![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqJPaEWiLcQWEVXa9Sh_0K5MH5s5_vF_XEYe0D3yZW01O4cu-ef_yVWgxgXIotmv_0ZkXdxHNpebpzh7-DDW1HG_ulute2ygmie_dKPYBeMspbPTG1elVa1EsqXnfUIyWvwyWpZlQ2Iks/s200/335235_288283821197995_100000491382144_1227723_806347572_o.jpg)
- Είχα πριν από πολλά χρόνια μία προσωπική θεώρηση για τους άνθρωπους.Έλεγα από μέσα μου, κοιτώντας στα μάτια του κάθε ενός τους ότι είχαν κόκκαλα φτιαγμένα από μαρμελάδα ή από σίδερο, ανάλογα με την αποφασιστικότητα που αντίκρυζα στη στάση τους, στον τρόπο που μιλούσαν και που έλεγαν ότι θέλουν κάτι.
- Ωστόσο, τον ίδιο μου τον εαυτό ποτέ δεν μπόρεσα να κατατάξω στη μία ή την άλη κατηγορία, ίσως επειδή για τον εαυτό του ο καθένας δύσκολο είναι να βγάλει απόφαση.
- Σε στιγμές δύσκολες έλεγα ότι μάλλον τα δικά μου κόκκαλα ήταν φτιαγμένα από πάγο, αλλιώς δεν εξηγούνταν το κρύο που ένιωθα να με σφίγγει.
Φοβερή αντίθεση: να βράζεις στο τρίτο καζάνι αριστερά και να νιώθεις και παγωμένη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά το εύστοχο σχόλιο του Άσκαρ, δεν μπορώ να προσθέσω τίποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφή