Περί Ευθύνης και άλλων Δαιμονίων

• Με ρώτησε κάποιος τί σχέση έχει η περικοπή μισθών και συντάξεων με την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, πως δηλαδή διατηρώντας κλειστά ορισμένα επαγγέλματα έχει σαν αποτέλεσμα να πληρώνεται λιγότερο ο εργάτης και στο τέλος να λαμβάνει μικρότερη σύνταξη
• Τώρα, ενώ, όπως όλοι γνωρίζετε, δεν είμαι οικονομολόγος ούτε λογιστής ούτε οτιδήποτε άλλο σχετικό με την επιστήμη της οικονομίας, έχω από την άλλη μία πολύ πικρή εμπειρία που με οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα , ότι το κλειστό επάγγελμα είναι κατά κάποιον τρόπο κάτι σαν μερικώς διευρυμένο μονοπώλιο
• Για παράδειγμα, παντελώς φανταστικό και σε καμμία περίπτωση δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, θα αναφέρω .... ας πούμε μία δασκάλα αγγλικών (κάποιος άλλος θα αντικαταστήσει αυτό το επάγγελμα με οποιοδήποτε άλλο δεν έχει προστασία κλειστού χαρακτήρα)
• Η δασκάλα αυτή, αφού το επάγγελμά της είναι ανοικτό, έχει να αντιμετωπίσει τον ελεύθερο ανταγωνισμό, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έχει μόνιμη, σταθερή και εξασφαλισμένη πελατεία, διότι ανάλογα με την προσφορά και τη ζήτηση, θα υπόκειται το εισόδημά της μεταβολές και αυξομειώσεις, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα άλλο για αυτό εκτός από το να κάνει όσο καλύτερα μπορεί τη δουλειά της και να χρτεώνει όσο επιτρέπουν οι συνθήκες κάθε στιγμή, ώστε να επικρατήσει των ανταγωνιστών της
• Το γεγονός όμως, ότι κάποια άλλα επαγγέλματα είναι κλειστά, σημαίνει ότι κάποιες άλλες ομάδες επαγγελματιών έχουν εξασφαλισμένη πελατεία, πράγμα που σημαίνει ότι α) μπορούν να διατηρούν ψηλά τις τιμές τους, αφού δεν υπάρχει ανταγωνισμός και β) εξ αιτίας του α), αγοράζω ακριβά αυτό που ο "κλειστός" πουλάει αλλά το δικό μου προιόν το πουλάω φθηνά, με αποτέλεσμα αργά ή γρήγορα να εξαντληθεί το εισόδημά μου, αφού προηγουμένως έχω περάσει από διάφορα στάδια φθοράς, όπως το να δουλεύω ολοένα περισσότερο για ολοένα και λιγότερα λεφτά, μετά ούτε αυτό να αρκεί, μέχρι που τελικά κλείνει η επιχείρησή μου, όπως και συνέβη τελικά
• Έτσι μένουμε με μία αγορά η οποία δεν περιέχει όλους τους τομείς, αλλά μένουν ανοικτά εκείνα μόνο τα καταστήματα που ανήκουν στον κλάδο των κλειστών, έχεις δηλαδή κλειστά τα φροντιστήρια, τα εστιατόρια, τις βιοτεχνίες, κοκ, αλλά τα "κλειστά" να συνεχίζουν τη λειτουργία τους, μέχρι που οι χρεωκοπημένοι "ανοικτοί" να μην μπορούν πλέον να συντηρήσουν τους περήφανους "κλειστούς"
• Βέβαια, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που οδηγούν σε αυτό το αποτέλεσμα, όπως για παράδειγμα ο ακριβός δημόσιος τομέας που δεν παράγει έργο, δηλαδή δεν ελέγχει ούτε οργανώνει τίποτα , με αποτέλεσμα η ασυδοσία και η ανοργανωσιά να κάνουν χαοτικό το επιχειρείν, προς ώφελος μόνο των επιτήδειων
• Και αυτό όμως αποτελεί έκφανση του ίδιου φαινομένου
• Θέλω να πω ότι το να πληρώνεις έναν επαγγελματία είτε κάνει τη δουλειά του είτε όχι, είτε είναι καλός είτε όχι, είναι σα να έχεις τα επαγγέλματα αυτά κλειστά, άρα έχει και αυτό τις ίδιες παρενέργειες, δηλαδή να μην υπάρχει ανταγωνισμός, πράγμα που σημαίνει ακριβό προϊόν σε υψηλή τιμή, εκβιαστικά και στις δύο περιπτώσεις, είτε πρόκειται για μεταφορέα που θες-δε-θες τον πληρώνεις γιατί δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, είτε πρόκειται για δυ που δεν έχεις που αλλού να στραφείς για να πάρεις ένα χαρτί
• Και όλα αυτά, χωρίς να υπολογίσει κανείς τις υπόλοιπες στρεβλώσεις που επιφέρει αυτή η κατάσταση, όπως η μαυραγορίτικη αγοραπωλησία αδειών ή η συντήρηση συντεχνιακών δυναστειών, όπως όταν ο πατέρας δίνει την άδεια στο γιό, ο οποίος με το πέρασμα του χρόνου κάνει κλίκα με άλλους γιούς άλλων πατεράδων, με αποτέλεσμα ορισμένα επαγγέλματα να είναι οικογενειακή υπόθεση, πάντα εις βάρος του αγοραστή, διότι όταν έχεις μία άδεια που αξίζει 200.000 τότε κάπως πρέπει να κάνεις απόσβεση, άρα χρεώνει κάτι παραπάνω τον πελάτη σου
• Έτσι συμβαίνει και στον δημόσιο τομέα, όπου πολλοί κληροδοτούν θέσεις στους απογόνους τους, με αποτέλεσμα να κάνουν κλίκες που διευκολύνουν τον αποκλεισμό των υπολοίπων από θέσεις ευθύνης αλλά και από ευκαιρίες
• Ακόμα και έτσι, δεν αποφεύχθηκε τελικά ο πληθωρισμός πολλών επαγγελμάτων, σε ιδιωτικό και δημόσιο, αφού όταν κάτι αποδεικνύεται συμφέρον, τότε όλοι πέφτουν με τα μούτρα, με αποτέλεσμα η χρηματική "πίτα" να μοιράζεται σε περισσότερους, ένα πρόβλημα που οι βολεμένοι έλληνες έλυσαν ώς εξής: έκλεψαν από τα δημόσια ταμεία για να χρηματοδοτήσουν τις κλίκες τους, με μισθούς, επιδόματα και μπόνους συγγένειας
• Ξαναδιαβάζοντας την ανάρτηση από την αρχή, βλέπει κανείς ότι το ένα οδηγεί στο άλλο μέχρι που καταλήγουμε σε άδεια δημόσια ταμεία, τα οποία έναν μόνο τρόπο έχουν να γεμίζουν, από την ιδιωτική δραστηριοποίηση, άρα φορολογία, έμμεση και άμεση
• Άλλωστε, για να καταφέρει ο ιδιώτης να στήσει το κόλπο του, πρέπει να συνεργαστεί με το δημόσιο για να μην διατρέχει τον κίνδυνο να έρθει κανείς να του ζητήσει τα ρέστα, άρα να ένα ακόμα στοιχείο που σε συνδυασμό με το μονοπωλιακό χαρακτήρα των κλειστών επαγγελμάτων οδηγεί σε απώλεια δημοσίου χρήματος άρα μικρότερες συντάξεις και άλλες παροχές, εν γένει
• Το γεγονός ότι οι τιμές των σπιτιών και ορισμένων άλλων τιμών δεν πέφτουν παρά την πτώση σε ζήτηση, δείχνει το βάθος αυτής της κατάστασης, δείχνει πόσα αποθέματα έχουν μαζέψει με το πέρασμα του χρόνου οι επιτήδειοι
• Το γεγονός ότι τα ρετιρέ, δικηγόροι, μηχανικοί, και άλλα επαγγέλματα πολυτελείας, μόλις τώρα αρχίζουν τα εξεγείρονται, δείχνει δύο πράγματα, την ανύπαρκτη κοινωνική τους ευαισθησία, αφού τόσο καιρό κάθονταν αναπαυτικά όσο οι μισθωτοί πετσοκόβονταν θεωρώντας ότι κανείς δεν θα τους αγγίξει αλλά μόλις υπονοήθηκε αύξηση των εισφορών τους βγήκαν στις επάλξεις, και δεύτερον δείχνει ότι όσο προστατευμένος και αν είναι κάποιος από την κλίκα του, ο πελάτης είναι που του δίνει λεφτά και με πτωχευμένο πελάτη, πάρτυ τέλος, ακόμα και μηδενική να είναι η εισφορά
• Για όλους αυτούς τους λόγους, είμαι μνημονιακή
• Γιατί όλα αυτά δεν είναι ούτε καινούρια ούτε κρυφά, αλλά ούτε εμείς ούτε οι πολιτικοί μας κάναμε κάτι για αυτό εκτός από το να περιμένουμε να συμβεί, με διάφορες δικαιολογίες
• Η μόνη μας ελπίδα θα ήταν να υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον, όχι σε συλλαλητήρια μετά το πέρας των οποίων συνεχίζουμε το ίδιο τροπάριο, αλλά οι μεν φτωχοί να είναι πειθαρχημένοι οι δε πλούσιοι να νοιάζονται και να φροντίζουν τον λαό, δηλαδή οι μεν φτωχοί να μην κάνουν πατέντες με τις διατάξεις και τους νόμους, να τους τηρούν και να πληρώνουν τους φόρους τους, οι δε πλούσιοι να αξίζουν την εμπιστοσύνη των φτωχών κάνοντας δίκαιους νόμους που να επιτρέπουν να ζήσει και ο φτωχός και χωρίς να κλέψει
• Κι εσύ κάθεσαι και μου λες για τον γαπ και για τον κουβέλη...