Κι άλλο ένα, πάλι για Εσένα.

• Ακόμα και αν δεν είναι δάσκαλος κανείς, το ζήτημα της ερμηνείας των ανθρώπινων εκφράσεων ή πράξεων πάντα απασχολούσε τους πάντες, είτε πρόκειται για εραστές που εναγωνίως επιθυμούν μίαν απάντησιν στα διακαή ερωτήματά τους, είτε για συνεργάτες, αντίζηλους ή οποιαδήποτε άλλη σχέση μπορεί να έχουμε με τους άλλους.
• Και, όπως όλες οι επιστήμες, έτσι και οι ανθρωπιστικές, έχουν τη μελέτη τους, η οποία έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, τόσο ώστε να μπορούμε να προβλέψουμε και να κατευθύνουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση κατά το συμφέρον ή τη βολή μας, με μοχλό τα συναισθήματα που ήδη αυτοί , εμείς, έχουμε μέσα μας.
• Μία κατηγορία ανθρώπων που αναζητούν τέτοιες πληροφορίες, η μεγαλύτερη ίσως, δεν είναι οι διάφορες εταιρείες, διαφημιστικές, προπαγανδιστικές ή άλλες, αλλά αντιθέτως, χωρίς να το ξέρουν οι γονείς είναι αυτοί που, λόγω της αγωνίας τους για το καλύτερο, επιθυμούν πιο πολύ να "διαβάσουν" τα μυαλά των παιδιών τους.
• Και είναι πολύ απλό, πλέον, να αναζητήσει κανείς σε ένα βιβλιοπωλείο ή στο διαδίκτυο έναν τέτοιο "οδηγό" ανθρώπινων αισθημάτων, αντιδράσεων, συμπεριφορών, πολλοί εκ των οποίων είναι μάλιστα και πολύ καλοί.
  
• Το μειονέκτημα στην όλη υπόθεση όμως, είναι το εξής, ότι όσο καλές και αν είναι οι προθέσεις σου, στο τέλος καταλήγεις να βλέπεις τον συνάνθρωπό σου σαν πράγμα, σαν πειραματόζωο, σαν "περίπτωση" ή ίσως σαν ένα κουμπί που  μερικές φορές δουλεύει και άλλες εκνευριστικά όχι. Με λίγα λόγια, χάνεται ο αυθορμητισμός.
• Και τα συναισθήματα, είναι μόνο αυθόρμητα. Αν δεν είναι αυθόρμητα δεν είναι συναισθήματα, αλλά υπολογισμοί.
• Ακόμα χειρότερο είναι ότι, θεωρώντας τους άλλους σαν "περιπτώσεις", ανακαλώντας στη μνήμη μας τις οδηγίες που διαβάσαμε ανά περίπτωση, καταλήγουμε επίσης να παρακολουθούμε με τον ίδιο τρόπο και τον ίδιο τον εαυτό μας, αυταναλύοντας ακόμα και την τελευταία ανάσα, γιατί είπαμε αυτό, γιατί αντιδράσαμε έτσι, τί εννοούσαμε τότε ή τί θέλαμε να πούμε άλλοτε.
• Αυτό με τη σειρά του, εκτός από την προφανή απώλεια ευχαρίστησης από τις διάφορες σχέσεις μας, από τη ζωή μας σα να λέμε, μιας και οι σχέσεις μας με τους άλλους είναι το άλφα και το ωμέγα του βίου μας, έχει ακόμα μία συνέπεια που ακυρώνει το όλο θέμα: αλλάζει τα δεδομένα στην έκφραση συναισθημάτων.
• Οι άνθρωποι, σα να λέμε, έχοντας υπ'όψιν αυτά που διάβασαν, παρατηρώντας διαρκώς τον εαυτό τους και τους άλλους, προσαρμόζουν τις αντιδράσεις ή συμπεριφορές τους για να τα κάνουν όλα "σωστά" με αποτέλεσμα οι έρευνες που είχαν εξαρχής γίνει πάνω σε αυθόρμητους άνθρωπους πλέον να μην έχουν την ίδια εγκυρότητα πάνω στους δασκαλεμένους από τα εγχειρίδια "καλούς μαθητές". Καταλήγουμε , δηλαδή στην ίδια αβεβαιότητα του να μην είσαι ποτέ σίγουρος για τις προθέσεις του συνανθρώπου σου, παρόλο που σύμφωνα με τον δείκτη συναισθηματικής σου ευφυίας είσαι Αϊνστάην στα συναισθήματα.
• Μετά από όλη αυτή την μελέτη, μηδέν εις το πηλίκο.
• Και έχεις, λοιπόν, σαν άνθρωπος διαπράξει δύο ατοπήματα. Αντί να ενδιαφερθείς αληθινά για τον συνάνθρωπό σου, να ρωτήσεις ευθέως για να μάθεις, να συσχετιστείς και να αλληλεπιδράσεις, τον έβαλες σε ένα βιβλίο και το έκλεισες, λέγοντας πως έκανες ό,τι μπορούσες χωρίς να ασχοληθείς περαιτέρω, ενώ στην ουσία βρήκες υποκατάστατο για την αδιαφορία σου, ή ίσως την φοβία σου για συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις με τους άνθρωπους είναι αναπόφευκτες αλλά, κυρίως, θεραπευτικές γιατί δίνουν την ευκαιρία να μάθεις ένα σωρό πράγματα. Οι συγκρούσεις , αν και δεν πρέπει να τις επιζητούμε, δεν πρέπει ούτε να τις αποφεύγουμε όταν τύχουν, αλλιώς είμαστε συναισθηματικά είτε νεκροί είτε παγωμένοι, που συχνά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα στην ψυχή μας.
• Το δεύτερο ατόπημα είναι ότι, τελικά, όσα και να μάθουμε, δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε βέβαιοι για τις προθέσεις του συνάνθρωπού μας και οι καλύτεροι από εμάς απλά έχουν καλύτερο ποσοστό στις προβλέψεις χωρίς όμως ποτέ να αγγίζουν ούτε αυτοί την απόλυτη ακρίβεια.
• Άλλωστε, τις περισσότερες φορές, αυτό που κάνει την συναισθηματική μας χορδή να πάλεται με μεγαλύτερη ευαισθησία, είναι η αγάπη. Τείνουμε να ξέρουμε καλύτερα αυτούς που αγαπάμε και εκεί που πονάει η  καρδιά μας το μυαλό μας δίνει περισσότερη προσοχή. Αυτό είναι έμφυτο και ακατανίκητο και κανένα βιβλίο ή εγχειρίδιο δεν μπορεί να σου το διδάξει.
• Άρα, κλείνουμε το βιβλίο και κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια. Είναι όλα εκεί, αρκεί να ενδιαφερθεί κανείς.
• Αρκεί να ενδαφέρεται κανείς πραγματικά, και να μην φοβάται.
• Αν φοβάσαι, τότε ακόμα και αν καταλάβεις θα είναι άχρηστο γιατί ο φόβος θα σε καθηλώνει (κατα+ήλος --> ήλος =καρφί) στον σταυρό της αιώνιας επιφύλαξης και απόλυτης μοναξιάς.
• Αν δεν ενδιαφέρεσαι, τότε διαβάζοντας το εγχειρίδιο, αντί να γονατίσεις από τον πόνο που θα δείς αποτυπωμένο εκεί μέσα, όλος χαρά θα βρείς τρόπο να διαχειρίζεσαι τους ανθρώπους σαν να είναι τσιφλίκι σου, και θα ξέρεις τότε ότι είσαι πονηρός άνθρωπος με κακές προθέσεις.
• Αν δεν φοβάσαι ούτε αδιαφορείς, τότε είτε που θα βοηθήσεις με όποιον τρόπο μπορείς, είτε που θα κλείσεις το βιβλίο και θα βγείς εκεί έξω να αγγίξεις κάποιον

.