Ξανα-εφευρίσκοντας τον τροχό.

• Ας υποθέσουμε πως συναρμολογείται ένας κοινός οικονομικός οργανισμός στην ευρώπη, ή από αυτούς που ήδη υπάρχουν κάποιος να συγκεντρώσει όλα τα χρέη των ευρωπαϊκών χωρών, ας πούμε η ΕΚΤ ή ένα νεοσυσταθέν υπουργείο οικονομικών της ευρώπης ή ίσως ένα ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο.
• Αντί να χρωστάει η ελλάδα στη γερμανία, η γερμανία στη γαλλία κοκ, θα χρωστάνε όλες μαζί στην εκτ ή στο κοινό υπουργείο ή στο ευρωπαϊκό νομισματικό ταμείο ή όπως αλλιώς θέλουμε να το βαφτύσουμε. Αντίστοιχα, και οι οφειλές θα συμμαζευτούν, δηλαδή αντί να μου χρωστάνε έντεκα χώρες, ο οφειλέτης θα είναι ένας, δηλαδή ο οργανισμός αυτός.
• Έτσι, θα είναι δυνατόν να συμψηφιστούν λογιστικά τα χρέη: +τόσα χρέη -τόσες οφειλές, στο σύνολο πέντε το κρατούμενο, πράγμα που σίγουρα σημαίνει πως τα χρέη θα είναι μικρότερα. Σύν τοις άλλοις, αντί να λέμε ότι χρωστάω εκεί λόγω βλακείας, αλλού λόγω ηλιθιότητας, κτλ, τα χρέη θα αποχαρακτηριστούν (τα καλά των συμψηφισμών) αφού αντί να χρωστάς στον Ηλίθιο, στον Βλάκα κτλ, θα χρωστάς σε έναν για όλα μαζί. Θα παρέχεται και το απαραίτητο κουκούλωμα για να μην εκτεθούμε για τις κοτσάνες που έχουμε κάνει, σα να λέμε.
• Το ίδιο θα μπορούν να κάνουν οι ιδιώτες μεγαλο-ευρωπαίοι, όχι όμως και οι μη-ευρωπαίοι, δηλαδή το οργανισμός αυτός θα κάνει ευκολίες πληρωμής μόνο σε ευρωπαίους, ενώ στους εκτός μόνο μετά από πολύ αυστηρές εξετάσεις θα παρέχει βοήθεια, και με όρους πολύ προσεκτικά διαμορφωμένους, με υψηλές εγγυήσεις και χαμηλά ρίσκα, όχι να ξαναπέσουμε στις ίδιες λούμπες. Με άλλα λόγια συμψηφισμοί μόνο στην ευρώπη: αν κάποιος, ας πούμε ο άραβας, θέλει να εγγυηθεί για τον ινδό (ας πούμε) και ο ινδός δεν είναι συνεπής, τότε θα πάρουμε τα σώβρακα του άραβα και του ινδού, όπως συνηθίζεται όταν μιλάμε για χρέη σε τράπεζες ή την καμόρα. Ίσως έτσι γίνει πάλι ευρωπαϊκή η αμερική...
• Παράλληλα, τα εξωτερικά χρέη προς χώρες χωρίς υπόβαθρο που ίσως να είναι πιο επικίνδυνα, τα διαπραγματεύεται ο ίδιος οργανισμός, είτε συνολικά σαν ένα ευρωπαϊκό χρέος είτε για κάθε κράτος ξεχωριστά, ανάλογα με το συμφέρον της κάθε συναλλαγής. Με αυτόν τον τρόπο, θα είναι ευκολότερο να συγχρονιστούν οι αποφάσεις, ώστε το debt-juggling να έχει αφενός λιγότερες κι αφετέρου μικρότερες μπάλες, άρα περισσότερο χρόνο να προλάβει κανείς την συντριβή οιασδήποτε μπάλας αν κάτι πάει στραβά.
• Έχουμε φυσικά υπόψιν ότι οι αδύναμες χώρες αποτελούν τον δούρειο ίππο του συστήματος, άρα εκείνες θα χρειαστούν περισσότερη προσοχή, είτε εντός είτε εκτός ευρώπης, δηλαδή θα χρειαστεί αυτός ο οργανισμός να παρέχει ασφαλείς, δίκαιες συναλλαγές ώστε α)να μην αρχίσουμε πάλι τις αλυσιδωτές χρεοκοπίες β)να υπάρχει κίνητρο ώστε οι εκτός ευρώπης χώρες να μας δώσουν τα ωραία τους λεφτάκια και γ)όντας τυπικός και ακριβοδίκαιος κανείς είναι πιο ανθεκτικός στις επιθέσεις, δηλαδή δεν θα σέρνεται η ευρώπη στα δικαστήρια, ποιος έκλεψε ποιον και πάει λέγοντας. Αξιοπιστία το λένε αυτό, και έχει εκλείψει σαν το χρήμα στις ημέρες μας οι οποίες ημέρες μας σαν πολύ να κρατάνε μου φαίνεται και δε μου αρέσει καθόλου αυτό.
• Τα χρέη των ξένων προς την ευρώπη, θα πρέπει και αυτά να φιλτράρονται και να συγκεντρώνονται μέσα από τον ίδιον οργανισμό, άρα όποιος χρωστάει στο βέλγιο χρωστάει στην ευρώπη. Έτσι, τα χρέη των ξένων προς την ευρώπη μεγαλώνουν αφού αντί να χρωστάει κανείς 2 στη γαλλία, 3 στην ιταλία και 5 στην ισπανία, πλέον θα πρέπει να δώσει μονοκόμματα 10 στην ευρώπη, καθιστώντας τις συναλλαγές πιο αξιοσέβαστες, υπέρ της ευρώπης.
• Οι ισχυροί της ευρώπης, θα χρειαστεί να ηγηθούν μίας τέτοιας κίνησης, πριν οι εξελίξεις προλάβουν κάθε πρόσχημα, δλδ όσο έχουν την υπέροχη υπεροχή και όσο ακόμα δεν φαίνεται κάποια αδυναμία ουσιαστική, έχουν τα φόντα να επικαλεστούν ανθρωπιστικούς λόγους για να το κάνουν αυτό, κρίμα μωρέ τα φτωχά, ας τα βοηθήσουμε, Kind of thing, όπως οι πλούσιοι που κάνουν επίδειξη του πλούτου τους με τις φιλανθρωπίες, αλλά τελικά βγάζουν κέρδος: αν χρωστάνε και της μιχαλούς, τότε αν βρούν το θράσος για φιλανθρωπίες ο κόσμος θα τους πάρει με τις ντομάτες και δη τις σάπιες.
• Έτσι πιστεύω ότι είναι δυνατόν να εξευρωπαϊστεί ο κόσμος αντί να κινεζοποιηθεί ή να αμερικανοποιηθεί. Αν και τα δύο μοντέλα έχουν τα πλεονεκτήματά τους, στην τελική ένα σύστημα που φροντίζει τους ανθρώπους του, τους πολίτες του εννοώ, έχει μεγαλύτερες πιθανότητες για σταθερότητα από ένα σύστημα που καταστρέφει τα μέλη των κοινωνιών του, με συνέπεια την εκ βάθρων αστάθεια, μιας και το βάθρο οποιουδήποτε συστήματος είναι οι μικρές συναλλαγές των πολλών απλών ανθρώπων. Να διευκρινήσω ότι δεν εννοώ "φροντίδα των πολιτών" την άκρατη κατανάλωση ούτε τα προνόμια των δυτικών αλλά περισσότερο την σταθερότητα στην εργασία και την επιχειρηματικότητα, την ασφάλεια σε προσωπικό επίπεδο και την δικαιοσύνη, όχι την προσχηματική του κέρδους, των τηλεοπτικών ειδήσεων ή των πρωθυπουργικών διαγγελμάτων αλλά την ουσιαστική, πραγματική δικαιοσύνη ανάμεσα σε πρόσωπα, οργανισμούς, επιχειρήσεις και ομάδες κάθε χαρακτήρα.
• Οι βουλγαράκηδες του κόσμου πρέπει να περιθωριοποιηθούν, πριν οι αλυσιδωτές τους κομπίνες πνίξουν κάθε τι που έχει απομείνει όρθιο, πρίν οι νέοι βουλγαράκηδες που ξεφυτρώνουν από τη μίμηση πράξης τελείας τα ρημάξουν όλα.