Η σκοτεινή μεριά της φωτεινής πλευράς

• Πριν από κάποιο διάστημα, λίγο περισσότερο από μήνα νομίζω, άνθρωπος από περιβάλλον μου βρήκε το βλογάκι μου και το διάβασε. Μου είπε ότι πουλάω μούρη και ότι κρύβω την πραγματική μου εικόνα, ότι παριστάνω την τέλεια και γενικά ότι δεν είμαι αυτό που λέω, ότι θέλω να φαίνομαι στο διαδίκτυο σαν κάτι ανώτερο από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα. Ότι σκόπιμα εξιδανικεύω τον εαυτό μου για να έχω την αναγνώριση που δεν έχω στη ζωή μου. Το έναυσμα για αυτή την παρεξήγηση ήταν οι αναρτήσεις περί παιδιών, που εκλήφθησαν σαν περιαυτολογία και καυχησιά και αλαζονία, αλλά και η γλώσσα που χρησιμοποιώ, που για κάποιον λόγο φάνηκε στον άνθρωπο αυτό ξύλινη, πολύ θολοκουλτουριάρικη και υποκριτική.
• Όπως ήταν φυσικό, αγανάκτησα.
• Δεν υπάρχει περίπτωση να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, ούτε να επιχειρήσω να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφας, για τον απλούστατο λόγο ότι κάτι τέτοιο θα ήτανε άσκοπο, μιας και στο διαδίκτυο τίποτα δεν αποδεικνύεται. Κάποιες εξηγήσεις θα ήθελα να δώσω όμως, τόσο για χάρη του αμφισβητία αλλά και έτσι, για να το βγάλω από μέσα μου, αφού το έχω δουλέψει αρκετά εντός μου ως τώρα.
• Καταρχάς, στο διαδίκτυο όλοι προβάλουμε τον επιθυμητό εαυτό μας, αυτό που θέλουμε να γίνουμε ή αυτό που θεωρούμε ότι είμαστε ήδη. Από τις σκέψεις μας δημοσιοποιούμε αυτές που νομίζουμε πιο αξιόλογες και πιο εντυπωσιακές, ή αυτές που μας απασχολούν περισσότερο. Κανείς δεν θέλει να είναι βαρετός, σωστά?
• Βέβαια, αυτό δε συμβαίνει μόνο στο διαδίκτυο, αλλά και στην ζωή μας, όταν πχ κοκορευόμαστε λίγο περισσότερο για τα κατορθώματά μας αλλά κάνουμε μία απλή αναφορά στα λάθη μας, όταν παρουσιάζουμε με μεγαλύτερη πειθώ τη δική μας εκδοχή μίας αντιπαράθεσης ή όταν είμαστε τόσο απασχολημένοι με τον εαυτό μας που δεν βλέπουμε τις ψυχές που κλαίνε εμπρός μας. Όταν βγάζουμε τους άλλους μαλάκες και μετά συγχωρούμε τους εαυτούς μας για τα ίδια ακριβώς παραπτώματα.
• Δεύτερον, οι σκοτεινές πλευρές είναι για όλους τους ανθρώπους λίγο-πολύ ίδιες. Ανασφάλειες, αμφιβολίες, αδυναμίες στο ένα ή στο άλλο ζήτημα, σφάλματα, συμπλέγματα, κρυμμένες πληγές, αυτά είναι για όλους. Δε νομίζω να είμαι η μοναδική που έχω γρατζουνιές , αυτό θέλω να πω. Δεν το κάνουμε θέμα όμως, μόνο συνεχίζουμε να κάνουμε ο καθένας ότι καλύτερο ξέρει.
• Η ζωή είναι έτσι ώστε για να έχεις το ένα πράγμα να χάσεις κάποιο άλλο. Όλοι κάνουμε τις επιλογές μας πάνω σε αυτό και ποντάρουμε σε ότι πιστεύουμε πως μας κάνει ευτυχισμένους, συχνά χωρίς να έχουμε ιδέα σε τι μπλέκουμε και, ακόμα συχνότερα, χωρίς ανταπόδοση από τις μοίρες, και ευτυχώς δηλαδή γιατί αλλιώς μερικά πολύ περίεργα πράγματα θα είχαν ταράξει τις συνειδήσεις μας.
• Όταν για παράδειγμα επέλεξα να αφήσω το φροντιστήριο όπου δούλευα, το έκανα γιατί τότε θα ξεκινούσαν τα παιδιά νηπιαγωγείο, το οποίο είναι ολοήμερο, μέχρι τις τρείς. Σκέφτηκα ότι έτσι δεν θα τα έβλεπα καθόλου, μιας και τα μαθήματα για εμένα ξεκινούσαν ακριβώς τότε: στις τρείς, που σημαίνει ότι έπρεπε να φεύγω από τις δύο, που σημαίνει ότι θα τα έβλεπα μόνο αγουροξυπνημένα το πρωί και μόνο κοιμισμένα το βράδυ. Αυτό για μένα ήτανε ανεπίτρεπτο και δεν το έκανα, άφησα το δασκαλίκι και άρχισα να δουλεύω με τον συζυγάτο στα σκάφη, που ήτανε τελικά το καλύτερο για όλους.
• Η επιλογή αυτή όμως είχε σαν αποτέλεσμα τα οικογενειακά έσοδα να είναι λιγότερα. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάει στη Λευκάδα που έχει περισσότερη κίνηση, ή σε άλλα πιο δημοφιλή λιμάνια, ακόμα και στον Πειραιά, αλλά θα χάναμε όλο το σόι για να πάμε ανάμεσα στους ξένους, να αφήνουμε τα παιδάκια σε ξένες γυναίκες και όλος ο κόσμος ξέρει ότι η ζωή στην Αθήνα είναι ψυχοφθόρα και αγχωτική, ειδικά για τις τρυφερές αυτές ηλικίες αλλά και για εμάς που θέλουμε και κάποια ποιότητα ζωής. Μείναμε εδώ λοιπόν. Αυτά είναι τα ψυχρά γεγονότα.
• Το αν είμαι τελικά καλή μητέρα ή δασκάλα ή σύζυγος, είναι κάτι που δεν το ξέρει κανείς εκτός από τους μαθητές μου, τα παιδιά μου, τον σύζυγα και το μέλλον, και σε καμμία περίπτωση δεν πρόκειται να προσπαθήσω να το αποδείξω εδώ. Όπως επίσης δεν πρόκειται να μιλήσω για τις αγγαρείες και τα τετριμμένα πράγματα που απασχολούν μία νοικοκυρά-μαμά-δασκάλα-επαγγελματία, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι απίθανα βαρετά, ακόμα και που τα σκέφτομαι εγώ η ίδια.
• Εδώ δεν είναι η πραγματική ζωή.
• Εδώ θα γράφω τις σκέψεις μου. Αυτές είναι οι σκέψεις μου, τίποτα άλλο.