστάρω να έρχεσαι στην Πρέβεζα και να το μαθαίνω δύο μέρες αφού φύγεις με τη δικαιολογία ότι πάντα δεν προλαβαίνεις. Δε γουστάρω να σε προσκαλώ στο σπίτι μου κι εσύ να κοιτάς αλλού, να σου ζητώ βοήθεια και να μου απαντάς ότι πρέπει να τα καταφέρω μόνη μου για να στρώσω χαρακτήρα, κι ας λιποθυμώ από την εξάντληση. Συμπληρώνοντας ότι η αγάπη δεν θέλει ανταλλάγματα. Δε γουστάρω να με υποτιμάς δημοσίως και να με φέρνεις στη δύσκολη θέση να απολογούμαι για το ποιός είμαι. Δε γουστάρω που σου ήρθε σαν μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι τελικά δεν είμαι ηλίθια. Δε γουστάρω που σνομπάρεις τους φίλους μου, που επειδή δεν εκφράζονται με τη δική σου χυδαιότητα τους θεωρείς θολοκουρτουριάρηδες και υποκριτές, λες και εσύ είσαι ειλικρινής απλά και μόνο επειδή όλο για κώλους και πορδές λες ανέκδοτα.
• Ε, λοιπόν δε γουστάρω.
• Φαντάσου ότι έχεις ένα αυτοκίνητο. Το θυμάσαι? Δική σου ιστορία ήταν. Το αυτοκίνητο έχει όλα τα καλά. Σάκους, GPS, υδραυλικά φρένα, κλιματισμό, ιπποδύναμη τεράστια, αυτόματες ταχύτητες, αυτόματα παράθυρα, δερμάτινα καθίσματα, το τέλειο ηχοσύστημα, αεροτομή, όλα μα όλα....αλλά του λείπουν οι ρόδες. Ο λόγος ύπαρξής του, ακυρώνεται. Όσες πολυτέλειες κι αν έχει, είναι εντελώς άχρηστο χωρίς ρόδες. Σαν αυτοκίνητο, είναι άχρηστο.
• Αυτό ήσαστε και οι τρείς σας τελικά.
• Και έτσι, με την αλλαγή της χρονιάς, συνέπεσε να κλείσει το θέμα στο μυαλό μου. Ένα τεράστιο βάρος έφυγε από πάνω μου και πλέον, είμαι εδώ στ'αλήθεια.
• Φτού ξελεφτερία!