Σήμερα Έγινε
- Οι άνθρωποι θα κάνουν αυτό που τους αρέσει. Μπορεί ο γιατρός να σου πεί πως το επόμενο τσιγάρο που θα κάνεις θα είναι και το τελευταίο σου, μπορεί να νιώθεις τύψεις προκαταβολικά για ότι πρόκειται να ακολουθήσει, μπορεί να ορκίζεσαι ότι έτσι είναι το καλύτερο για όλους και ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος (που πάντα
υπάρχει) όμως αυτό που τελικά θα κάνεις είναι αυτό που θέλεις. Πάντα. Ακόμα και αυτοί που είναι υποδειγματικοί, αυτοί που θεωρούμε ενάρετους και αξιοθαύμαστους, το κάνουν αυτό επειδή , κατά βάθος, έτσι τους αρέσει. Αν υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας τον Ηρακλή και τον ρωτήσουμε αν θα προτιμούσε για το καλό της ανθρωπότητας να περιθάλπει άρρωστους, τότε είναι σίγουρο ότι θα διάλεγε να συνεχίσει τη δράση του ως ματοβαμμένος ήρωας. People will do what they will. Eίναι σημαντικό να το θυμόμαστε αυτό όποτε γκρινιάζουμε στα κοντινά μας πρόσωπα και νομίζοντας ότι κάτι θα αλλάξουμε.
- Οι άνθρωποι αναζητούν ταυτόχρονα να νιώθουν φυσιολογικοί αλλά και ξεχωριστοί. Από τη μία θέλουν να είναι όπως όλοι κι από την άλλοι να είναι μοναδικοί και ανεπανάληπτοι, όλοι να χειροκροτούν τα κατορθώματά τους. Θέλουν πχ να ακολουθούν τη μόδα αλλά να και να ξεκινήσουν οι ίδιοι μία καινούρια. Θέλουν να ξενο....άνε αλλά στα γεράματα να έχουν μία ζεστή οικογένεια. Θέλουν να κάνουν του κεφαλιού τους αλλά κανείς να μην τους κοιτάει παράξενα ούτε να τους σχολιάσει.
- Οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν ποτέ. Απλώς ψηλώνουν λιγάκι. Η μόνη διαφορά είναι ότι με την πάροδο του καιρού, αυξάνονται οι "αποσκευές" και το κόστος της κάθε απόφασης βαραίνει αναλόγως. Τα κουσούρια αλλά και τα χαρίσματα, ο τρόπος, η σκέψη, οι επιθυμίες, ακόμα και μετά τη μεγάλη απογοήτευση, ακόμα και κάτω από τα συμβιβασμό με τις ταγές της κοινωνίας, παραμένουν ίδιες , έστω και μόνο σαν όνειρο ή κρυφή αναπόληση.
- Οι άνθρωποι πονάνε ματαίως και αναίτια. Μέσα στο κεφάλι μας βρίσκονται ήδη όλες οι μεγάλες αποφάσεις, παρμένες σε ανύποπτο χρόνο, όταν κοιτάμε και κρίνουμε τους άλλους.
- Η αφορμή (τον κυνισμό μου μέσα):
- Μαμά, πως πετάει ο Πήτερ Παν?
- Δεν πετάει γιατί δεν υπάρχει στ'αλήθεια. είναι παραμύθι.(αφηρημένα, ετοιμάζοντας το μεσημεριανό γεύμα)
- (παύση. σκέψη.) Και οι θεοί του Ολύμπου πως πετούσαν?
- Δεν πετούσαν γιατί δεν υπήρχαν (αφηρημένα, και πάλι)
- Δεν υπήρχαν? Ούτε ο Δίας?
- Όχι. Έχεις δει εσύ ποτέ κανέναν να πετάει?΄Όπως ο Αη-Βασίλης. Είναι δυνατόν να πετάνε οι τάρανδοι και μάλιστα με ένα τόσο βαρύ έλκηθρο? Είναι λογικό?
- Δεν υπάρχει Αη-Βασίλης? (ορθάνοιχτα μάτια)
- Δεν υπάρχει. (δαγκώνομαι. ελπίζω να μην αφήσω κανένα τραύμα...) Έζησε παλιά, πολύ παλιά και ήταν πολύ καλός άνθρωπος που βοηθούσε τους φτωχούς και τα παιδάκια. Τόσο καλός που όταν πέθανε τον ονόμασαν άγιο και μας εμπνέει να κάνουμε καλές πράξεις. Δεν σας το είπε και η δασκάλα σας?
- Ναί. (παύση) Η γιαγιά είπε ότι αυτός μας έφερε τα δώρα.
- Έτσι λέμε, επειδή είναι πιο όμορφο. Αλλά ποιός σου έδωσε το δώρο στο χέρι σου?
- Η γιαγιά.
- Και η θεία Κατερίνα, και εγώ και ο θείος Σπύρος.
- Ναι (γνέφοντας καταφατικά στη θύμηση του κάθε δώρου).........(αλλαγή θέματος) Αύριο για κολατσιό θέλω να μου βάλεις ψωμί και μέλι.
παρ όλο που τα λες καλά,
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστεύω δεν έπρεπε να του πεις αυτά που του είπες.
είναι σαν να να σου λέγαν εσένα "ναι, θα παιθάνεις σε 15 χρόνια, και στη ψάθα".
είναι κάτι που ψιλιάζεται αλλά του ομορφαίνει τη ζωή να πιστεύει το αντίθετο.
άφησέ του τουλάχιστον το "λες να?".
πες του ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει και ότι δεν ξέρεις κανέναν που να τον έχει δει.
και πες του ότι τα δώρα κανονικά δεν μπορούσατε να τα πάρετε αλλά με ένα μυστήριο τρόπο μπορέσατε.
πιο κοντά στην αλήθεια θα ήσουν...
-πεθάνεις -
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι άσχετα σχόλια παρακαλώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήαδερφέ
δε νιώθω καλά που συνέβη αυτό έτσι. Από την αφηρημάδα μου δεν είδα που θα πήγαινε και επειδή με τα παιδιά ακολουθούμε το στύλ "είμαστε όλοι λογικοί εδώ' παρασύρθηκα και το ξεφούρνισα σα να μην τρέχει τίποτα, όπως λέμε 'ναι, ωραίο το παστίτσιο'
πάντως εδώ και καιρό, 6 μήνες περίπου με ρωτάει σχετικά με το θάνατο και ποιός θα πεθάνει πρώτος και υπολογίζει πόσα χρόνια μας μένουν μέχρι τα 100, χωρίς τη δική μου ενθάρρυνση. Απλά απαντώ τις ερωτήσεις όσο πιο ειλικρινά αλλά ανώδυνα μπορώ.
Περί της πραγματικότητας των "θέλω" των ανθρώπων είναι που αμφιβάλω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ και καλό θα ήταν να μην είσαι πεπισμένη για το δδομένο της δράσης κάποιου αν το περιβάλλον είναι διαφορετικό.
Βλέπεις, τα θέλω, είναι επίκτητα...
φυσικά και είναι επίκτητα. αυτό όμως δεν αναιρεί την αλήθεια της θέσης που αναλύεται στην ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όμως...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίκτητα σημαίνει πως πλάθονται...
μεχρι μια ηλικία, abban. κι άλλωστε κάοπια στοιχεία του χαρακτήρα έχουν οργανική προέλευση, όπως οι ορμόνες ή οι συνάψεις του εγκέφαλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης οι επιθυμίες, αυτές που καθορίζουν τη συμπεριφορά κάθε άνθρωπου ανεξαρτήτως περιβάλλοντος, οι βαθύτερες επιθυμίες ,άπτονται των καθημερινών αναγκών (χρήμα ταξίδια κτλ) μόνο ως μέσα για την ικανοποίηση απωθημένων όπως η αναγνώριση, η απόρριψη, η αποδοχή, η δικαίωση και μύρια άλλα. Αυτές οι επιθυμίες, αυτά τα θέλω είναι που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας, ότι δικαιολογίες κι αν βρίσκει ο καθένας για τον εαυτό του.
lol
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαφωνώ πλήρως σε όλα!
Το εντελώς αντίθετο!
Πλάθονται πάντα, προκύπτουν αιτιοκρατικά και έχουν στο μεγαλύτερο ποσοστό ελάχιστη σχέση με την ανάγκη!
Εξ ου και τα "θέλω" είναι κάτι που πρέπει πάντα να είναι σε δεύερη μοίρα μετά τα "πρέπει" στις αποφάσεις μας :)
φίλε abban
ΑπάντησηΔιαγραφήαρνείσαι την επιροή οργανικών στοιχείων στη συμπεριφορά? Θα χρειαστεί να το στηρίξεις αυτό.
Δεν έχω παιδιά και δεν θα μπορούσα να δώσω συμβουλές στο συγκεκριμένο θέμα ούτε φυσικά να πω αν έκανες καλά ή όχι που του μίλησες έτσι. Πάντως πιστεύω ότι καλύτερα οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν μόνοι τους κάποια πράγματα και όχι να τους τα παρουσιάζουν οι άλλοι ψυχρά και απόμακρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήndn
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν χρειάζεται να έχεις παιδιά για να ξέρεις δύο απλές αλήθειες.
αυτή η ψυχρή και απόμακρη προσέγγιση είναι ένα από τα κουσούρια που προσπαθώ να μην μεταδώσω στα πιτσιρίκια μου. Όπως και σε αυτή την ιστορία, ο κακός μου εαυτός, βρήκε μία στιγμή που δεν επαγρυπνούσα και ξεγλίστρησε.
Ούτε κι εγώ ξέρω αν τελικά βγει σε καλό ή αν στην τελική δεν κάνει καμμία διαφορά. Είναι όμως γεγονόςότι αλλιώς το σχεδίαζα, περ΄που όπως περιγράφει ο αδερφός μου o enikolo.
Να στηρίξω το ότι τα θέλω μας διαμορφώνωνται καθημερινά; :ο
ΑπάντησηΔιαγραφήΜμμ κοίτα γύρω σου...
Και σκέψου αν αυτά που κάνεις είναι αυτά που θέλεις και μετά αν είναι αυτά που ήθελες προ δεκαετίας!
Και αναρωτήσου γιατί ξοδευόνται τέτοια κεφάλαα σε διαφημίσεις και σε καμπάνιες χειραγώγισης κοινού...
δε μιλάω για τα υλικά! μιάω για αυτά που ήταν πάντα ίδια εντός κάθε ανθρώπινου πλάσματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορεί η διαφήμιση να σε πείσει ότι αυτό που θες είναι να χορεύεις όλη νύχτα ή το μπάντζι-τζάμπινγκ, ναι. Αν είσαι όμως υποτασσικός πχ, τότε θα κοιμηθείς πάνω στην πίστα του χορού ή πάνω στην γέφυρα και κανείς δεν θα μπορεί να σου αλλάξει τη γνώμη.
αντίστοιχα, αν όταν ήσουνα παιδί σε έδερναν, τότε ή που θα κάνεις κι εσύ το ίδιο, ή που θα κάνεις το αντίθετο, και πάλι όμως θα είσαι τόσο πεισμένος για την ορθότητα αυτής της πράξης που κανείς δεν θα σου αλάξει γνώμη, έστω κι αν υποκριιθείς ότι συμφωνείς για μη σε πούνε ξενέρωτο ή τέρας.
κάποια στοιχεία της προσωπικότητας είναι συμπαγή και άθραυστα και δεν μεταβάλονται με τον καιρό.
Μάλιστα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοινώς σε σχέση με τα σημερινά θέλω συμφωνούμε πως το ένα πολύ μεγάλο ποσοστό είναι κατευθυνόμενα. Ε λοιπόν και τα υπόλοιπα, είναι πάλι θέμα... "παιδείας"!
Όσο για το θέμα της "υποτασικότητας", εμπίπτει στον κανόνα της αιτοκρατικότητας και όχι των θέλω :)
Αλλά και πάλι δεν είναι δεδομένο!
Όσο για το θέμα "Δέρνω".. .Μα και πάλι αποδεικνύεις πως δεν κάνεις αυτό που θες αλλά αυτό που "διδάθηκες" ως θετικό ή αρνητικό!
Δεν καταλαβαίνω που θες να καταλήξεις, αλλά "θέλω" δεν υπάρχουν...
Η προσωπικότητα πλάθεται. Δεν είναι a priori δεδομένη.