Αρχή Διατήρησης της Ασχετοσύνης

• Διαβάζοντας κάποια βιβλία που ασχολούνται με το ταξίδι στο χρόνο, παρατηρεί κανείς δύο πράγματα, ένα εκ των οποίων είναι ότι δεν ασχολούνται οι επιστήμονες με αυτό το όνειρο με την πραγματική έννοια, αλλά στην ουσία επιχειρούν να αποδείξουν στην θεωρία, ότι θεωρητικά, σε θεωρητικό επίπεδο μπορεί να δικαιολογηθεί σαν υπόθεση. Βέβαια, αν αποδειχθεί κάποια θεωρία σε θεωρητικό επίπεδο, τότε συνήθως ακολουθεί η πρακτική εφαρμογή, όμως εδώ είναι που υπολείπεται ο θεωρητικός συλλογισμός, από όσο έχω διαβάσει. Δεν υπάρχει πρόβλεψη των πρακτικών παραμέτρων ενός ταξιδιού στο χρόνο.
• Τι μας είπες τώρα, αθηνόβιο...
• Εντάξει, κουβέντα να κάνουμε, έτσι για να ξεμουδιάσει το μυαλό λιγάκι.
• Άρα, το πρώτο ζήτημα που μένει ανεξερεύνητο είναι το πρακτικό, και το άλλο, το δεύτερο είναι ο ορισμός του, δηλαδή όταν λέμε "ταξίδι στο χρόνο" τί εννοούμε. Όταν λέμε ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε στον χρόνο εννοούμε ότι θα κάνει το ταξίδι ένα σώμα μόνο, ώστε ο υπόλοιπος κόσμος να παραμείνει στην ροή του παρόντος ή ότι όλος ο κόσμος θα κυλήσει προς τα πίσω το χρόνο, ώστε όλα μαζί να ξαναγίνουν παρελθόν?
• Μάλλον, ίσως υπό την επήρρεια της επιστημονικής φαντασίας, όταν λέμε "ταξίδι στο χρόνο" εννοούμε ότι το σώμα θα μείνει στην παρούσα του μορφή, όπως στην ταινία, όπου ο ήρωας παραμένει ένας καλοστεκούμενος σαραντάρης παρόλο που κινείται μπρος και πίσω στους αιώνες χωρίς να αλλάζει η κατάστασή του όπως θα έπρεπε ανάλογα με τον χρόνο.
• Άλλο ένα θέμα που δυσκολεύει τους επιστήμονες είναι ο ορισμός του χρόνου. Γιατί για να χειριστείς κάτι, πρέπει πρώτα να το πιάσεις στα χέρια σου.
• Υπάρχουν κάποιοι ορισμοί, κάποιες διαστάσεις, κάποιοι τύποι, οι οποίοι εκτός από απίθανοι και ακαταλαβίστικοι για τον κοινό πρακτικό νού, έχουν και το εξής χαρακτηριστικό, δεν βρίσκονται σε αρμονία με την πρακτική παρατήρηση, δηλαδή ο ορισμός του χρόνου δεν είναι πρακτικά χρήσιμος, δεν είναι ένας που να έχει νόημα σε πρακτικό επίπεδο. Ο ορισμός της βαρύτητας ή της τριβής ή της αδράνεις, ή του ηλεκτρικού φορτίου, είναι ορισμοί και τύποι που παρατηρούνται εύκολα και είναι πρακτικά επαληθεύσιμοι. Ο ορισμός του χρόνου είναι άπιαστος.
• Θα κάνουμε λοιπόν μία συμφωνία, ώστε να καταστεί δυνατή ή συζήτηση περί χρόνου σε πρακτικό επίπεδο, σε αντιδιαστολή με τις επίσημες θεωρίες που περιέχουν έννοιες όπως διαφόρων μορφών πεδία, τρύπες, καμπύλες και άλλα υποθετικά στοιχεία.
• Η συμφωνία μας είναι ως εξής: καταλαβαίνουμε το πέρασμα του χρόνου παρατηρώντας το πέρασμα της ενέργειας, δηλαδή από τα γεγονότα και την ενέργεια που απαιτούνται για να γίνουν αυτά. Υπάρχει μία θεωρία που λέει ότι η ενέργεια ποτέ δε χάνεται αλλά απλά περνάει σε διαφορετική μορφή, όπως για παράδειγμα όταν χτυπάς το χέρι στο τραπέζι και η ενέργεια του σώματος γίνεται δόνηση του τραπεζιού που ρίχνει το ποτήρι και δονεί τον αέρα ώστε να γίνει ήχος, που φτάνει στο αυτί, κοκ.
• Αντιλαμβανόμαστε τη ροή του χρόνου παρατηρώντας τη ροή της ενέργειας.
• Για να ταξιδέψουμε στον χρόνο, προς τα πίσω ας πούμε, πρέπει να επηρρεάσουμε την ενέργεια ώστε αυτή να κυλήσει προς τα πίσω, να ξε-δονηθεί ο αέρας, να ξε-πέσει το ποτήρι, να ξε-χτυπήσουμε το τραπέζι.
• Σε κανονικές συνθήκες, το να σηκώσει κανείς ένα πεσμένο ποτήρι απαιτεί μεγαλύτερη ενέργεια από αυτή που δαπανήθηκε στην πτώση του, για τον απλό λόγο ότι πρέπει να πας κόντρα στην βαρύτητα, οπότε αμέσως-αμέσως στο ταξίδι μας πίσω στον χρόνο ήδη εξ αρχής και εξ ορισμού, βρισκόμαστε με ένα ενεργειακό χρέος, ένα ενεργειακό έλλειμα.
• Εκτός αυτού, παρά την αρχή διατήρησης της ενέργειας, υπάρχει ένα ποσοστό της ενέργειας που, ναι μεν δεν έχει χαθεί αλλά έχει μεταφερθεί σε άλλο επίπεδο, όμως από πρακτικής απόψεως είναι αδύνατον να ανακτηθεί όπως, ας πούμε, η θερμότητα που βγαίνει από την ανάσα μας, η οποία ναι μεν κάπου πάει αλλά οι συνέπειές της είναι τόσο μικρές που θεωρούνται, και είναι, αμελητέες, δεν επηρρεάζουν τίποτα .
• Ας πάρουμε ένα φανταστικό παράδειγμα, όπως κάνουν οι επιστήμονες για να δοκιμάσουν μία θεωρία. Ας παρομοιάσουμε τη μέτρηση του χρόνου με ποτήρι και την ενέργεια ας την συμβολίσουμε με ζάχαρη.
• Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα ποτήρι ζάχαρη. και μία σειρά από άπειρα άδεια ποτήρια, ίσης χωρητικότητας. Αδειάζεις το ένα ποτηρι στο άλλο, κάθε φορά στο επόμενο και στο επόμενο, ως το άπειρο. Σε κάθε ποτήρι που αδειάζει, μένει και μία μικροποσότητα ζάχαρης, μερικοί κόκκοι ίσως. Μετά από το άδειασμα πολλών ποτηριών, η απώλεια ζάχαρης από αμελητέα γίνεται εμφανής μέχρι που τελικά, μετά από πολλές, άπειρες μεταβάσεις, το ποτήρι τελικά θα αδειάσει. Εκτός από αυτή την απώλεια, ο άνθρωπος που αδειάζει το ποτήρι, κάθε λίγο, καταναλώνει από μία κουταλιά ζάχαρη ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το πείραμα, πράγμα που αυξάνει την απώλεια ενέργειας και επισπεύδει το τελικό άδειασμα.
• Για να αναστραφεί η διαδικασία ώστε να πραγματοποιηθεί το ταξίδι στο χρόνο, δεν αρκεί να γυρίσουμε την πλάτη και απλά να αδειάσουμε στο προηγούμενο ποτήρι γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα δαπανούσαμε ενέργεια, ίση με το άδειασμα σε επόμενο ποτήρι σύν την κουταλιά ζάχαρης που τρώω που-και-που, μόνο που και οι απώλειες σε ενέργεια θα ήταν οι ίδιες, δηλαδή θα έμεναν κι άλλοι κόκκοι ζάχαρης πάλι σε κάθε ποτήρι, πράγμα που σημαίνει ότι αν και όταν φτάσω στο αρχικό ποτήρι, η απώλεια ενέργειας θα ισούται με το διπλάσιο που δαπανήθηκε για να να γίνει η πράξη, για το "πήγαινε" και για "έλα" αδειάζοντας ποτήρια, άρα δεν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στο πρώτο ποτήρι με την αρχική ποσότητα ζάχαρης, αλλά λόγω απωλειών θα φτάσουμε μερικά ποτήρια μετά το πρώτο και με ποσότητα ζάχαρης σημαντικά μικρότερη, και με πολλά κατάλοιπα σε πολλά επόμενα ποτήρια.
• Όμως εμείς όταν φανταζόμαστε το ταξίδι του χρόνου, δεν εννοούμε αυτό, αλλά αντιθέτως θέλουμε να επιστρέψουμε σε μία πρότερη μορφή του κόσμου όπου η ενέργεια δεν έχει δαπανηθεί ακόμα. Δεν μας αρκεί να ξε-γίνουν τα πράγματα, αλλά να αναστραφεί η πορεία τους ώστε να μην έχουν πραγματοποιηθεί ποτέ.
• Σε πρακτικό επίπεδο, αν μπορεί κανείς να διανοηθεί κάτι τέτοιο, αυτό σημαίνει να αποκτήσουν οι διάφορες συνάμεις και σταθερές, αρνητικό πρόσημο, όπως το ποτήρι που για να αναιρεθεί η πτώση του δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να γίνει η βαρύτητα αρνητική.
• Τώρα, το να αντιστρέψει κανείς όλες τις δυνάμεις και όλες τις σταθερές, ώστε να ξεγίνουν τα πάντα, να ξεχωνέψουμε το φαγητό μας, να ξε-πέσουν τα φύλλα από κάθε δέντρο ή να ξαναμπεί η λάβα μέσα στο ηφαίστειο, κοκ, είναι κάτι που, προφανώς απαιτεί περισσότερη ενέργεια από όση υπάρχει στο σύμπαν, λόγω των απωλειών σε ενέργεια που λέγαμε νωρίτερα, δηλαδή όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες ήδη, μία μηχανή του χρόνου θα πρέπει να περιέχει ενέργεια περισσότερη από το σύμπαν, ώστε να εξισορροπηθούν οι απώλειες και να ξε-γίνουν τα πάντα, κι αυτό μόνο για μία στιγμή πίσω στο χρόνο, δηλαδή σα να λέμε για το άδεισμα ενός και μόνο ποτηριού. Ένα σύμπαν και κάτι σε ενέργεια για να γυρίσει ο χρόνος πίσω κατά μία στιγμή.
• Ωστόσο, ας υποθέσουμε ότι καταφέρνουμε να μαζέψουμε ένα σύμπαν και κάτι ενέργεια και ότι τη δαπανούμε για να αντιστρέψουμε τα πρόσημα κάθε δύναμης, ώστε να ξε-κυλήσει ο χρόνος, ας πούμε ότι αντιστρέφουμε τη μαγνητική δύναμη δύο μεταλλικών πλακών ίσων με τη διάμετρο του σύμπαντος (έτσι για να οπτικοποιήσουμε τη σημασία της λέξης "αναστρέφω ροή ενέργειας στο σύμπαν"). Απλά ας το υποθέσουμε.
• Υπάρχει άλλος ένας παράγων που είναι δύσκολο να ελέγξουμε. Ο παράγων τύχη.
• Όταν, για παράδειγμα, ρίχνεις γάλα στον καφέ σου, οι διάφορες δυνάμεις και συνθήκες που επικρατούν μέσα στα δύο υγρά, κάνουν το γάλα να απλωθεί μέσα στον καφέ σε διάφορες κατευθύνσεις, μέχρι να φτάσει παντού μέσα στον καφέ μέσα στην κούπα. Οι κινήσεις αυτές των υγρών είναι αδύνατον να προβλεφθούν στην κανονική τους πορεία στον χρόνο, πόσο μάλλον εάν αντιστρέφαμε τον χρόνο. Η κίνησή τους θα ήταν εξίσου τυχαία και στην αναίρεσή τους, πράγμα που σημαίνει ότι το παρελθόν στο οποίο θα επέστρεφαν δεν θα ήταν το ίδιο με το παρελθόν που βίωσαν την πρώτη φορά.
• Αν το επεκτείνουμε αυτό, τότε το παρελθόν αρχίζει να διακλαδώνεται με τον ίδιο τρόπο που διακλαδώνεται το μέλλον, να χωρίζεται δηλαδή σε πιθανά παρελθόντα, κατά τα οποία διάφορα σωματίδια ή σώματα κινούνται προς τα πίσω απρόβλεπτα, με απρόβλεπτα αποτελέσματα στη ροή της αναστροφής του παρελθόντος.
• Για παράδειγμα, μπορεί, ας πούμε, μία θύελλα μπορεί να έχει διαφορετική εξέλιξη, ένα αεροπλάνο να μπορεί να μην ακολουθήσει την ίδια πορεία προς τα πίσω από αυτή που ακολούθησε προς τα μπροστά, ένας κεραυνός να ξεκινήσει μεν από το ίδιο σημείο στο έδαφος αλλά να καταλήξει σε άλλο σημείο του ουρανού στα σύννεφα, κοκ.
• Και ανάμεσα στα πράγματα που αδυνατούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε, είναι και το ίδιο μας το σώμα μαζί με το μυαλό μας, δηλαδή η αναστροφή των λειτουργειών, μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα να καταλήξουμε σε άλλες πράξεις και άλλες σκέψεις από αυτές που βιώσαμε την πρώτη φορά, σε άλλο πρόσωπο με λίγα λόγια. Συν τοις άλλοις, αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αν καταφέρναμε να γυρίσουμε όλο το σύμπαν προς τα πίσω, δεν θα ξέραμε ότι το κάναμε γιατί όντας μέρος του σύμπαντος θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε μόνο ότι επιτρέπει το υλικό μυαλό μας, το οποίο, όπως όλα τα υλικά σώματα, θα έχει υποστεί την ίδια αναστροφή.
• Για να παραμείνουμε ο τωρινός εαυτός μας ώστε να βιώσουμε το πισωγύρισμα του χρόνου, θα χρειαστεί να βρούμε ενέργεια τόση ώστε να βγούμε από το σύμπαν, και να το παρατηρήσουμε από έξω, δηλαδή ενέργεια σύμπαν σύν κάτι ακόμα, ενέργεια περισσότερη από όση υπάρχει στο σύμπαν.
• Άρα, αν και υπάρχουν τύποι που σε θεωρητικό επίπεδο να αποδεικνύουν την δυνατότητα ενός ταξιδιού στο χρόνο, ακόμα και αν καταστεί πραγματοποιήσιμο, τότε πρώτον θα καταλήξουμε πιθανότατα σε διαφορετικό παρελθόν, δεύτερον δεν θα καταφέρουμε να φτάσουμε και τόσο πίσω όσο σκοπεύουμε λόγω απωλειών ενέργειας και τρίτον δεν θα έχουμε συναίσθηση, δεν θα το καταλάβουμε καν ότι το κάναμε.