Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Η σκοτεινή μεριά της φωτεινής πλευράς

  • Πριν από κάποιο διάστημα, λίγο περισσότερο από μήνα νομίζω, άνθρωπος από περιβάλλον μου βρήκε το βλογάκι μου και το διάβασε. Μου είπε ότι πουλάω μούρη και ότι κρύβω την πραγματική μου εικόνα, ότι παριστάνω την τέλεια και γενικά ότι δεν είμαι αυτό που λέω, ότι θέλω να φαίνομαι στο διαδίκτυο σαν κάτι ανώτερο από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Ότι σκόπιμα εξιδανικεύω τον εαυτό μου για να έχω την αναγνώριση που δεν έχω στη ζωή μου. Το έναυσμα για αυτή την παρεξήγηση ήταν οι αναρτήσεις περί παιδιών, που εκλήφθησαν σαν περιαυτολογία και καυχησιά και αλαζονία, αλλά και η γλώσσα που χρησιμοποιώ, που για κάποιον λόγο φάνηκε στον άνθρωπο αυτό ξύλινη, πολύ θολοκουλτουριάρικη και υποκριτική.
  • Όπως ήταν φυσικό, αγανάκτησα.
  • Δεν υπάρχει περίπτωση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, ούτε να επιχειρήσω να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφας, για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο θα ήτανε άσκοπο, μιας και στο διαδίκτυο τίποτα δεν αποδεικνύεται. Κάποιες εξηγήσεις θα ήθελα να δώσω όμως, τόσο για χάρη του αμφισβητία αλλά και έτσι, για να το βγάλω από μέσα μου, αφού το έχω δουλέψει αρκετά εντός μου ως τώρα.
  • Καταρχάς, στο διαδίκτυο όλοι προβάλουμε τον επιθυμητό εαυτό μας, αυτό που θέλουμε να γίνουμε ή αυτό που θεωρούμε ότι είμαστε ήδη. Από τις σκέψεις μας δημοσιοποιούμε αυτές που νομίζουμε πιο αξιόλογες και πιο εντυπωσιακές, ή αυτές που μας απασχολούν περισσότερο. Κανείς δεν θέλει να είναι βαρετός, σωστά?
  • Βέβαια, αυτό δε συμβαίνει μόνο στο διαδίκτυο, αλλά και στην ζωή μας, όταν πχ κοκορευόμαστε λίγο περισσότερο για τα κατορθώματά μας αλλά κάνουμε μία απλή αναφορά στα λάθη μας, όταν παρουσιάζουμε με μεγαλύτερη πειθώ τη δική μας εκδοχή μίας αντιπαράθεσης ή όταν είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό μας που δεν βλέπουμε τις ψυχές που κλαίνε εμπρός μας. Όταν βγάζουμε τους άλλους μαλάκες και μετά συγχωρούμε τους εαυτούς μας για τα ίδια ακριβώς παραπτώματα.
  • Δεύτερον, οι σκοτεινές πλευρές είναι για όλους τους ανθρώπους λίγο-πολύ ίδιες. Ανασφάλειες, αμφιβολίες, αδυναμίες στο ένα ή στο άλλο ζήτημα, σφάλματα, συμπλέγματα, κρυμμένες πληγές, αυτά είναι για όλους. Δε νομίζω να είμαι η μοναδική που έχω γρατζουνιές , αυτό θέλω να πω. Δεν το κάνουμε θέμα όμως, μόνο συνεχίζουμε να κάνουμε ο καθένας ότι καλύτερο ξέρει.
  • Η ζωή είναι έτσι ώστε για να έχεις το ένα πράγμα να χάσεις κάποιο άλλο. Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας πάνω σε αυτό και ποντάρουμε σε ότι πιστεύουμε πως μας κάνει ευτυχισμένους, συχνά χωρίς να έχουμε ιδέα σε τι μπλέκουμε και, ακόμα συχνότερα, χωρίς ανταπόδοση από τις μοίρες, και ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς μερικά πολύ περίεργα πράγματα θα είχαν ταράξει τις συνειδήσεις μας.
  • Όταν για παράδειγμα επέλεξα να αφήσω το φροντιστήριο όπου δούλευα, το έκανα γιατί τότε θα ξεκινούσαν τα παιδιά νηπιαγωγείο, το οποίο είναι ολοήμερο, μέχρι τις τρείς. Σκέφτηκα ότι έτσι δεν θα τα έβλεπα καθόλου, μιας και τα μαθήματα για εμένα ξεκινούσαν ακριβώς τότε: στις τρείς, που σημαίνει ότι έπρεπε να φεύγω από τις δύο, που σημαίνει ότι θα τα έβλεπα μόνο αγουροξυπνημένα το πρωί και μόνο κοιμισμένα το βράδυ. Αυτό για μένα ήτανε ανεπίτρεπτο και δεν το έκανα, άφησα το δασκαλίκι και άρχισα να δουλεύω με τον συζυγάτο στα σκάφη, που ήτανε τελικά το καλύτερο για όλους.
  • Η επιλογή αυτή όμως είχε σαν αποτέλεσμα τα οικογενειακά έσοδα να είναι λιγότερα. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στη Λευκάδα που έχει περισσότερη κίνηση, ή σε άλλα πιο δημοφιλή λιμάνια, ακόμα και στον Πειραιά, αλλά θα χάναμε όλο το σόι για να πάμε ανάμεσα στους ξένους, να αφήνουμε τα παιδάκια σε ξένες γυναίκες και όλος ο κόσμος ξέρει ότι η ζωή στην Αθήνα είναι ψυχοφθόρα και αγχωτική, ειδικά για τις τρυφερές αυτές ηλικίες αλλά και για εμάς που θέλουμε και κάποια ποιότητα ζωής. Μείναμε εδώ λοιπόν. Αυτά είναι τα ψυχρά γεγονότα.
  • Το αν είμαι τελικά καλή μητέρα ή δασκάλα ή σύζυγος, είναι κάτι που δεν το ξέρει κανείς εκτός από τους μαθητές μου, τα παιδιά μου, τον σύζυγα και το μέλλον, και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται να προσπαθήσω να το αποδείξω εδώ. Όπως επίσης δεν πρόκειται να μιλήσω για τις αγγαρείες και τα τετριμμένα πράγματα που απασχολούν μία νοικοκυρά-μαμά-δασκάλα-επαγγελματία, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απίθανα βαρετά, ακόμα και που τα σκέφτομαι εγώ η ίδια.
  • Εδώ δεν είναι η πραγματική ζωή.
  • Εδώ θα γράφω τις σκέψεις μου. Αυτές είναι οι σκέψεις μου, τίποτα άλλο.

18 σχόλια:

  1. Mην στεναχωριέσαι Αθηνά, μερικά πράγματα δεν μπορούν να λυθούν απο την φύση τους. Και δεν πειράζει. Στο διαδίκτυο, κανείς δεν ειναι καλός ή κακός, όμορφος ή άσχημος. Είναι απλά ο ΛΟΓΟΣ του. Τίποτα αλλο. Μέσα απο τον λογο μας έλκουμε και απωθούμε, μέσα απο τον λόγο μας μας φαντάζονται και οι άλλοι. Και όσο πιο πολύ λόγο ξεδιπλώνουμε, τόσο πιο πολύ εκθέτουμε τον εαυτό μας. Αρκεί μονάχα τα κείμενά μας να τα περιέχουν όλα. Χιούμορ, πολιτική, προσωπικές αφηγήσεις, αυτοσαρκασμό. Ο Λόγος ειναι ενας καθρέφτης. Συνεχισε λοιπόν εσύ να γράφεις ό,τι έχεις μέσα σου, και αγνόησε τα υπόλοιπα.

    Την καλημέρα μου:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν καταλαβαινω την ενοχληση καλή μου. Αν ειναι για να γραψεις ενα ομορφο κειμενο οπως αυτο, τότε καλοδεχουμενη. Ξερω πολλους blogger που κανουν λιγο πολυ αυτο για το οποιο σε κατηγόρησε ο γνωστος σου. Μπορει να επαψα να τους διαβαζω αλλα σε καθε περιπτωσω,οπως λες και εσυ, ειναι δικος τους χωρος και κανουν οτι θελουν, γραφουν οτι θέλουν. Οχι εσυ παντως, που εχω την χαρα να σε διαβαζω αρκετο καιρο. keep blogging.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εγώ πάντως αν ξεκινούσα σήμερα το ιστολόγιο, δεν θα το έλεγα σε κανέναν από τους γνωστούς μου, για να αποφύγω κάτι τέτοια χαζά. Προφανώς ο γνωστός σου δεν πρέπει να έχει μεγάλη σχέση με blogging. Αλλιώς πιθανότατα θα ήξερε ότι στο blog γράφεις ό,τι θέλεις όπως θέλεις κι όταν θέλεις, αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα και φυσικά δεν είσαι υποχρεωμένος να παρουσιάσεις μία κόπια του εαυτού σου. Άλλοι μέχρι και φύλο αλλάζουν στο blog τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλή μου Αθηνά, απ' ότι κατάλαβα, το άτομο πρέπει να είναι μια ζηλόφθονη γυναίκα.
    Πές μου αν πέφτω έξω.
    Είμαι σίγουρος!
    Φαντάζομαι πως θα έκανε τη φίλη σου τόσο καιρό ε?

    Άλλη μια κοινωνική προσφορά του μπλόγκινγκ!
    Αποκαλύπτει όσους το παίζουν καλοί και "κολλητοί"!
    Αυτό λέγεται, να δει...
    ξεσκαρτάρισμα!
    Οι άνθρωποι που είναι σημαντικοί για 'σενα και μετράει η γνώμη τους που θα στην εκφράσουν ανιδιοτελώς, είναι ελάχιστοι, ξέρεις!

    Για αυτά που γράφω, γνωρίζουν λίγοι φίλοι μου, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού και τ' αντιμετωπίζουν όπως εγώ, με χιούμορ, χωρίς να κατακρίνουν, άλλα τα δέχονται και άλλα όχι, όπως και στην "κανονική" ζωή.

    Μην ξεχνάς όμως πως ο γραπτός λόγος είναι πολύ διαφορετικός από τον προφορικό.
    Πράγμα που μου το έχουν προσέξει και το 'χουν πει.
    Και είναι απόλυτα λογικό καθώς έχεις χρόνο πολύ περισσότερο για να επεξεργαστείς τα "λεγόμενά" σου, πράγμα αδύνατο στον προφορικό!

    Προσωπικά πιστεύω πως στο γραπτό βγαίνει ο πιο βαθύς και αληθινός σου εαυτός!

    :-)))))

    Τους άλλους χέστους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ναι Locus, δεν λύνεται, οπότε συνεχίζουμε ως έχει.

    Νίκο
    Όλοι ενοχλούμαστε όταν μας αμφισβητούν και μας λένε υποκριτές.
    Κατά τα άλλα, εφόσον εκπροσωπούμε ο καθένας τον εαυτό του, είναι φυσικό να δίνουμε δίκιο στον εαυτό μας ή αν παραδεχόμαστε την ενοχή μας να βρίσκουμε ελαφρυντικά και δικαιολογίες για τα λάθη μας. Αυτό όλοι το κάνουν, εντός ή εκτός μπλόγκιν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αταίριαστε
    αυτό ξαναπές το!

    κίκοπ
    είναι ανήρ και αυτό που με στεναχώρησε είναι μία συγκεκριμένη κουβέντα: Δεν πειράζει να είσαι μετριότητα, απλά μην παίζεις θέατρο

    Η υποτίμηση της υποτίμησης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Άμπαν, το πας λάθος.

    Εδώ έπρεπε να πείς κάτι όπως "Μα γιατί, μια χαρά κοπέλα είσαι, καρακουκλάρα, επιτυχημένη, ευφυής, δραστήρια, ειλικρινής, ανεπιτήδευτη, και σούπερντούπερ μαμά. Χέστονα τον άτιμο, σε ζηλεύει και σε φθονεί, αγνόησέτονα"

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. XAXAAA!!!
    Πολύ κακός άνθρωπος πάντως!
    Σε ποιά κριτική επιτροπή είναι!
    ΧΑΧΑ!!!
    Σωρός τέτοιοι περάσανε!!!
    Ζήλια ομως εε??
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ορέ πού το έβαλα το καλάμι να το φέρω να στο χαρίσω την επόμενη φορά που θα σε δω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολυ καλα κανεις και bloggαρεις, τοσο για σενα οσο και για μας που μας βαζεις σε σκεψεις με αυτα που γραφεις.

    Οσο για το θεμα που αναφερεις, οι μονοι που ξερετε τι ακριβως εγινε εισαστε εσεις οι δυο. Αφου σε απασχολει τοσο ωστε να γραψεις αναρτηση για αυτο, ισως θα πρεπε να το συζητησεις μαζι του.

    Παντως, απο τα λιγα που εμαθα επι του θεματος, το τραβηξατε και οι 2 μερικα χιλιομετρα περα απ τα ακρα, και φερθηκατε σαν ανηλικα. Συμβαινει αυτο καμια φορα με τους ενηλικες.

    Ξεπεραστε το.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. κουτάβι

    Μα αυτός το άρχισε, μαμά!!!!
    ...
    ...
    ...
    ...
    ...
    ...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κουτάβι

    ζητώ την άδεια και συγκατάθεσή σου (και ένα απόσπασμα από το βραβευθέν έργο σου) να κάνω μία ανάρτηση για εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ... κάνε κι εσύ την υπέρβαση!...
    χαααααααααααχαχα!
    ... εγώ πάντως, την έκανα...



    υ.γ.: καλά είσαι εδώ, ίσως να περνάω πιο συχνά, ίσως πάλι όχι...
    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. αστάρτη
    καλημέρα
    άλλη υπέρβαση εννοούσα, δλδ να υπερβείς τις κοτσάνες και να μην αφήσεις τις πεταλουσδόσφηκες να σου στερήσουν το κυρ-νίκο

    είσαι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη, αν σου κάνει κέφι να βράσεις στο καζάνι μου.

    Ήξερα ένα μπαράκι που λεγόταν Αστάρτη, στη γλυφάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ... ναι, κατάλαβα τί εννοείς, καλή μου...
    δε στερούμαι τίποτα, έτσι...
    ίσα, ίσα... το αντίθετο...

    ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!