Πως βγήκα τόσο έξυπνη

• Δεν ξέρω αν είναι θέμα γονιδίων ή θέμα μίμησης περιβαλλοντικών πρακτικών, αλλά ανέκαθεν ήμουν ήπιων τόνων.
• Ο πατέρας μου ήταν τέτοιος τύπος, ωστόσο δεν γνωρίζω αν κι εκείνος πάνω στη μίμηση συμπεριφοράς το οφείλει ή αν κάτι βρίσκεται σταγονίδιά μας.
• Το 1974 ήμουν τριών χρονών και δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, εκτός από κάτι μεμονωμένες σκηνές, σαν φωτογραφικές μνήμες ένα πράγμα, που για ένα νήπιο θα ήταν σημαντικές όχι όμως και για μία κοινωνία. Περισσότερο από φωτογραφίες στο άλμπουμ και αφηγήσεις συγγενών, θυμάμαι το περίφημο "Κάτω Γκιζίκης" και το γεγονός ότι στη γειτονιά που μέναμε ήταν όλο χωράφια, ενώ τώρα είναι γεμάτο τσιμεντοκατοικίες.
• Το 1981, ήμουν δέκα ετών και, πλέον, κάτοικος Πρεβέζης.
• Θυμάμαι περισσότερες λεπτομέρειες, όπως πιχί ότι ο πατέρας μου με έναν καθηγητικό μισθό μας ζούσε μια χαρά, ότι αγοράσαμε αυτοκίνητο και τηλεόραση άνετα και χωρίς ζόρι, δύο παιδιά και οι γονείς.
• Κάτι άλλο που θυμάμαι ήταν το πόσο χάρηκαν όλοι γύρω μου όταν βγήκε το πασόκ. Πάρτι είχαν κάνει οι μεγάλοι και γελούσανε στους δρόμους.
• Η πρώτη σκιά έπεσε, όταν ο πατέρας μου αποφάνθηκε με σιχασιά ότι αρκετοί από τους δηλωμένους, παλιούς δεξιούς, βγήκαν να γιορτάσουν στους δρόμους μαζί με τους σοσιαλιστάς, η σιχαμάρα του μάλιστα μεγάλωσε όταν αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να χωθούν στα κυκλώματα και να καταλάβουν θέσεις ίδιες και καλύτερες με εκείνες που είχαν και επί δεξιάς. Η μητέρα μου μάλιστα, πολύ αργότερα, σχολιάζοντας κάποια συζήτηση, είπε ότι το πασόκ βόλεψε όλους τους δεξιούς.
• Στις επόμενες εκλογές, ο πατέρας μου δεν ήταν αρκετά απογοητευμένος. Ακόμα πίστευε.
• Ετεροδημότες ήμασταν ακόμα, κι έτσι το ταξίδι το θυμάμαι πολύ καλά. Ήμασταν τρία αδέρφια τότε και από το πίσω κάθισμα υπό την μυρωδιά των κεφτεδακίων, ατενίζαμε την πραγματικότητα από τα ανοιχτά παράθυρα και πάνω.
• Λεωφορεία με πράσινες σημαίες μας προσπερνούσαν και μας έβριζαν. Άλλα λεωφορεία με μπλε σημαίες μας έβριζαν επίσης.
• Ο πατέρας μου είχε μία σημαία του πασόκ να ανεμίζει πάνω από το παράθυρό του, ενώ η μήτηρ μου, με ταμπεραμέντο πιο ανυπόμονο κι εκρηκτικό, από τη θέση του συνοδηγού είχε μία της νέας δημοκρατίας.
• Μετά από αρκετές κόντρες τύπου "εσύ να το κατεβάσεις-Όχι εσύ να το κατεβάσεις" και βλέποντας μπροστά μας σε κάποια διόδια δύο λεωφορεία δεν θυμάμαι ποιανής παράταξης, τελικά υπεστάλη η σημαία η γαλάζια κι έτσι επιβιώσαμε του ταξιδίου εκείνου.
• Όταν τελικά ήρθε και η γκόμενα δήμητρα, ο πατήρ μου δεν είχε που να κρύψει τα μούτρα του. Μαζί με κάτι άλλες ξεγυρισμένες κοτσάνες που είχαν γίνει τότε, δεν γινόταν να δικαιολογηθούν με καμμία πρόφαση. Τσιμουδιά ο μπαμπάς.
• Τώρα, ο πατήρ μου είναι ιδεολόγος με την πραγματική έννοια. Στα αλήθεια πίστευε ότι κάτι θα άλλαζε με τον Αντρέα, ότι εκείνος θα ήταν καλύτερος. Και τον πρώτο καιρό, όλοι έτσι πίστευαν χωρίς τίποτα να δείχνει το αντίθετο. Ο πατέρας, είχε περάσει από όλες τις ιδεολογίες, όχι με την σιχαμένη έννοια του καιροσκόπου τυχοδιώκτη, αλλά προσπαθώντας να προσεγγίσει την πραγματική πολιτική ηθική.
• Απογοητευόταν από τον έναν χώρο και αναζητούσε σε άλλον την αλήθεια.
• Απόδειξη, δεν έχει ούτε ένα κεκτημένο και , ζώντας μία ζωή με το σταυρό στο χέρι, ούτε έναν να τον υπερασπιστεί.
• Ο Αντρέας, έκανε τον πατέρα μου κυνικό γιατί ήταν ο τελευταίος πολιτικός στον οποίον επίστεψε. Από εκεί και μετά, ούτε με τα πολιτικά ασχολήθηκε, ούτε με συνδικαλισμό, ούτε καν σαν συζήτηση στο ούζο, ενώ μέχρι τότε θυμάμαι όταν ερχόταν φίλοι του στο σπίτι όλο συζητούσαν για ώρες, μία το ένα μία το άλλο, και μόλις έφευγαν οι φίλοι, τα τηλέφωνα, τα σχόλια, τις εκτιμήσεις και τους προγραμματισμούς.
• Ξαφνικά, όλα κόπηκαν και ο πατέρας έγινε ιδιώτης.
• Κουράστηκε.
• Σιχάθηκε.
• Το μόνο που κράτησε είναι το διάβασμα της εφημερίδας και οι ειδήσεις κάθε βράδυ.
• Πράγματι, θυμάμαι τις παλιές εφημερίδες που ήταν σαν σεντόνια και όταν χωνόμουν στην αγκαλιά του μου σκέπαζαν όλο το οπτικό πεδίο. Πάντα υπάρχει μία τουλάχιστον εφημερίδα στο σπίτι, όχι ότι τις λαμβάνει υπόψιν φυσικά, απλά σαν μία γενική ενημέρωση, κατά την οποία τις πραγματικές ειδήσεις τις συμπεραίνεις και τις εξάγεις με επίμονη διεργασία, όπως το τσίπουρο από το σταφύλι.
• Οι πολιτικές συζητήσεις εκείνων των καιρών, παρόλο που τίποτα δεν καταλάβαινα, μου άφησαν μία αίσθηση.
• Όχι τόσο λογική, όσο συνήθεια, αυτό στεναχωρεί τον μπαμπά, εκείνο το θεωρεί καλό, κτλ. Μου έμεινε η απογοήτευσή του η οποία ποτέ δεν διαψεύστηκε.
• Όταν λοιπόν έγιναν οι αναφορές στις δύο πρώτες χρονολογίες, πολύ γέλασα, όχι για την απλή γελοιότητα της όλης παράστασης, όσο για το γεγονός ότι μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια και σχεδόν δάκρυσα όταν θυμήθηκα την αυλή της γιαγιάς όπου πρωτοάκουσα σε ηλικία δύο χρονών τη λέξη δικτατορία και από τότε με συνοδεύει σε κάθε ανάγνωσμα.
• Αν έμαθα κάτι, είναι να μην περιμένω τίποτα.
• Πολύ νωρίς συμφώνησα με τον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα πολιτευτώ και ότι θα προσπαθώ όσο γίνεται χωρίς πολιτική να ασχολούμαι με τα κοινά, κατέληξα μάλιστα σε μία πολύ απλή γενική κατεύθυνση που να μου θυμίζει τι είναι τί: Αν είναι κόμμα είναι δεξιό.
• Δεν υπάρχει αριστερό κόμμα, εφόσον έχει σταθερό ηγέτη που να επιβάλει το οτιδήποτε: απολυταρχία ίσον απολυταρχία.
• Ο κυβερνήτης είναι υπηρέτης, λένε, του λαού, όμως δεν γνωρίζω κανέναν υπηρέτη που να πράττει αντίθετα από τις προσταγές του αφέντη του, εκτός κι αν είναι πουλημένος και δοσίλογος.
• Ωστόσο, επειδή η αναρχία είναι πλάσμα της φαντασίας όπως ο παράδεισος, και επειδή κάπου πρέπει να ανήκει κανείς, διάλεξα ένα χρώμα που ανέκαθεν μου άρεσε, και αυτό κρατώ όχι μονορούφι, ούτε με προσκόλληση αλλά επειδή ταιριάζει τον χαρακτήρα μου η πολιτισμένη συζήτηση και η πονηριά στους ελιγμούς, ενώ η προσκόλληση σε θεωρίες ανέφικτες και ουτοπικές πολύ λίγο με ενδιαφέρει.
• Έχω ιδανικά, αλλά δεν περιμένω από την πολιτική εξουσία να τα επικυρώσει.
• Εγώ κάνω τη δουλειά μου, κι αυτοί τη δική τους.