Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009

Εμείς οι Ποιοτικοί

  • Η μουσική, όπως κάθε τέχνη, αποτελεί μέσο έκφρασης. Τόσο αυτός που την παράγει όσο και αυτός που την απολαμβάνει, τη χρησιμοποιούν για να δείξουν το πως νιώθουν, δηλαδή ο συνθέτης που είναι λυπημένος θα συνθέσει ένα λυπημένο τραγούδι, με τον ίδιο τρόπο που ο λυπημένος άνθρωπος θα επιλέξει να ακούσει αυτό το τραγούδι που ταιριάζει με τη διάθεσή του.
  • Οι ανθρώπινες εμπειρίες και τα συναισθήματα που αυτές προκαλούν περιλαμβάνουν όλες τις διαθέσεις, από την ξέφρενη χαρά μέχρι την απύθμενη απόγνωση. Για κάθε μία από αυτες τις διαθέσεις υπάρχει μία μουσική, άσχετα με το είδος αλλά απόλυτα σχετική με την ανθρώπινη ύπαρξη. Υπάρχουν κομμάτια χαρούμενα που κατατάσσονται στην ροκ, άλλα που ανήκουν στη τζαζ ή τη χιπχοπ, λαϊκά, παραδοσιακά, κλασσικά. Κάθε είδος μουσικής έχει κομμάτια ώστε να καλύψει όλη την γκάμα των συναισθημάτων μας.
  • Γενικά, θα μπορούσαμε να αποδεχτούμε ότι αν είσαι χαρούμενος ακούς χαρούμενη μουσική, ενώ το είδος της μουσικής εξαρτάται από τα γούστα.
  • Εκτός από αυτό, κάποια είδη μουσικής υπάρχουν για έναν συγκεκριμένο λόγο, όπως φερ'ειπείν η εκκλησιαστική μουσική, ενώ οι περισσότερες λαϊκές μουσικές είναι πιο γλυκές και ζεστές, για αυτό και έχουν μεγαλύτερη αποδοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι πολύ συχνά μας συγκινούν και μας αγγίζουν λαϊκά τραγούδια άλλων λαών με εντελώς διαφορετική κουλτούρα.
  • Κάθε άνθρωπος, ανάλογα με τα γούστα, ακούει τη μουσική που του αρέσει. Πολλοί άνθρωποι, οι περισσότεροι δηλαδή, κλειδώνουν σε ένα είδος μουσικής αποκλείοντας όλα τα υπόλοιπα, χωρίς καν να έχουν ακούσει ένα δείγμα της. Με αυτόν τον τρόπο χάνουν πραγματικά αριστουργήματα που ειδάλλως θα τους διασκέδαζαν και θα τους έκαναν να βλέπουν με άλλο μάτι τη μουσική.
  • Για παράδειγμα, αρκετοί κουλτουριάρηδες περιφρονούν την παραδοσιακή μουσική καθώς τη θεωρούν συντηρητική και παλιομοδίτικη. Προφανώς, δεν έχουν ακούσει τα πρόστυχα γαμοτράγουδα ούτε τα χιουμοριστικά ούτε ένα σωρό άλλα που υπάρχουν σε διάφορες γωνιές της χώρας μας. "Τι καν'ς κοπέλα μ' εκεί κατ', κι έχεις τα πόδια σου στ'αυτιά τ'?" αναρωτιέται κάποιος... Αυτός ο στίχος δεν είναι συντηρητικός αλλά ούτε και πολύ πρόστυχος :με έναν τρόπο ρεαλιστικό αλλά ταυτόχρονα διασκεδαστικό ,που μόνο οι έλληνες ξέρουν, μαρτυρά μία βαθύτατη γνώση της ανθρώπινης φύσης.
  • Επιτρέπεται να μην αρέσει σε κάποιους, δεν επιτρέπεται σε κανέναν όμως να περιφρονεί τον άλλον για τη μουσική που ακούει.
  • Πολλοί άλλοι περιφρονούν την ξένη ή την κλασσική μουσική γιατί είναι λέει κουλτουριάρικη. Χωρίς να το ξέρουν όμως την ακούν καθημερινά σε διαφημίσεις και τηλεοπτικές σειρές ή σπότ, και μάλιστα ανταποκρίνονται και σαφώς καλύτερα σε όσες διαφημίσεις περιέχουν κλασσική μουσική. Κλασσικό παράδειγμα το αζαξ που είχε διασκευή της κάρμεν, και έγινε από τις πιο επιτυχημένες διαφημίσεις της εποχής της.
  • Αποκλείοντας κάποιο είδος μουσικής αποκλείεις και πολλές απολαύσεις. Για παράδειγμα, υπάρχουν αρκετοί που, επειδή περιφρονούν τη δημοτική μουσική, χαλάνε το κέφι σε έναν γάμο ή άλλο γλέντι, καθήμενοι με ξινισμένο ύφος και τσιγάρο στα πικραμένα χείλη και ένα σκάτς που νωχελικά αργοπίνουν με ανωτερότητα και ξενερώνουν και όλους τους υπόλοιπους που αναρωτιούνται τι έπαθε τούτος και ξίνισε τα μούτρα του λες και τον έφτυσαν . Κρίμα δεν είναι?
  • Βέβαια, πολλοί θα ισχυριστούν ότι η μουσική παιδεία σχετιζεται άμεσα με την γενικότερη καλλιέργεια ενός ανθρώπου, σε αυτό όμως αντιλέγω ότι όλοι οι φονιάδες των λαών, κλασσική μουσική ακούγανε. Μιλάμε για πολλή καλλιέργεια!
  • Εν κατακλείδι, ο μουσικός ρατσισμός είναι κακό πράγμα, απαιτώ να σταματήσει αμέσως τώρα και ο χαρακτηρισμός "ποιοτικός" να μην αναφέρεται σε είδος μουσικής αλλά σε ενορχήστρωση ή εκτέλεση κάποιου κομματιού...

13 σχόλια:

  1. για μένα το πιο ποιοτικό έιναι ο μανουέλο.

    θα στο στείλω να το ακούν τα παιδιά. υπέροχο όπως και η λιλιπούλη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα ρια
    δεν ξέρω ποιός είναι ο μανουέλο, αν είναι όμως σαν τη λιλιπούπολη θα είναι εξαιρετικό. Το χοντρό μπιζέλι αρέσει τρελά στα πιτσιρίκια μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα αεροστατικέ
    όχι απαραιτήτως αλλά προς τα κει πάει η κουβέντα...χεχεχε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητό athinovio δεν θα συμφωνήσω σε όλα.

    Δυστυχώς ΔΕΝ έχουμε μουσική παιδεία. Και να ξεκαθαρίσω: Κάναμε κάποια στοιχεία Μουσικής στο σχολείο μας, αλλά ποτέ δεν μας δίδαξαν έστω μια υποτυπώδη ιστορία της μουσικής, ή μια υποτυπώδη κατηγοριοποίησή της (πχ τι είναι παραδοσιακή, τι έντεχνη, τι θρησκευτική, τι τζαζ κλπ κλπ). Δεν ξέρω, τώρα εάν τα παιδιά μας κάνουν κάτι απ' όλα αυτά στο σχολειό τους. Μακάρι.
    Μη έχοντας λοιπόν, έστω αυτές τις βασικές γνώσεις, αδυνατούμε ακόμη και να κατατάξουμε κάτι που ακούμε. Να το τοποθετήσουμε στο σημείο που ανήκει, να το δούμε στο σωστό μέγεθός του.
    Αποτέλεσμα, έχουμε γίνει ο πολιτισμός της τρίλεπτης απόλαυσης. Η συντριπτική πλειοψηφία πιστεύει πως μουσικό έργο είναι μονάχα το τραγούδι και τώρα τελευταία το ...video-clip.
    Θεωρούμε ΜΕΙΖΟΝΕΣ συνθέτες τον Χατζηδάκι και τον Θεοδωράκη, ενώ στην πραγματικότητα ΔΕΝ είναι. Ούτε τα τραγούδια είναι η πιο μεγάλη κατάκτηση της μουσικής τέχνης.
    Δεν θα κατηγορήσω κανέναν -απ' την άλλη-, για το ΤΙ μουσική ακούει. Περι ορέξεως ουδείς λόγος. Ας ακούει τα πάντα. Ας ακούει μονάχα Χριστοδουλόπουλο. Θα συμφωνήσω ασφαλώς μαζί σου, πως οι ακραίοι αποκλεισμοί είναι μάλλον ανόητοι, άλλωστε η μουσική καλείται να συνοδεύσει διάφορες στιγμές της ζωής μας, δεν θα πάει κανείς μας σε γλέντι να χορέψει ...Μπαχ, είναι προφανές.
    Δεν θα συμφωνήσω ασφαλώς ούτε με τον αφορισμό σου για τους 'φονιάδες των λαών', ε δεν τους έκανε φονιάδες η καλλιέργεια, συνήθως η τέχνη ακολουθεί την ιστορία κι όχι το αντίθετο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάθε μουσική έχει την ώρα της (όπως σωστά λες) κι εγώ δεν απορρίπτω κανένα είδος-ούτε καν τη δημοτική, με προτίμηση την Ηπειρώτικη λόγω-καταγωγής βέβαια...
    Θέλω όμως να μου επιτρέψεις, μια και μιλάς για ποιοτικούς, να ξεφύγω λίγο από τη μουσική και να πάω στον κινηματογράφο.
    Γιατί (εκτός από το ¨θίασο¨), δεν μπόρεσα ποτέ να παρακολουθήσω ΚΑΜΙΑ ταινία του Αγγελόπουλου μέχρι το τέλος ή κι αν καταφέρω να φτάσω μέχρι το τέλος γιατί αναρωτιέμαι για το ποιος ήταν ακριβώς ο λόγος που γυρίστηκε;
    Δεν θα τόκανα κάν θέμα αν ο Αγγελόπουλος δεν θεωρούνταν ¨ποιοτικός¨ και που σαν τέτοιος αναγνωρίζεται και βραβεύεται.
    Το μόνο που καταλαβαίνω από τις ταινίες του είναι η υπέροχη μουσική τους…
    Πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημά μου άραγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Θανάσης Ξ.
    Συμφωνώ με το θέμα της πραγματικής μουσικής παιδείας. Αν και δεν είναι απαραίτητο να κατατάξεις μια μουσική για να την απολαύσεις, είναι όμορφο να ξέρεις την προέλευσή της και το βαθύτερο νόημά της. Δε νομίζω ότι θα διδαχθεί αυτό ποτέ στα σχολεία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. συνεας
    το πρόβλημά σου είναι άλυτο. πάσχεις από οξεία αγγελοπουλίτιδα και μία μόνο θεραπεία υπάρχει:

    μία βραδιά στα μπουζούκια
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. έχω και εγώ μια επιφύλαξη.
    Αφορά το όριο μετά το οποίο κάποιος δικαιούται ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ να επικρίνει το είδος της μουσικής που ακούει ο άλλος : ένα κλασσικό παράδειγμα είναι το "αφρικανέ, αφρικανέ" :-).Δηλαδή τα μπουζουκοκωλομπαρίστικα - τζίνα βαρώνη, πέγκυ σου και δε συμμαζεύεται....Πιστεύω κάποιον ή κάποια που ακούει αυτά τα τραγούδια μπορώ να τον επικρίνω χωρίς να έχω κάνει μουσικές σπουδές.
    Και εδώ προκύπτει κατ'εμέ και ένα άλλο θέμα: ένα παιδάκι στο χωριό με πατέρα φορτηγατζή κατά πόσο είναι καταδικασμένο να ακούει μόνο λαικά και δημοτικά σε όλη του τη ζωή και πως αυτό επιδρά στην όλη του κουλτούρα.Μεγάλο θέμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ενικολο

    τα τραγούδια αυτά ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τα εκκλησιαστικά, τα μαρς και τα επαναστατικά, δηλαδή υπάρχουν για έναν σκοπό και μόνο. δεν τα ακούς σε άλλες περιστάσεις παρά μόνο σε ορισμένα μέρη υπό ορισμενες συνθήκες. το 'Αφρικανέ" υπάρχει για χαβαλέ ή για τα συγκεκριμενα μπαράκια και για το σκοπό που υπάρχει είναι κατάλληλο.
    ;)
    Το γιατί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη μερικές φορές να κάνουν τέτοιου είδους χαβαλέ, είναι άλλη ιστορία, όμως αν το θελήσουν υπάρχει η κατάλληλη μουσική...


    Όσο για το παιδάκι που αναφέρεις, δεν είναι καθόλου καταδικασμένο. Πολλές φορές τα παιδιά μεγαλώνοντας διαμορφώνουν προσωπικότητες και γούστα που είναι διαμετρικά αντίθετες ή έστω απλά διαφορετικές από αυτές των γονέων τους. Actually, μία από τις πρώτες εφηβικές επαναστάσεις αφορά τη μουσική, και μάλιστα τη δυνατή μουσική...Απλά αν ζει σε απομακρυσμένο χωριό ίσως χρειαστεί περισσότερο χρόνο.

    Και πάλι όμως κρίνεις τον άνθρωπο από τη μουσική που ακούει, το οποίο αποτελεί σφάλμα. Μπορεί κάποιος να ακούει αυτό που οι "ποιοτικοί" θεωρούν σκυλάδικο αλλα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να είναι καλός άνθρωπος, σωστός επαγγελματίας, τρυφερός σύντροφος και αποτελεσματικός γονιός.

    Υ.Γ. Ο φορτηγατζής αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της τροφικής αλυσίδας του ανθρώπου, αφού χωρίς αυτόν όσοι μένουν στα αστικά κέντρα και το παίζουν εκλεπτυσμένοι προύχοντες, χωρίς αυτόν θα έτρωγαν τις Pier Cardin τσάντες τους ή εναλλακτικά θα χτυπούσαν περιστέρια και γάτες για βραδυνό. Τον φορτηγατζή μην τον περιφρονάς: αυτός σου δίνει για να φας! (εκ του γνωστού άσματος....)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν μπορώ να μιλήσω γενικα , μα μπορώ να μιλήσω για το δικό μου ταξίδι .Στην αρχή βίωσα τα όρια και τις αυστηρές δομές της μουσικής έκφρασής , μεσα από την κλασσική κιθάρα .Μετα σε ρόκ μουσική επαναστάτησα με την ηλεκτρική μου κιθάρα. Κάπου σε ένα πλοίο , ερωτεύθηκα το ρεμπέτικο και το βίωσα μέσα από τις χορδές του τζουρα μου.Βίωσα την πίκρα και την χαρά που τούτη η πλευρα της ιστορίας ,λάτρεψε την ζωή . Ομως ήθελα μεγαλύτερο βαθος και ελευθερία στην ανατολίτικη μουσική . Χωρίς κανόνες . Ετσί εκανα την ελεύθερη μου πτώση , με το ούτι μου . Ομως αυτή η συνεχής πτωση θέλησα κάπου να τελειώσει γιατί οταν υπάρχουν μόνο ανοιχτοι ορίζοντες ,χανεις την έννοιά του ορίζοντά και της ελευθερίας . Ετσι μην θέλοντας να στερηθώ την ελευθερία αλλά με κανόνες, βίωσα μεσω του σαξοφώνου μου την μαγεία της τζαζ μουσικής .
    Τώρα , καθε μέρα που μπαίνω στο σπίτι μου , κουρασμένος από την εργασία τις ευθύνες τη γυμναστική κλπ ,τα κοιτάζω , μου κλείνουν το μάτι και μου θυμίζουν τα ταξίδια μας .Ενα μάθημα έμαθα από αυτή μου την εμπειρία.Πως Πρέπει να είσαι ανοιχτός σε όλα τα είδη της μουσικής ,για να μπορέσει αυτή να σε ταξιδέψει στην υπέρτατη μαγεία της . Την ΑΝΩΤΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ .
    Υπέροχο το κείμενο σου , και συμφωνώ απόλυτα . Ελπίζω να μην έγινα κουραστικός γράφοντάς το δικό μου ταξίδι , όμως άγγιξες μια πολύ ιδιαίτερη χορδή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εννοείται πως δεν θεωρώ τον φορτηγατζή κατώτερο άνθρωπο από οποιονδήποτε άλλον επαγγελματία.Τον αναφέρω αποκλειστικά αναφερόμενος στα των μουσικών προτιμήσεων σαν ένα κλασσικό παράδειγμα "τυποποιημένων" γούστων.Εννοείται ότι θα υπάρχουν και φορτηγατζίδες που ακούνε ροκ, ποπ, κλασσσική κλπ.Αλλά μην πέφτουμε τώρα στο τριπάκι του πολίτικαλ κορέκτ. Μπλόγκ είμαστε , όχι παράθυρο στο Μέγκα!Καταλαβαινόμαστε πιστεύω.
    Όσο για την ουσία του θέματος, επιμένω (κρίνοντας από τους συμμαθητάς μου εις το κωλοχώρι της πανέμορφης Πρέβεζας) ότι οι 9 στους 10 κατέληξαν εκεί απόπου ξεκίνησαν : στα δημοτικοκλαψουρολαικά. Καμία επανάσταση (τουλάχιστον στη μουσική). Επίσης , δε θα συμφωνήσω στο ότι όλες οι μουσικές είναι καλές. Το βρίσκω λίγο υποκριτικό αυτό. Απλά σε όλες τις κατηγορίες και τα είδη μουσικής , υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί καλιτέχνες.Και στους καλούς καλιτέχνες, υπάρχουν οι καλές και οι κακές στιγμές. Για αυτό, κατά τη γνώμη μου πάντα, τα πραγματικά καλά κομμάτια παρουσιάζουν φοβερές ομοιότητες μεταξύ τους ασχέτως της κατηγορίας ή του είδους και της εποχής στην οποία ανήκουν. Λές και τα αριστουργήματα της τέχνης είναι πεπερασμένα και απλά επαναλαμβάνονται μέσα στους αιώνες μέσα από τα ταλέντα που τα "ανακαλύπτουν".
    Αλλά μην συγκρίνουμε τώρα τη "στριγγλιά" της βλάχικης κόρνας με το πιάνο και την κιθάρα! Μη τρελαθούμε κι όλας.
    Όσο για την κατάθεση ψυχής του "τρελλού του χωριού" που τα λέει πολύ ωραία, θέλω να πώ ότι τα άτομα που έχουν έφεση και κλίση στη μουσική δεν είναι αντιπροσωπευτικΆ γιατί λόγω ταλέντου και ενδιαφερόντων βρίσκουν ικανοποίηση μέσα από την εξερεύνηση και όχι καθάυτή τη ποιότητα της μουσικής. Πχ ένας τεχνικός μπορεί να βρίσκει ενδιαφέρον να εξετάσει ένα κινητήρα βάνκελ και να το θεωρεί απαραίτητη εμπειρία , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κινητήρες βάνκελ συγκρίνονται με τους εσωτερικής καύσης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Η εκπαίδευση του αυτιού σε διαφορετικούς ήχους είναι αυτή που δίνει το προσωπικό κριτήριο!
    Σαν την εμπειρία, όσο περισσότερο "ακούς" τόσο εκπαιδεύεις το αισθητήριό σου!
    Δεν έχει να κάνει με τη γενικότερη παιδεία τόσο, μόνο στο άνοιγμα του μυαλού κι αυτό πάλι δεν είμαι σίγουρος γιατί η μουσική αγγίζει υψηλότερα επίπεδα!
    Προσωπικά μεγάλωσα χωρίς να δίνω σημασία τόσο σε στίχους όσο στη μελωδία. Αυτό ακολουθώ και σήμερα!
    Ξεκίνησα από ροκ μουσική και αφού "εξάντλησα" τα είδη της απλώθηκα σχεδόν παντού!!!
    Η μουσική δεν έχει κατηγορίες....
    Εμείς, οι άνθρωποι, τις βάζουμε και την οριοθετούμε...

    Καλησπέρες athinovio!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!