Μια Ακόμα Σκέψη

• Περνάμε πολλές ώρες αγωνιώντας για το πως θα βγούν τα παιδιά μας. Σχηματίζουμε θεωρίες στο μυαλό μας, τις αναθεωρούμε μερικές φορές και όταν κάτι πάει στραβά ίσως αναρωτηθούμε τι κάναμε λάθος. Προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για εκείνα.
• Πολλές φορές αναγκαζόμαστε να τα μαλώνουμε και να φωνάζουμε ή να τα τιμωρούμε σκληρότερα από ότι αξίζουν.
• Άλλες φορές αναγκαζόμαστε να τα αφήνουμε μόνα τους γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Τα "παρκάρουμε" μπροστά στη μία ή την άλλη οθόνη για να κάνουμε τις δουλειές μας, συχνά με τύψεις, ωστόσο. Νιώθουμε ανακούφιση όταν επιτέλους πέφτουν για ύπνο γιατί τότε δε χρειάζεται να ανησυχούμε τί κάνουν, τι θα φάνε, τι χρειάζονται ή πού να βρίσκονται τώρα(για τα μεγαλύτερα παιδιά). Και μετά νιώθουμε λίγες τύψεις που νιώθουμε ότι τα ξεφορτωνόμαστε.
• Ανησυχούμε για τις αηδίες που βλέπουν στην τηλεόραση, για τους φίλους τους, για τη βία που εισέρχεται στα μυαλουδάκια τους. Ανησυχούμε για το τι θα γίνουν στην κοινωνία.
• Τα μεγαλώσαμε ώστε να μπούν μέσα στο σύστημα. Κάθε δευτερόλεπτο της ζωούλας τους προγραμματισμένο και οργανωμένο σε δραστηριότητες και υποχρεώσεις. Επειδή είμαστε εμείς υποταγμένοι υποτακτικοί των αποκτημάτων μας, θεωρούμε φυσιολογικό να τα μεγαλώσουμε κι εκείνα έτσι.
• Κι αυτά μας κάνουν την χάρη να γίνουν τελικά σκεπτόμενα όντα, να διεκδικούν με επιμονή τα δικαιώματά τους, χωρίς να σκοτώσουν κανέναν μετά από τόσες μέρες στους δρόμους και παρά τις προβοκατόρικες κουκουλοφορεμένες προσπάθειες να σπιλωθεί η εικόνα της εξέγερσής τους. Εκείνα άφησαν το Playstation και βγήκαν στους δρόμους να βγάλουν από την τρύπα το φίδι που εμείς έχουμε δεχθεί ως φυσιολογική κατάσταση.
• Τα μέσα δείχνουν μόνο τις καταστροφές των κουκουλοφόρων και τους μαγαζάτορες που βγάζουν κέρδος χίλια τα εκατό από κάθε κάλτσα που πουλάνε να οδύρονται που φέτος τα Χριστούγεννα δε θα μας πιούν το αίμα τόσο πολύ. Τα μέσα δεν δείχνουν τις ειρηνικές διαδηλώσεις γιατί είναι βαρετές. Τα μέσα επικεντρώνουν το ενδιαφέρον στο θάνατο ενός σκατομαφιόζου και τις αποζημιώσεις-δωροδοκίες που θα πάρουν τρείς άνθρωποι για τα μάτια του κόσμου.
• Κι εμείς συνεχίζουμε να πηγαίνουμε στις δουλειές μας. Συνεχίζουμε τις κομπινούλες μας που όλες μαζί λέγονται διαφθορά. Αφήνουμε τα παιδιά μας να παλέψουν μόνα τους και τα βρίζουμε κι από πάνω.
• Και ο αρχι-μακάκας αναλαμβάνει λέει τις πολιτικές ευθύνες, οι οποίες όμως δεν είναι ποινικές (άρα ούτε ηθικές, υποθέτω). Και εμείς αρκούμαστε στο να κουνάμε το κεφάλι και να αλλάζουμε κανάλι.
• Από εδώ και στο εξής ότι και να πάθουμε θα το αξίζουμε.