Υγειής Εγωισμός

• Είναι ένας μπλόγκερ που περνάει κατάθλιψη καραμπινάτη, και για αυτό το λόγο μου θύμισε τα δικά μου, τα οποία αν και τα χειρότερα πέρασαν, κάποια κατάλοιπα ακόμα βρίσκονται κρυμμένα και βγάζουν εκζεματάκια στην επιδερμίδα της ευτυχίας μου.
• Θυμάμαι ότι στην αρχή δεν το είχα συνειδητοποίσει ότι κάτι τρέχει, αλλά αντιθέτως νόμιζα ότι όλα πάνε καλά αρκεί μόνο να πραγματοποιηθεί "κάτι".
• Δηλαδή νόμιζα ότι ο μόνιμος εκνευρισμός και απογοητευση που έσκαγε εδώ κι εκεί ήταν αποτέλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων, πράγμα μόνο εν μέρει σωστό. Η αλήθεια ήταν ότι ενώ οι εξωτερικοί εκνευρισμοί υπήρχαν στα αλήθεια και μερικοί από δαύτους ήταν και μεγαλούτσικοι, στην πραγματικότητα αν εγώ ήμουν καλά και είχα σώας τας φρένας, δεν θα είχα πρόβλημα να τους αντιμετωπίσω. Θα τα έβγαζα πέρα.
• Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε στραβά όταν κάποια στιγμή δεν μου άρεσε τίποτα και ο χρόνος σταμάτησε.
• Πρώτα, έπιασα τον εαυτό μου να μην θέλει τίποτα, ούτε φίλους, ούτε οικογένεια, ούτε βιβλία, ούτε μουσική, ούτε τα παιδιά, ούτε τίποτα, τίποτα. Όλα τα έβλεπα σαν μία τεράστια αγγαρεία, κόπος και βάσανο μεγάλο. Ακόμα και το να ντυθώ να πάω έξω με την παρέα μου ήταν λόγος να βογκήξω, να βλαστημήσω.
• Και τότε σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν, να μου δίνονται αυτά που τόσο καιρό έλεγα ότι ζητάω και τώρα να μην τα θέλω, να τα πετάω στα σκουπίδια.
• Το δεύτερο ήταν ότι ακόμα και η πιο απλή δραστηριότητα έπαιρνε απίστευτο χρόνο για να ολοκληρωθεί. Για να φτιάξω καφέ να πιώ πριν πάω στη δουλειά έπαιρνε ώρες, πράγμα καθόλου καλό όταν είσαι εργαζόμενη μητέρα, και μάλιστα χωρίς ουσιαστική βοήθεια.
• Ήταν ένα σημείο που τίποτα δεν πήγαινε καλά και οτιδήποτε ξεκινούσα ξεθύμαινε στα μισά, ασθμαίνον σαν εμένα.
• Κοιτούσα το ρολόι και έλεγα ότι, λογικά, σε μία ώρα προλαβαίνω να κάνω αυτό ή εκείνο, ωστόσο μετά βίας κατάφερνα τελικά να γυρίσω μία σελίδα στο βιβλίο ή να πλύνω δύο ποτήρια στο νεροχύτη. Ήμουν σε slow motion παράτη θέλησή μου. Δεν είναι λογικό, έλεγα μέσα στον πανικό μου, δεν έχω τίποτα, δεν είμαι άρρωστη, δεν έχω πυρετό ούτε τίποτα άλλο. Γιατί δεν μπορώ να κουνηθώ? Τί μου συμβαίνει, τί έπαθα?
• Το χειρότερο από όλα ήταν ότι ένιωθα πως είχα χάσει τον έλεγχο του εαυτού μου.
• Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα τα είχα άντερ κοντρόλ, οργανωμένα σαν ορχήστρα, και ξαφνικά ο λόγος που όλα πήγαιναν στραβά ήμουν εγώ η ίδια και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτό.
• Ακόμα χειρότερο ήταν το γεγονός ότι δεν μπορούσα να εξηγήσω σε κανέναν αυτό που ένιωθα. Παρόλο που το αίσθημα αυτό ήταν αδιαμφισβήτητα πραγματικό, συμπαγές σα βράχος, όταν με ρωτούσαν τί έχεις δεν ήξερα τι να πω, γιατί στην ουσία, όλα πήγαιναν καλά: η δουλειά, τα παιδιά, η οικογένεια, δεν είχα λόγο να περνάω κατάθλιψη. Κι όμως, με φρίκη παραδέχτηκα ένα πρωί που είχαν φύγει τα παιδιά για το σχολείο ότι όντως, μου συνέβη κι αυτό.
• Αυτό, το να μην μπορώ να το εξηγήσω επαρκώς στους δικούς μου ανθρώπους, με έκανε να νιώσω μεγάλη μοναξιά. Παρόλο που ήμουν περιτριγυρισμένη από κόσμο, και μάλιστα κόσμο που μου άρεσε και εκτιμούσα, ένιωθα λες και ήμουν κλεισμένη με συρματόπλεγμα, όλοι οι άλλοι μαζί κι εγώ χώρια και μακριά.
• Όταν τα κατάλαβα όλα αυτά, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αντιδράσω, δλδ να προσπαθήσω να τα καταπολεμήσω όλα αυτά. Προσπάθησα να καταπολεμήσω τη μοναξιά κυνηγώντας τις παρέες, τον χρόνο προσπαθώντας να τρέξω. Δεν πέτυχε.
• Παρατηρώντας τον εαυτό μου σαν το ζουζούνι που έχει πέσει ανάποδα και τα πόδια του ανεμίζουν ανήμπορα στον αέρα, είδα ότι ο λόγος που δεν πέτυχε η αντίδρασή μου ήταν γιατί τελικά δεν το ήθελα. Ενώ αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι θέλω παρέα και συμπαράσταση, όταν τελικά η παρέα ερχόταν έβρισκα δικαιολογίες και έφευγα, πήγαινα κάπου μόνη μου, συνήθως εδώ στο βλογάκι.
• Όταν το συνειδητοποίησα και το δέχτηκα και αυτό, βρέθηκα μπροστά στο ζήτημα του τί έπρεπε να γίνει τώρα.
• Σκέφτηκα ότι για να το περνάω αυτό, τότε το σοφό υποσυνείδητο έχει το λόγο του να το ζητά, κάτι εντός μου χρειάζεται ρεκτιφιέ, κάτι θέλει σέρβις.
• Ας το κάνουμε, είπα σε εμένα.
• Πρακτικά, αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο, με όλες αυτές τις υποχρεώσεις να τρέχουν ακάθεκτες. Αδιέξοδο. Έκοψα ότι κόπτεται, δλδ κάθε δραστηριότητα που δεν ήταν απολύτως απαραίτητη. Έδωσα στον εαυτό μου το ακαταλόγιστο, να ξεκουραστεί με κάθε ευκαιρία, νοητικά και συναισθηματικά περισσότερο από σωματικά, αν και είναι δύσκολο να ξεκουράσεις το μυαλό σου όταν όλη μέρα βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Για να ξεκουραστεί το μυαλό, πρέπει να ξεκουραστεί και το κορμί, όπως όλοι γνωρίζουμε.
• Πως?
• Πως?
• Αδιέξοδο.
• Ε, λοιπόν, ο κόσμος θα περιμένει, είπα εντός μου, και αυτή η θεατρική δραματικότητα μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση, παρόλο που κανείς δεν την άκουσε για να εκτιμήσει τη σπουδαιότητά της. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν.
• Εκείνη τη στιγμή, τυχαία, ήρθε η ανεργία.
• Πρώτα ο πανικός, τώρα τί θα κάνουμε?
• Με βοήθεια από όλες τις μεριές, τα βγάλαμε πέρα. Το σημαντικό ήταν ότι χωρίς δουλειά είχα το χρόνο που χρειαζόμουν, να κάτσω να ράψω ότι είχε ξηλωθεί.
• Αυτό, μετά από την εξάμηνη τρικυμία της σύγχυσης, κράτησε άλλον έναν χρόνο. Μπορεί να ήμουν άνεργη και οι δουλειές του σπιτού να έμειναν σημαντικά πίσω, έχω να λέω όμως στον εαυτό μου για παρηγοριά ότι δεν ξέσπασα πάνω στους δικούς μου και ότι δεν το πλήρωσαν αυτοί που δεν έπρεπε, δεν υπήρξαν μελοδράματα και φωνές εκτός από αυτά που ήταν μέσα στο μυαλό μου.
• Μετά, άρχισα να θέλω να κάνω πράγματα.
• Με χαρά υποδέχτηκα αυτή την αλλαγή, αν και ακόμα δεν ήμουν σε θέση να επιστρέψω πλήρως στα καθήκοντά μου.
• Σιγά-σιγά, ένα πράγμα τη φορά, μπόρεσα να φέρω εις πέρας μικρές αποστολές που έθετα στον εαυτό μου. Ένα πράγμα τη φορά. Μετά τα πράγματα έγινα δύο, τρία.
• Μετά είδα τη δήμητρα που είναι άνθρωπος με μάτια και αντίληψη. Μου είπε ότι αν δεν τα πείς στο πρόσωπο που φταίει, δεν θα ξαλαφρώσεις. Επειδή γενικά ξέρει τι λέει η δήμητρα, δέχτηκα να το προσπαθήσω και πέτυχε. Άλλοι έξι μήνες.
• Ξαλάφρωσα σημαντικά, ένιωσα σα να αποδώθηκε δικαιοσύνη και σα να έληξε κάτι. Θυμάμαι την αναστάτωση που επακολούθησε, τον θυμό που προξένησα όταν είπα ότι είχα να πω στους ανθρώπους που έπρεπε, και απόρησα με τον εαυτό μου. Γιατί προξενώντας θυμό ένιωσα τόσο ωραία? Η εξήγηση ήταν αυτή: ένιωσα ότι αποδώθηκε δικαιοσύνη, ο φταίχτης έλαβε τα δέοντα, αυτά που του αρμόζουν. Όχι να πικραίνομαι και να συγχύζομαι εγώ κι ο άλλος να είναι μέσα στην τρελή χαρά: να δεί πως είναι, να δει τί μου έκανε.
• Οι δικοί μου που με έβλεπαν σε τέτοια κατάσταση δεν ήξεραν τί να κάνουν. Εγώ τους έλεγα ότι φταίει η κούραση χωρίς να τους πω τίποτα για το κρυφό μου πλάνο. Θα ξεκουραστώ και θα περάσει, τους έλεγα. Το έκανα αυτό γιατί ηξερα τι θα μου πούν, ήξερα κάθε προβλέψιμη κουβέντα και την βαριόμουν αφόρητα. Δεν ήθελα να γνέψει κανείς συγκαταβατικά, ούτε να με πεί κανείς κακομοίρα, ούτε να μου υποδείξει κανείς αυτό που από μόνη μου ήδη έκανα.
• Δεν ήθελα τίποτα.
• Και συνέχισα έτσι.
• Σταδιακά, με αρκετά πισωγυρίσματα και πολλή υπομονή από τον περίγυρό μου, κατάφερα να επανέλθω σε σημαντικό βαθμό.
• Σαν μυς που έχει ατροφήσει και χρειάζεται φυσιοθεραπεία, ολοένα και πιο ικανή είμαι και πάλι.
• Ο χρόνος ξανάρχισε να κυλά.
• Μου πήρε τρία χρόνια ως τώρα. Δεν είμαι εντελώς καλά, όμως μπορώ να δουλεύω αποτελεσματικά και πλέον ευχαριστιέμαι περισσότερα πράγματα.
• Έχει μείνει μία εκκρεμότητα. Ένας άνθρωπος δεν έχει ακούσει αυτά που πρέπει, ευτυχώς όμως είναι καλός άνθρωποςκαι αυτά που έχω να του πω είναι ευχάριστα. Κάποια στιγμή θα έρθει κι αυτουνού η ώρα του. Εν καιρώ.
• Κοιτώντας πίσω, δύο πράγματα έγιναν προφανή.
• Το ένα ήταν ότι δεν θα μπορούσε κανείς να με βοηθήσει, ήταν κάτι που δικαίως το πέρασα μόνη μου. Κανείς δεν μπορεί να σου πει πως νιώθεις και τί μπορείς να κάνεις, είναι κάτι που ο καθένας ορίζει για τον εαυτό του. Οποιαδήποτε παρέμβαση θα με καθυστερούσε και θα με μπέρδευε ακόμα περισσότερο.
• Ακόμα και ένας επαγγελματίας, θεώρησα, με τεχνητό τρόπο θα εκβίαζε κάτι που έπρεπε να γίνει φυσικά. Και η τεχνητή, βεβιασμένη ανάκαμψη έχει ένα μειονέκτημα: δεν λαμβάνει υπόψιν τις ανάγκες του ασθενή αλλά την ανάγκη του περίγυρου να επιστρέψει ο ασθενής όσο πιο γρήγορα γίνεται στην παραγωγή.
• Fuck that! Ι am a person!
• Το δεύτερο ήταν ότι ήταν απαραίτητο να το περάσω αυτό, σαν δεύτερη ενηλικίωση. Στο διάστημα αυτό άλλαξα πολλά πράγματα. Και τελικά, εκ των υστέρων βλέπω ότι ακόμα και τότε, εγώ ήμουν που είχα τον έλεγχο.
• Για τις γυναίκες είναι πολύ σημαντικό αυτό.
• Εκ των υστέρων, πάλι, είδα ότι το αίτιο που πυροδότησε όλη αυτή την ιστορία δεν ήταν ένα πράγμα, ένα περιστατικό ή ένα πρόβλημα. Αν με ρωτήσεις κανείς τί έφταιξε, δεν θα μπορώ να δώσω απάντηση πιο συγκεκριμένη από την εξής: ήταν κάτι που συνέβη λίγο-λίγο.
• Αυτή η ανάρτηση δεν έχει σαν σκοπό να υποδείξει στον κατεθλιμμένο μπλόγκερ τί να κάνει, γιατί αυτό θα ήταν μάταιο. Ο λόγος που τα έγραψα ήταν ότι από το εξωτερικό περιβάλλον, το μόνο που με βοήθησε τότε ήταν όταν τυχαία διαπίστωνα ή άκουγα άλλους να περνάνε τα ίδια. Ένιωθα ότι τελικά δεν είμαι η μόνη, δεν τρελάθηκα ούτε είμαι παρείσακτη, αν και έτσι ένιωθα.
• Εύχομαι στον πρόβατο καλή τύχη.