Ιδιοτροπίες- Μέρος Πρώτο

• Όταν οι άνθρωποι κουράζονται, τείνουν να ασχολούνται με τον εαυτό τους περισσότερο, ενώ αν είναι και φύσει εγωιστές τότε παραγίνεται το κακό.
• Προσωπικά, στις στιγμές μεγάλης σωματικής κόπωσης, αυτό που με ξεκουράζει είναι να μην ακούω τίποτα. Συχνά, σε τέτοιες περιπτώσεις βάζω ωτασπίδες ,αν είμαι μόνη μου, και συνεχίζω με κάποια δουλειά καθιστική ή στατική. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι όμως, αν υπάρχει ανοιχτό ντουλάπι, κουρτίνα ή συρτάρι δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ας είναι όλο το σπίτι σα χοιροστάσιο, εγώ στεναχωριέμαι για τις κουρτίνες και τα ντουλάπια και τα συρτάρια.
• Για να φέρω εις πέρας μία, δύο ή περισσότερες απαιτητικές ημέρες στη σειρά, δεν χρειάζομαι φαγητό, δεν χρειάζομαι καφέ, δεν χρειάζομαι γλυκό, δεν χρειάζομαι ηθική συμπαράσταση ούτε καν βοήθεια. Αν όμως δεν έχω συμπληρώσει τις απαιτούμενες υπνοώρες (έξι και άνω) δεν μπορώ να λειτουργήσω με τίποτα. Όλη μέρα σέρνομαι αργάααα-αργά.....σα δημόσιος υπάλληλος ένα πράμα. Ούτε καφές, ούτε τίποτα δεν με συνεφέρει και συνήθως συνέρχομαι μόνο αν μου δοθεί η ευκαιρία για μία σιέστα.
• Ένα άλλο κόλπο που ανακάλυψα πρόσφατα σχετικά με την ιδιοσυγκρασία μου είναι ότι αν βρώ κάτι διαφορετικό να κάνω, τότε από το πουθενά αντλώ απίθανη ενέργεια. Για να κάνω γενική καθαριότητα, φερ'ειπείν, για να μην βαρεθώ και τα παρατήσω στη μέση το συνδυάζω με αλλαγές στη διακόσμηση και τη διαρρύθμιση. Αλλάζω θέσεις επίπλων, βάζω καινούρια κάδρα ή ένα καινούριο λουλούδι σε καινούρια γλάστρα ή κάτι τέλως πάντων. Ή, αν είμαι στη δουλειά, διαλέγω ένα άλλο ντοσιέ για τα χαρτιά μου, ή αλλάζω wallpaper, και ΜΕΤΑ κάνω ότι είναι απαραίτητο.
• Αν κάτι είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ απαραίτητο να γίνει και λήγει η προθεσμία μου και όλοι περιμένουν ΕΜΕΝΑ να το κάνω και είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη, τότε τσαντίζομαι αφάνταστα για κάποιον λόγο και κάτι εντός μου μου λέει "Όχι,μη!" και δεν έχω καμμία όρεξη για αυτό , στο σημείο να αναζητώ οποιαδήποτε άλλη αγγαρεία για να γλιτώσω αυτό που πρέπει να κάνω. Αν από την άλλη κάτι δεν είναι απαραίτητο, τότε το διεκπεραιώνω αμέσως και στην εντέλεια. Αυτό το στοιχείο της προσωπικότητάς μου δεν το έχω κατανοήσει πλήρως ακόμα, αλλά έχω βρεί τον τρόπο και το διαχειρίζομαι αποτελεσματικά ως εξής: δίνω στον εαυτό μου ένα "μετά". Αν για παράδειγμα ΠΡΕΠΕΙ να ετοιμάσω έγγραφα για τον επόμενο ναύλο αλλά το εντός μου εξεγείρεται, τότε βάζω τον εαυτό μου να σκεφτεί: "Θα τα τελειώσω και μετά θα κάνω...." κάτι λιγότερο βαρετό συνήθως, ή ένα τηλεφώνημα (λατρεύω να μιλώ στον κόσμο έστω κι αν είναι πελάτες ή συνεργάτες αντί για φίλοι) ή κάποια εξωτερική δουλειά.
• Αυτό όμως που μου δίνει φτερά δυστυχώς, είναι ο θυμός. Όσο κουρασμένη κι αν είμαι, αν για κάποιο λόγο νευριάσω, τότε μπορώ να σηκώσω βουνά. Ευτυχώς δε συμβαίνει συχνά και όποτε συμβαίνει προσπαθώ να διοχετεύω αυτήν την ενέργεια σε κάτι το χρήσιμο και όχι σε άσκοπα ξεσπάσματα.
• Τέλος, κάτι που είναι για μένα απαραίτητο, είναι να έχω κάποιο διάστημα κάθε μέρα που να βρίσκομαι μόνη μου. Έστω κι αν είναι τα χαράματα μπροστά στο πισί, έστω κι αν εκείνη την ώρα κάνω κάποια δύσκολη εργασία, ακόμα κι αν όλοι νομίζουν ότι τεμπελιάζω, εκείνη η ώρα είναι η πιο παραγωγική και η πιο ωφέλιμη. Έστω και ένα πεντάλεπτο χωρίς πελάτες, σύζυγο , παιδιά, κτλ, είναι αναζωογονητικό όσο τίποτα άλλο.
• Κανένας πιο ιδιότροπος? Δεν το νομίζω...
• :)