Αν ο Περικλής τηρούσε το εργατικό δίκαιο, Πότε θα τελείωνε ο Παρθενώνας?

• Η εικόνα δείχνει δύο παιδιά να μπαίνουν σε ορυχείο διαμαντιών στην Αφρική. Οι εργάτες που κάνουν αυτή την σημαντική δουλειά πληρώνονται όχι σε χρήματα αλλά με ένα πιάτο φαγητό. Δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, όχι καθιστοί σε γραφειάκι στα καθαρά και στα εργονομικά, αλλά σε σκοτάδι, με όλους τους κινδύνους που ενέχει αυτή η δουλειά, και χωρίς καμμία προοπτική, τις περισσότερες φορές ημίγυμνοι λόγω μεγάλης θερμοκρασίας. Βγαίνοντας από το ορυχείο μετά από ολοήμερη αδιάκοπη και εξαντλητική εργασία(χωρίς lunch break), τους ψάχνουν εξονυχιστικά σε ρούχα και σώμα για την περίπτωση που κάποιος βγάλει λαθραία κάποιο διαμάντι, και μάλιστα σε απόκρυφα σημεία, για να το πούμε ευγενικά. Τώρα πείτε με καχύποπτη αλλά δε νομίζω να εξαιρούνται τα παιδιά από αυτή την μεταχείριση .Οι άνθρωποι που αναγκάζονται να κάνουν αυτό το επάγγελμα μάλλον δεν έχουν λάβει καμμία μόρφωση πράγμα που σημαίνει ότι, αφού βρίσκονται σε χαμηλό επίπεδο, μάλλον θα μεταδίδουν ο ένας στον άλλον ασθένειες όπως το AIDS (και όχι μόνο) υπό τα αδιάφορα βλέμματα των αφεντικών,ενώ για μια ακόμη φορά, δε νομίζω να μένουν ανεπηρέαστα τα παιδιά μέσα σε τέτοιο περιβάλλον. Ξέροντας όλα αυτά, και ενώ τα παιδικά δικαιώματα και η παιδική κακοποίηση αποτελεί μεγάλο θέμα στην κοινωνία μας, ποιά τσούλα τολμά να θέλει διαμαντένιο δαχτυλίδι? Η Ελληνική παράδοση δεν αναφέρει πουθενά κάτι τέτοιο. Αυτά, θα μου πείτε, τα ξέρουμε. Τα είδαμε και στο "Blood Diamond" κούκλος ο ΝτιΚάπριο.
• Ας το πάμε λίγο παρακάτω. Το ρύζι και το τσάι, ο καφές και το κακάο, οι μπανάνες, ο ανανάς, η βανίλια, και τα πλαστικά παιχνίδια, όλα όσα προέρχονται από χώρες εξωτικές όπως Ινδία, Αργεντινή και πάει λέγοντας, είναι εγκληματικά ασύμφορα από ανθρωπιστική άποψη αφού οι καλλιεργητές είναι πιο φτωχοί κι από τους λαθρομετανάστες στη χώρα μας και δουλεύουν σε πολύ σκληρές συνθήκες, όχι ίδιες αλλά ανάλογες με αυτές στα αδαμαντωρυχεία. Ενώ ο εργάτης μίας αυτοκινητοβιομηχανίας στην Ευρώπη χαίρει ασφάλισης και κάλυψης ιατρικών δαπανών και αδειών καθιστώντας την παραγωγή ακριβή, ο αντίστοιχος εργάτης σε κάποια φυτεία ή μονάδα παραγωγής σε οποιαδήποτε υπανάπτυκτη χώρα είναι στην ουσία σκλάβος: δουλεύει όχι για ένα πιάτο φαΐ αλλά για το αντίτιμο ενός πιάτου με φαγητό. Οι δύστυχοι που υλοτομούν στον Αμαζόνιο το κάνουν για πενταροδεκάρες. Οι παραγωγοί ηρωίνης στην Κολομβία δολοφονούνται από τους μαφιόζους και τους μπράβους των νονών σαν τα σκυλιά στους δρόμους για ένα πιάτο φαΐ. Ο ινδός και ο κινέζος που θα περάσει τη ζωή του σκυμμένος μέσα στα νερά φυτεύοντας γενετικά τροποποιημένο ρύζι που θα σκοτώσει τα κορμιά των παιδιών μας, το κάνει με αμοιβή το τίποτα. δεν πλουτίζει και δεν έχει καλόγουστα πράγματα στο σπίτι του, ούτε έχει νόημα να φοράει αποσμητικό και να μασάει τσίκλα για δροσερή αναπνοή. Όλα όσα κάνουν ευτυχισμένο τον δυτικό καταναλωτή παράγονται εκτός δύσης και κάνουν πολύ δυστυχισμένο τον εκτός δύσης παραγωγό αυτών των πραγμάτων.
• Μπορώ να ζήσω με λιγότερους ανανάδες, με λιγότερο κακάο, λιγότερα κάδρα στο σπίτι και λιγότερα υφαντά ή λιγότερα κοσμήματα. Μπορώ να ζήσω με ένα σετ ριχτάρια αντί για πεντέξι και οπωσδήποτε μπορώ να ζήσω με λιγότερο τσάι με άρωμα εξωτικών φρούτων. Μπορώ να ζήσω με λιγότερα κρουασάν σοκολάτας, με λιγότερα ή και καθόλου παράγωγα κρέατος, με λιγότερα gadget, με λιγότερα η ακόμα καλύτερα καθόλου ναρκωτικά και καπνό. Αλλά δεν το κάνω.
• Εφόσον λοιπόν ο κήπος μου φαίνεται χάλια χωρίς γκαζόν και χωρίς φυτά-τέρατα δημιουργημένα από λιπάσματα και μέσα σε εργαστήρια που ασχολούνται όχι με το πως να ταΐσουν τον κοσμάκη αλλά πως κάνω επίδειξη στο γείτονα, εφόσον αγοράζω προιόντα φτιαγμένα σε εργοστάσια της Ταυλάνδης, εν γνώσει μου ότι σε αυτά εργάζονται σκλάβοι σαν να είναι ζώα, εφόσον τρώω κρέας και πίνω κοκακόλα ξέροντας τι χρειάζεται για την παραγωγή τους και τι κάνουν στον οργανισμό μου, εφόσον επιμένω να αλλάζω έπιπλα ρούχα αξεσουάρ και αυτοκίνητα εν γνώσει μου ότι για να παραχθούν πρέπει να καταστραφεί όλη η νότια Αμερική και εφόσον προτιμώ να καταναλώνω μεγάλες ποσότητες κακής τροφής που θα με κάνει να τρέχω στα νοσοκομεία για δεκαετίες ολόκληρες παρά να φάω λίγα και καλά, τότε δεν αξίζω να παραπονιέμαι για τίποτα, ούτε να κοιτάω ψηλά περιμένοντας τη λύση από έναν μαύρο θεό, ούτε να με βοηθήσει κανείς, ούτε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου όταν πάω για ύπνο το βράδυ.
• Πόσο κοστίζει ο πολιτισμός? Αξίζει τόση δυστυχία?
• Πολιτική δεν είναι το τί ψηφίζουμε αλλά το τί τρώμε και σε ποιόν δίνουμε τα ωραία μας λεφτάκια.