Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Στην Πράξη

  • Αυτά που θα πώ είναι βγαλμένα από την εμπειρία μου, δηλαδή από όσα έχω βιώσει η ίδια, όσα είδα στο συγγενικό και φιλικό περιβάλλον αλλά και ως εκπαιδευτικός για 18 χρόνια. Πρόκειται για προσωπικές μου γνώμες ή εντυπώσεις οπότε δεν θα ήθελα να τις λάβει κανείς ως συμβουλές ή νουθεσίες. Είναι απλά κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να βγεί από μέσα μου.
  • Το παιδί για να νιώσει ασφάλεια τόση ώστε να αναπτυχθεί σωστά ψυχικά και σωματικά, πρέπει να λάβει από το περιβάλλον του ότι το αγαπάνε, ότι το νοιάζονται και ότι το φροντίζουν. Από τη στιγμή που γεννιέται και για τα δύο πρώτα χρόνια πρέπει να είμαστε δίπλα του σε κάθε ανάγκη, σε κάθε φάση, σε κάθε του κατόρθωμα. Αν το κάνουμε αυτό, τότε θα ξέρει βαθιά μέσα του ότι το αγαπάμε και θα μας έχει εμπιστοσύνη για όλη του τη ζωή. Αν δεν το κάνουμε θα έχει προβλήματα, διαφορετικά ανάλογα με την περίπτωση, που εμείς θα βρίσκουμε ανεξήγητα αλλά και το ίδιο το παιδί δεν θα ξέρει πως να μας φανερώσει.
  • Ξέρω παιδί που η μάνα του του δάγκωνε τη μύτη γιατί όταν έκλαιγε έπαιρνε αστεία φάτσα. Ξέρω παιδί που το έδερναν από 4 μηνών για να τρώει, στο σημείο να κρατήσει κάποτε μία μπουκιά στο στόμα του όλη τη νύχτα και το πρωί να του τη βγάλουνε σαπισμένη από το στοματάκι γιατί φοβόταν να τη φτύσει. Ξέρω παιδί που δεν μπορούσε να προφέρει τη λέξη "πατέρας". Ξέρω παιδί που οι δικοί του αντί να του βάλουν τις φωνές δεν του μιλούσαν, με ρεκόρ βουβαμάρας τη μία εβδομάδα. Ξέρω παιδί που είχε όλα τα ακριβά ρούχα και παιχνίδια αλλά μέχρι τα 4 χρόνια του δεν μπορούσε να πει "Ναι"χωρίς να συντρέχει σωματικός ή παθολογικός λόγος. Ξέρω παιδί που αν το πλησίαζες πιο κοντά από το μισό μέτρο ένιωθε άβολα και έφευγε. Ξέρω παιδιά που έπεσαν στα ναρκωτικά, που σκοτώθηκαν κάνοντας σούζες, που πίστεψαν κάποιον αλητήριο αντί για τους γονείς τους, που κάθονταν έξω από την πόρτα του σχολείου γιατί δεν ήθελαν να πάνε σπίτι τους, που είναι ανορεκτικά και κατεθλιμμένα αντί να χαίρονται τους χυμούς της ηλικίας τους. Ξέρω πανέξυπνα παιδιά που απέτυχαν όχι μόνο στο σχολείο αλλά και σε οτιδήποτε καταπιάνονταν.
  • Και ξέρω ότι αν τα ρωτήσεις αυτά τα παιδιά τι θέλουν, γιατί συμπεριφέρονται έτσι, δεν ξέρουν και δεν μπορούν να σου το πουν. Θα σου πουν αυτά τα κλισέ που λένε στην τηλεόραση, ότι θέλουν έρωτα και ευτυχία και ταξίδια και χλιδή.
  • Και ξέρω μετά από αφάνταστο διάβασμα και ψάξιμο και παρατήρηση ότι στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου, αν δεν υπάρχει αγάπη αληθινή τότε αυτός ο άνθρωπος πάει στράφι συναισθηματικά και ότι αυτό πολύ δύσκολα αναστρέφεται. Και ξέρω ότι ο πιο έξυπνος μαθητής δεν είναι αυτός που έχει ευφυΐα αλλά αυτός που έχει αυτοπεποίθηση τόση, ώστε να βάλει τα δυνατά του και να πετύχει. Και αυτοπεποίθηση νιώθει κάποιος όταν τον αγαπάνε.
  • Όταν αγαπάς κάποιον τότε καλύπτεις, σε πρώτη φάση τις βασικές του ανάγκες:φαϊ, στέγη, υγεία. Μετά πρέπει να καλύψεις τις συναισθηματικές του ανάγκες. Αυτές ξεκινάνε με την επικοινωνία. Του μιλάμε για κάθετί που πέφτει στην αντίληψή μας και την αντίληψή του. Απαντάμε ΚΑΘΕ ερώτηση όσο πιο γρήγορα γίνεται και του λέμε πάντα την αλήθεια. ΑΚΟΥΜΕ με προσοχή ότι μας λέει, ακόμα κι αν εκείνη τη στιγμή κάνουμε τη φορολογική μας δήλωση. Εναλλακτικά, του ζητάμε να περιμένει 5 λεπτάκια και μετά τον ακούμε, σχολιάζοντας και εκφέροντας γνώμες. Αγκαλιά και φιλάκι είναι αυτό που χρειάζεσαι για να δαμάσεις την ψυχική αγωνία οπιουδήποτε. Αν νοιαζόμαστε για το ανθρωπάκι που μας κοιτάει μετις τεράστιες ματάρες γεμάτες απορία τότε το κάνουμε. Αν δε νοιαζόμαστε, τότε μονίμως θα έχουμε κάτι σημαντικότερο να κάνουμε και αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
  • Είναι αδύνατον να είσαι πάντα με το παιδί σου όποτε σου το ζητάει. Αυτό που ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις είναι όταν τελικά γυρίσεις σπίτι, να του χαμογελάσεις, να το πάρεις αγκαλιά και,αν αντέχεις, να παίξεις μαζί του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεφύγεις από τα άγχη, καλύτερο ακόμα και από το ψάρεμα. Αν λείπεις όλη μέρα και μόλις γυρίσεις αρχίσεις τα γαμοσταυρίδια τότε σίγουρα δεν θα το εκλάβει ως δείγμα αγάπης.
  • Όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι νοιάζεσαι. Αν δεν νοιάζεσαι τότε κάνε στον εαυτό σου και τους άλλους την χάρη να σηκωθείς να φύγεις γιατί η ζωή είναι μικρή και δεν πρέπει να περνάει μέσα στην μιζέρια.

22 σχόλια:

  1. Tόχουμε ξαναπεί,είναι μαγκιά να είσαι γονιός,δεν είναι ευκολο για κανέναν μας,αλλά να φτάνει κανείς ως γονιός σε τέτοιες ακραίες συμπεριφορές τότε μόνο γονιός δεν είναι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επικοινωνία;;;
    :o

    Σε ένα πλήρως ανταγωνιστικό και ατομιστικό περιβάλλον;
    Δεν έχει ξεχαστεί η λέξη;

    ('Ασε που δεν αποτιμάται σε χρήμα οπότε δύσκολα και αξιολογείται...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα κρατησω αυτες τις προσωπικες σου γνωμες, οχι ως συμβουλες οπως εγραψες και συ αλλά ισως καποια χρειαστουν.
    Μεχρι τα 2 λες οτι πρεπει να ειμαστε διπλα;
    (περιμεμενω το πρωτο παιδι σε λιγους μηνες και εμενα πολυ μου αρεσε τουτη η αναρτηση)

    καλημερες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πάνω που άρχισα να λέω για τ ποδόσφαιρο, πήγε και πήρε νίκη π πανάθας.

    anyway,βαντ
    ότι ισχύει για τα παιδιά ισχύει για όλους, για τη σχέση μας για τους συνεργάτες μας και για τους φίλους μας.

    Νταρδίρε
    αυτό είναι το στοίχημα

    αντώνη
    ο καθένας έχειτο σύστημά του.
    αυτό για τα δύο χρόνια είναι η δική μου εμπειρία.
    για περισσότερες απαντήσεις ψάξε αν θες το What to expect the first year. Υπάρχει και στα ελληνικά και είναι ΠΟΛΥ καλό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αν εδινες το λινκ θα ηταν μεγαλη διευκολυνση
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολυτιμες και χρήσιμες επισημάνσεις αν και λίγο απαισιόδοξη η διαπίστωση ότι μετά τα δύο χρόνια η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Κάποτε έλεγαν ότι ο χαρακτήρας διαμορφώνεται ως την εφηβεία, μετά ως τα τέσσερα, έπειτα ως τα δύο... αν και μερικοί λένε ότι είναι τα πάντα γραμμένα στα γονίδια... και το παιχνίδι έχει κριθεί από τα αποδυτήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ναι,τα λες πολύ σωστά. Αλλά είναι κι άλλα...κι άλλα πολλά. Πχ. Ο πατέρας δουλεύει από το πρωί ως το βράδυ(κάνοντας δύο δουλειές) για να βγάλει το μεροκάματο.΄Οτι η μάνα δουλεύει κι αυτή και όταν γυρίζει σπίτι αποκαμωμένη έχει ένα σωρό δουλειές συν τις στενοχώριες που έχουν και οι δύο για το δάνειο του σπιτιού που δεν μπορούν να ξωφλήσουν και κινδυνεύουν να χάσουν το σπίτι τους. Άσε που η επιχείρηση που δουλεύουν και οι δύο ετοιμάζεται να χρεοκοπήσει.
    Και αυτά είναι τα ελάχιστα. Λατρεύουν τα παιδιά τους και χαμογελάνε και παίζουν μαζί τους. Μα τα παιδιά έχουν ένα αλάθητο ένστικτο. Νοιώθουν το γκρι που κυριαρχεί γύρω αν και δεν μπορούν να καταλάβουν από που ακριβώς προέρχεται. Και άλλα πολλά!
    Σημειωτέον ότι είμαι "παλιά" μάνα από κείνες τις παραδοσιακές που μεγάλωσα όπως ακριβώς συμβουλεύεις τα παιδιά μου,όχι τόσο από γνώση όσο από αγάπη κι ένστικτο.
    'Ομως βλέπω τα σημερινά προβλήματα. Βλέπω τι κυριαρχεί και τρομάζω.Το βλέπουν και τα παιδιά μου που είναι πλέον σε ηλικία γάμου. Και δεν τρομάζουν απλά, αλλά πανικοβάλλονται.
    Πως γίνεται να νοιώσειένα παιδί σιγουριά και αυτοπεποίθηση όταν στους γονείς τους κυριαρχεί το άγχος και η ανασφάλεια;
    Δεν αρκεί μόνο ο γονέας να αγαπάει το παιδί του. Αλλά χρειάζεται και ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα να αγαπάει τα παιδιά. Και απ'αυτό τουλάχιστον η Ελλάδα πάσχει!

    Καλό σου βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αταίριαστε
    για δύο χρόνια τα δικά μου παιδιά(που από αυτά κρίνω)πίστευαν ότι τους έλεγα, τα έλεγχα σχεδόν ολοκληρωτικά και τους έμαθα ότι ήξερα.

    μετά, λες και πάτησε κάποιος ένα κουμπί, άρχισαν να έχουν δική τους γνώμη(πχ δεν θέλω να φορέσω αυτό το παντελόνι) να αυτο-εξυπηρετούνται σε πολλά πράγματα, να χρειάζονται χρόνο να παίξουν μόνα τους(αντί να κολάνε πάνω μου σαν βεντούζες) και να εκφράζονται ανεξάρτητα(αντί να επαναλαμβάνουν φράσεις που άκουσαν από το περιβάλλον )

    για αυτό έθεσα το όριο των 2 χρόνων. Υποθέτω ότι για κάθε παιδί και κάθε οικογένεια θα είναι διαφορετικό. Και φυσικά οι γονείς πρέπει να βρίσκονται δίπλα στα παιδιά και μετά από αυτή την ηλικία, εννοείται.

    όσο για τα γονίδια, αυτό είναι ένα ερώτημα που, από όσο ξέρω, δεν έχει βρεί ακόμα την απάντησή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. χρειάζεται και ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα να αγαπάει τα παιδιά.

    ανασαιμιά, αυτό είναι επίσης πολύ μεγάλη κουβέντα.
    μεγάλωσα σε πολύτεκνη οικογένεια με 1 μισθό και έχω νιώσει στο πετσί μου αυτό που λές.

    κι εγώ σαν μάνα είχα λίγη βοήθεια αλλά νομίζω ότι το αίσθημα ασφάλειας εκτός από την οικονομική κατάσταση αφορά και την καλή σχέση ανάμεσα στους δύο γονείς και το αίσθημα ότι όσο είμαστε μαζί το παλεύουμε και κάνουμε ότι μπορούμε.

    ξέρω φτωχές οικογένειες που αγαπιούνται και είναι ενωμένες με όλες τις δυσκολίες που έχει αυτό και ξέρω και άλλες φτωχές οικογένειες που το'χουν ρίξει στους καυγάδες και το ποτό.

    όπως επίσης ξέρω ευκατάστατους άνθρωπους που τα παιδιά τους έχουν άσχημο τέλος, και όλοι λένε "είδες, από καλή οικογένεια και βγήκε έτσι!....."
    τα λεφτά βοηθάνε πολύ αλλά απο μόνα τουε δεν είναι αρκετά

    οι θηριωδίες που ανέφερα μέσα στην ανάρτηση συνέβησαν σε εύπορες οικογένειες, εκτός από αυτή με το παιδάκι που δεν μπορούσε να πει "μπαμπά"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. και οι γονείς έχουν ανάγκη την αγάπη των παιδιών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ σωστά τα λες! οχι φυσικά μόνο για τα δύο πρώτα χρόνια, αλλά για πολλά περισσότερα. Απλά τα πρώτα στάδια της ζωής ενός παιδιού είναι παρα πολύ σημαντικά για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του.

    Αν τηρηθούν και όλα αυτά που λες τότε θα γίνει πραξη και αυτό που ζητάει στο τελευταιο σχόλιο aerostatic. Τα παιδιά θα δείχνουν την αγάπη τους στους γονείς γιατί θα εχουν μάθει πως να σκέφτονται και θα γνωρίζουν με ποιο τρόπο θα κάνουν τους γονείς ευτυχισμένους.

    Την καλησπέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αεροστατικός
    αυτό ξαναπές το!
    για αυτό ζούμε και αυτό μας κρατάει όρθιους τις στιγμές της απίθανης κούρασης.

    όμως είναι και αυτό μία από τις συμπεριφορές που "ξεπατικώνει" το παιδι από τους γονείς και μάλιστα νωρίς-νωρίς.


    νδν
    αν και καθήμενος (μάλλον) ορθώς μίλησες!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Athinovio μου, αυτό είναι ευαγγέλιο, δεν είναι προσωπικές απόψεις!
    Και πάρα πολύ σωστό για τα 2 χρόνια!
    Ευαγγέλιο πραγματικό!
    Αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει κάτι απ' όλα αυτά, να μείνει στ' αυγά του και να μην κάνει πιδι!

    ΥΓ
    Δεν χρειάζονται λεφτά για να φτιάξεις έναν σωστό άνθρωπο.
    Για τις βασικές ανάγκες ναι, αλλά για τον άνθρωπο χρειάζεται μόνο αγάπη!
    :))))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Απιθανο ποστ!
    Μπραβο κοριτσι μου...με βρισκεις συμφωνη σε ολα!
    Σαν μηνυμα Χριστουγέννων μου ακουστηκε.
    φιλια πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγώ ξέρω κάτι άλλο! Ότι μετανοιώνεις είτε κάνεις είτε δεν κάνεις παιδιά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. κικωψ
    "Αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει κάτι απ' όλα αυτά, να μείνει στ' αυγά του και να μην κάνει παιδι!"

    στη σήμερον ημέρα, με την αντισύλληψη και την ενημέρωση, υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν παιδιά κατά τύχη, το οποίο θεωρώ απερίσκεπτο, εκτός αν μπαίνουν θρησκευτικοί οι ιδεολογικοί λόγοι.

    μία τσιγγάνα έκανε 21 εγκυμοσύνες, εκ των οποίων οι 4 μόνο δεν κατέληξαν σε έκτρωση και την γνώρισα όταν περίμενε στην ουρά για την επόμενη έκτρωση.
    πόσος πόνος ακόμα. θέ μου!

    φαραώνα
    σαν παιδί έφαγα κι εγώ τις ξυλιές μου(όπως πολλοί υποθέτω) αλλά αυτό που με έκανε να αγανακτήσω με τη γονεϊκή σκληρότητα είναι αυτά που είδα σαν δασκάλα, και δεν ήταν καθόλου λίγα δυστυχώς.
    Ο ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟΣ ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΆ ΑΙΣΘΆΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ.
    Η σκληρότητηα, η αδιαφορία, η εγκατάλειψη και η βαναυσότητα σε ψυχολογικό αλλά και σωματική μορφή αφήνουν παράπονα που ένα παιδί απλά δεν έχει το λεξιλόγιο να εκφράσει. Επίσης, ο φόβος της τιμωρίας είναι τέτοιος που ακόμα κι αν βρεθούν οι λέξεις, να φιμώνονται. ΠΟΛΥΣ ΠΟΝΟΣ ΑΝΑΙΤΙΟΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αθηνόβια
    Ανήκω στην κατηγορία των γονέων.
    Βεβαίως το προηγούμενο σχόλιό μου είχε και κάποια δόση υπερβολής που χαρακτηρίζει αυτό που εγώ θεωρώ "χιούμορ" μου.
    Πάντως πιστεύω ότι η ανατροφή των παιδιών χρειάζεται και πειθαρχία και αυστηρότητα.
    Αδιαφόρως του ότι ούτε εγώ ούε η γυναίκα μου την μάθαμε και τη ασκήσαμε στα δικά μας παιδιά.
    Η "αντιαυταρχική" (Δρ Σποκ και πάει λέγοντας) αγωγή βλάπτει τα παιδιά. Η πραγματική αγάπη στα παιδιά δεν πρέπει να τα κάνει να θεωρούν ότι όλα στην ζωή επιτρέπονται. Όταν θα βγουν από τα φτερά της οικογενείας τους θα δουν το αντίθετο και το σοκ τους θα είναι μεγάλο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ναι, η πειθαρχία είναι απαραίτητη. αν δεν υπάρχει τότε το παιδί ίσως πάρει το μήνυμα ότι όλα επιτρέπονται ή ότι αδιαφορούμε για αυτό και ότι απλά θέλουμε να το ξεφορτωθούμε.

    αυστηρότητα ναι, αλλά όχι με τη χρήση βίας. όταν λέμε όχι, αυτό πρέπει να είναι αμετάκλητο. όταν λέμε ναι τότε πρέπει να το τηρήσουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς όσα χέρια ξύλο και να δώσουμε το αποτέλεσμα θα είναι η αντίδραση και υπερβολική(αργά ή γρήγορα) και μάλιστα στο σημείο να παραβαίνει τις εντολές μας όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν το χτυπήσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αλοίμονο εαν καταφεύγουμε στην βία για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Βράζει το καζάνι!