Σεβασμός

• Συμβαδίζει με την εκτίμηση, διότι μόνο όσα εκτιμούμε τα σεβόμαστε.
• Αν κάτι ή κάποιον εκτιμούμε, και νιώθουμε την αξία του, τότε του φερόμαστε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην το υποβιβάζουμε ούτε να το εξευτελίζουμε ούτε να το βλάπτουμε, αλλά αντιθέτως προσπαθούμε όσο γίνεται να διατηρήσουμε την αξία του και την ύπαρξή του.
• Σέβομαι το φαγητό που τρώω, όταν δεν το χαραμίζω αλλά το αξιοποιώ και αναγνωρίζω πόσο τυχερός είμαι που ζω σε έναν ευλογημένο τόπο που βγάζει ένα σωρό καρπούς για εμένα. Αν το φαγητό δεν το εκτιμώ ή δεν συνειδητοποιώ την αξία του, ή το έχω για δεδομένο θεωρώντας πως ποτέ δεν θα τελειώσει, τότε το καίω αντί να το φάω, το κάνω τηλεοπτικό παιχνίδι ή μπιζού, το πετάω στα σκουπίδια ως περίσσευμα ή το κάνω χόμπι, όταν βαριέμαι να τρώω από ιδιοτροπία.
• Σεβασμός δεν είναι η ακατάσχετη κατάχρηση, γιατί αν είχαμε μόνοι μας καλλιεργήσει έστω και μία από τις ντομάτες της σαλάτας μας, τότε πρώτον θα τις μετρούσαμε πολύ προσεκτικά και δεύτερον, δεν θα επιτρέπαμε να πεταχτεί στα σκουπίδια ούτε ένα σποράκι. Γιατί θα ξέραμε την αξία τους, θα εκτιμούσαμε διότι θα γνωρίζαμε τον κόπο που χρειάζεται για να φυτρώσει μία ντομάτα και γιατί θα ξέραμε ότι η επόμενη ντομάτα θα βγεί όχι αμέσως αλλά όταν η γη το επιτρέψει.
• Έτσι, οι άνθρωποι που δε σέβονται το φαγητό επειδή το έχουν άφθονο, καλλιεργούν στα χωράφια σοδειές που αντί να ταίσουν κόσμο τις καίμε για ενέργεια, τις καπνίζουμε για να φτιάξουμε κεφάλι, τις δίνουμε στα ατελείωτα κοπαδια της κρεοφαγίας ή τις βράζουμε για να βρούμε πρόφαση να τεμπελιάζουμε στα καφέ των πρωτευουσών.
• Όμως, όπως έλεγα στα παιδιά εχτές, όποιος παίζει με το φαϊ του, μένει νηστικός γιατί κάθε πράγμα έχει την ώρα του: την ώρα του φαγητού τρώμε, την ώρα του ύπνου κοιμόμαστε, την ώρα της δουλειάς δουλεύουμε και την ώρα του παιχνιδιού παίζουμε.
• Ανάλογα, άλλα πολύτιμα πράγματα όπως η τέχνη και η ενέργεια, η μόρφωση και ο ελεύθερος χρόνος, χρήζουν σεβασμού, όχι μόνο για να συνεχίσουμε να τα έχουμε αλλά και για να μας είναι πραγματικά ωφέλιμα, για όσο τα έχουμε.
• Γιατί, η πλεονεξία δεν σχετίζεται μόνο με τα υλικά και τα εμπορεύματα, αλλά και με άυλες έννοιες, όπως για παράδειγμα ενώ μέχρι πρόσφατα η τέχνη αποτελούσε χόμπι και οι άνθρωποι ασχολούνταν με αυτή ερασιτεχνικά στον ελεύθερο χρόνο τους, τώρα έχουμε την απαίτηση η τέχνη αν βρίσκεται παντού, μία αδηφαγία των αισθήσεων. Τέχνη στο μαχαιροπήρουνο, τέχνη στο γραφείο, τέχνη στη γλάστρα με την ρίγανη στο μπαλκόνι, τέχνη στο σκουπόξυλο και στο ανοιχτήρι μπύρας, τέχνη και στην τουαλέτα.
• Σκεφτόμαστε, ίσως, πως αν η τέχνη είναι καλή, τότε η πολλή τέχνη είναι πολύ καλή.
• Ανάλογα, αν ο ελεύθερος χρόνος είναι καλός, τότε ο πολύς ελεύθερος χρόνος είναι πολύ καλός, το πολύ φαγητό, η πολλή ενέργεια, κτλ.
• Η πολλή διασκέδαση.
• Η πολλή ομορφιά.
• Δυστυχώς η πρόσφατη περίοδος καλοπέρασης μας έμαθε αυτό, ότι η πολλή ευημερία δεν είναι καλή ευημερία, γιατί όσο περισσότερο έχεις από κάτι, τόσο λιγότερο το εκτιμάς, τόσο λιγότερο το σέβεσαι, οπότε από ένα σημείο και μετά δεν ικανοποιείσαι με τίποτα, θες όλο και μεγαλύτερη δόση για να φτιαχτείς. Είσαι περιτριγυρισμένος από όμορφους άνθρωπους, αλλά κανείς δε σου κάνει.
• Στις βόρειες χώρες καίνε τα σταφύλια για να τσουλάνε τα λεωφορεία, αν όμως ήξεραν την αξία του σταφυλιού τότε δεν θα το έκαναν. Το καλαμπόκι, επίσης, καίγεται για παραχθεί ενέργεια, την ίδια στιγμη που η πείνα σκαρφαλώνει όλο και βορειότερα, όλο και δυτικότερα. Και να λέμε ευτυχώς, διότι αν δεν έρχονταν εδώ οι μετανάστες τότε θα είχαμε ήδη πεινάσει και εμείς.
• Σεβασμός, λοιπόν.
• Σέβομαι κάποιον με ωραίο κινητό και ωραία ρούχα?
• Εξαρτάται. Τί έχει κάνει για να τα έχει?
• Αν σε αυτόν τον άνθρωπο δώσω αξία, απλά και μόνο επειδή έχει τη δυνατότητα να μη σέβεται κανέναν και τίποτα βασισμένος σε κλεψιές, τότε τι λέει αυτό για εμένα?
• Αν σέβομαι τον εαυτό μου, τότε τι προτιμώ να του προσφέρω ώστε την αξία που του αναγνωρίζω να την διατηρήσω και να την έχω για μεγαλύτερο διάστημα? Αν σέβομαι τον εαυτό μου, θα τον σκορπίζω σε ευτελή πράγματα ή θα τον χαίρομαι μέσα από τις ικανότητές του?
• Αν εκτιμώ και σέβομαι την δουλειά μου, τότε δεν είναι το μόνο επόμενο να την κάνω όσο καλύτερα γίνεται δίνοντάς της έτσι αξία? Αν σέβομαι τη δουλειά μου, ως προέκταση της προσωπικότητάς μου, τότε αν την πασαλείψω πρόχειρα δεν υποβιβάζω ταυτόχρονα και τον εαυτό μου?
• Αν σέβομαι την οικογένειά μου, τότε θα δεχτώ οτιδήποτε λιγότερο από το να τη μεγαλώσω όπως εγώ γνωρίζω καλύτερα ?
• Αν σέβομαι όσα έχω, και έχω επίγνωση της αξίας τους, τότε θα τα σκορπάω στις απολαύσεις ή θα φροντίζω να τα κρατάω και να τα αναπαράγω?
• Αν σέβομαι την απόλαυση, τότε θα τη χαραμίζω σε τυπικότητες και υποχρεωτικές παρέες?
• Αν σέβομαι το οτιδήποτε, μπορώ να το σπαταλάω?
• Πόσο σέβομαι την ψήφο μου? Αν σέβομαι το νού μου, τότε πως τολμάω να ρίχνω λευκό ή να απέχω?
• Πόσο σέβομαι τη χώρα μου?
• Ή μήπως σαν τους εγγλέζους που κυλιούνται σαν τα γουρούνια στα ξερατά της μέθης τους, έχω χάσει κάθε αίσθηση του μέτρου νομίζοντας πως ο εξευτελισμός είναι διασκεδαστικός?
• Για πόσο ακόμα θα κάνω τον σαλτιμπάγκο των δημοσίων σχέσεων?
• Για πόσο ακόμα θα δέχομαι φτηνά πράγματα και φτηνούς ανθρώπους?