Δεν υπάρχουν Τούρκοι, αυτή τη φορά. Ή μάλλον, υπάρχουν αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα. Το θέμα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δεν είναι ανάγκη να πέσουμε, μπορούμε να γυρίσουμε πίσω και να σπρώξουμε
εμείς εκείνους πίσω και όχι εκείνοι εμάς κάτω.
Είναι προφανές ότι ο τρόπος που κάναμε τη δουλειά μας εώς τώρα, δεν έχει πια αποτέλεσμα. Δεν έχει νόημα, λοιπόν, να επικαλούμαστε αυτά που ξέραμε ή την εμπειρία μας, γιατί όλα αυτά είναι τώρα άκυρα.
Ίσως είναι καλύτερο, εδώ που φτάσαμε να δοκιμάσουμε αυτό που φοβόμασταν τόσο καιρό: το άγνωστο, το διαφορετικό. Να κάνουμε αλλιώς τις δουλειές μας, να ζούμε αλλιώς την ημέρα μας, να μιλήσουμε αλλιώς μεταξύ μας. Γιατί η κρίση μας είναι βασισμένη στη συνήθεια, στα μέχρι τώρα δεδομένα.
Αυτό που μας φαίνεται σωστό, είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει και προφανώς τώρα φαίνεται ότι τελικά δεν ήταν και τόσο καλό. Αυτό σημαίνει ότι, τουλάχιστον στην αρχή, μέχρι να το συνηθίσουμε κι εκείνο, θα πρέπει να σκεφτούμε πολύ, να καταλήξουμε σε κάποια δράση αποκλείοντας κάποια άλλη, και μετά να πραγματοποιήσουμε εκείνη που είχαμε αποκλείσει.
Μια που εισαι εκει κοντά,δεν πας πρωτα εσυ στο Ζαλογγο,μετά τη βουτιά να μας πεις αν ειναι καλά και υστερα να πέσουμε κι εμεις:)Α,ναι,και άσε τους αντρες της οικογένειας πίσω,οι αντρες χρειάζονται:)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοπό,πώς μου βγηκε το αντιφεμινιστικό μου πρωί-πρωί!:)))
Καλά το πας, μην ανησυχείς. Κανείς δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις γυναίκες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, σήμερα βαριέμαι, οπότε λέω να πέσω άλλη φορά, γιατί έχω και λίγο σίδερο σήμερα.
:)
κατ' αρχάς, στις σκάλες πάνε πάντα πρώτοι οι άντρες, άρα, μάλλον άντρας θα μας πει αν είναι καλή η κατάβαση στο ζάλογγο.
ΑπάντησηΔιαγραφήδεύτερον, γάτα είσαι!
Δυστυχώς ρία κρίνω εξ ιδίων (ξέρεις τι λένε για γιατρούς και δάσκαλους, ε?)
ΑπάντησηΔιαγραφή:Ρ