e-καλημέρα!

• Μόλις πριν από μερικά λεπτά διάβασα ένα άρθρο που αφορά τον εθισμό στο διαδίκτυο.
• Ένιωσα πως με αφορά, όχι επειδή έχω λογαριασμό στο facebook και το παρόν ιστολόγιο αλλά επειδή, ενώ δεν περνάω και τόσο πολύ χρόνο μπροστά στον υπολογιστή, αναγνωρίζω τα σημάδια στον εαυτό μου, την αγωνία μήπως έρθει κάποια ειδοποίηση και δεν τη δω, μήπως γράφτηκε κάποιο σχόλιο, τί κυκλοφορεί στην πιάτσα, τι γράφουν οι εφημερίδες.
• Είμαι εθισμένη?
• Δεν ξέρω. Ξέρω οπωσδήποτε πως το απολαμβάνω πάρα πολύ, γιατί μου δίνει τη δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με άτομα και απόψεις που στην γεωγραφική συντεταγμένη που ζω, λίγες ευκαιρίες προσφέρονται στην πραγματικότητα.
• Χρονολογικά, το διαδικτυακό μου ταξίδι ξεκίνησε λίγο μετά την γέννηση των παιδιών.
• Πριν από αυτό, ήμουν αρκετά δραστήρια. Ήμουν μέλος της τοπικής χορωδίας, στην θεατρική ομάδα, σε χορευτικά, έκανα την εκπομπή στο ραδιόφωνο, έμαθα ιταλικά, έμαθα υπολογιστές, συμμετείχα στα κοινά (αν και ποτέ σε οργανωμένες κομματικές μορφές, η πολιτικοποίηση το αποκλείει κάτι τέτοιο θαρρώ), είχα παρέες, είχα τα βιβλία μου, είχα το μάθημα.
• Κάποια στιγμή, άφησα μερικές από αυτές τις δραστηριότητες, λόγω κόπωσης, δεν τα προλάβαινα όλα.
• Μετά, η μεγάλη αλλαγή, ήρθαν τα παιδιά.
• Όπως γνωρίζουν οι παλιότεροι φίλοι, είμαι εντελώς χαζομαμά, σε σημείο αηδίας. Αυτό με άλλαξε, έπαψαν πια να με ενδιαφέρουν όλα αυτά και ένα νέο μυστήριο-πρόκληση πλημμύρισε το μυαλό μου. Ήθελα να δώσω όλη τη δύναμή μου σε αυτά τα δύο πλασματάκια. Άφησα λοιπόν τη δουλειά στο φροντιστήριο και υπο-απασχολήθηκα στο γραφείο με τα ιστιοφόρα, πάντα όμως σε ένα παιδο-κεντρικό σύμπαν, όπου καριέρα και κύρια ασχολία μου ήταν να είναι καλά τα παιδιά.
• Δεν με πίεσε κανείς. Μου άρεσε τόσο πολύ!
• Το θέμα δεν ήταν τόσο τα ίδια τα παιδιά, αλλά οι τριγύρω συνθήκες που δεν ήθελα σε καμμία περίπτωση να μπουν στη μέση, δλδ να αναγκαστώ για παράδειγμα να αφήσω τα παιδιά σε ξένη γυναίκα για να κάνω καριέρα ή να μου τα μεγαλώσει ο οποιοσδήποτε άλλος/άλλη. Σαν δασκάλα, είχα δει τόσο πολλά στο σχολείο, που ήξερα τι σημαίνει να πάει έστω και ένα πραγματάκι στραβά. Ήξερα, και ξέρω , πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα παιδιά θέλουν τους γονείς, πριν από το οτιδήποτε άλλο, και όλα τα άλλα βρίσκονται.
• Όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζουν όσοι είναι γονείς, τα παιδιά δεν έχουν πρόγραμμα. Όσο προσεκτικά και αν σχεδιάσεις την ανατροφή και καθημερινότητά τους, απρόβλεπτα και εκπλήξεις και ανατροπές στο πρόγραμμα, είναι το μόνο που μπορείς να έχεις ως δεδομένο. Πάνω που λες ότι τα τακτοποίησες όλα, κάποιος αρρωσταίνει, κάποιος θέλει προσοχή, κάποιος έχει ανάγκη αγκαλίτσα, κάποιος χρειάζεται διάβασμα για το σχολείο, κάποιος έχασε το παπούτσι του, κτλ. Και επειδή δεν ήθελα να παρέμβει κανείς, τα έκανα όλα μόνη μου.
• Αυτό σήμαινε ότι δεν μπορούσα να προγραμματίσω τίποτα. Όποτε το προσπάθησα, απέτυχα, για τέτοιους λόγους, σαν αυτούς που προανέφερα.
• Πάνε, λοιπόν οι παρέες, πάνε οι δραστηριότητες, πάνε όλα, γιατί πόσες φορές μπορείς να "στήσεις" κάποιον πριν παραιτηθεί και το πάρει απόφαση ότι με σένα προκοπή δε γίνεται?
• Τα οποία, αν και δε μου έλειψαν καθεαυτά, μου στέρησαν την επαφή με άλλους ενήλικες, σκεπτόμενους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα δράμα για τον οποιονδήποτε, διότι μία από τις μεγαλύτερες ανάγκες του νου, είναι η αλληλεπίδραση και η επικοινωνία, να πείς τα δικά σου, το μακρύ και το κοντό σου, σε τελευταία ανάλυση!
• Αυτό ήταν το πιο δύσκολο να συνηθίσω, η απουσία κοινωνικής ζωής.
• Πάνω στην ώρα, ανακάλυψα το μπλογκιν. Μετά το facebook.
• Μετά από τρία χρόνια (δεν είναι και τόσο πολύ, το ξέρω) έβγαλα το συμπέρασμα ότι αυτό που με κάνει και κολλάω, δεν είναι ούτε τα φανφαρόνικα εφφέ, ούτε τα φανταχτερά γραφικά, ούτε τα κόλπα του μάρκετινγκ ούτε τα χαζοπαίχνιδα, ούτε τίποτα. Αυτό που με κάνει ,ακόμα και τώρα που είμαι πιο χαλαρή, να αναζητώ την οθόνη και το πληκτρολόγιο, είναι να πω τα δικά μου και ότι υπάρχει κάποιος που να τα ακούσει, άσχετα με το αν θα συμφωνήσουμε ή διαφωνήσουμε. Ακόμα και μία καλημέρα από τους e-φίλους, είναι κάτι το πολύ ανθρώπινο.
• Βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον να παρατηρώ το τι θα ήθελαν οι άνθρωποι να είναι, και πως το προβάλουν μέσα από την ευκολία του ίντερνετ. Εγώ, πχ, είμαι μία χαζομαμά, πρώην δασκάλα, μία νοικοκυρά στην ουσία με στιγμές πρόσκαιρης απασχόλησης στην οικογενειακή επιχείρηση, κι όμως θεωρώ τον εαυτό μου πολίτη του κόσμου (δεν είπα ότι δεν είμαι, αλλά ότι ίσως να υπάρχουν άλλοι που γνωρίζουν περισσότερα) και μάλιστα εκφράζω με στόμφο και ύφος Απόψεις. Και δεν δέχομαι κουβέντα επ'αυτών, μάλιστα. Άλλοι άνθρωποι βγάζουν από μέσα τους εντελώς διαφορετικά πράγματα και συχνά είναι τόσο αναπάντεχα, τόσο αταίριαστα με την πραγματική τους υπόσταση! Δεν είναι ψέμα, τουλάχιστον όχι όλες τις φορές. Δεν είναι υποκρισία, αλλά κάτι που επιτέλους έχουν οι άνθρωποι την ευκαιρία να εξωτερικεύσουν χωρίς να υποστούν τρομερές συνέπειες για την διαφορετικότητά τους.
• Το τί έχει ένας άνθρωπος στο μυαλό του, είναι καλύτερα για όλους να βγαίνει έξω, όμως η "πραγματική" ζωή δεν το επιτρέπει, για πολλούς λόγους, και όποιος αποπειραθεί να το κάνει, βρίσκεται αντιμέτωπος με την δικτατορία της ιδεολογικής κανονικότητας, σου λένε να πας σε ψυχολόγο. Δεν είναι κανονικό να είμαστε όλοι κανονικοί, αλλά όταν κάποιος άλλος είναι διαφορετικός, εμείς οι ίδιοι αντιδρούμε αμυντικά.
• Αφαιρώντας αυτό τον φραγμό, μένει μόνο η δυναμική του κάθε μυαλού, χωρίς περιβαλλοντικά "παράσιτα".
• Μυαλό με μυαλό, και τίποτα άλλο.
• Άσε που, μέσα από αυτή την ανταλλαγή έμαθα ένα σωρό πράγματα...
• Θα μου πείς, αυτό δεν μπορείς να κάνεις με τους πραγματικούς φίλους και συνανθρώπους?
• Θεωρητικά ναι.
• Δυστυχώς, είμαι άνθρωπος περίεργος, δύσκολη στις συναναστροφές, θέλω πολύ χρόνο να αναπτύξω πραγματικούς δεσμούς και, συχνά, επικοινωνιακά δυσπρόσιτη, για να το θέσω ευγενικά.
• Για αυτό, ναι δεν θα το βαρεθώ ποτέ, είναι κάτι που θα το αναζητώ για όσο μπορώ και σκέφτομαι, μέχρι που να χαζέψω από τα γεράματα.