Πως να γίνετε μαξιλάρι

• Αν κοιτάξει κανείς το κάθε ζήτημα με άγραφα μάτια, δηλαδή αποκλείοντας όσα ως τώρα θεωρεί δεδομένα, μπορεί να είναι χρήσιμο μερικές φορές. Βοηθά στο να απομονώσει κανείς το κάθε συμβάν από τις προκαταλήψεις ή τις ήδη εγκατεστημένες του πεποιθήσεις, όπως το παιδί που βλέπει για πρώτη φορά κυλιόμενη σκάλα και το βρίσκει συναρπαστικό.
• Αν, για παράδειγμα δολοφονηθεί κάποιος, τότε αυτό είναι τρομερό από μόνο του, άσχετα από τις πληροφορίες που ίσως μας δώσουν άλλη οπτική γωνία κάμπτοντας την κρίση μας. Στην περίπτωση του φόνου, πχ, μπορεί ο δολοφόνος να αμύνονταν ή να επρόκειτο για ατύχημα, ή ακόμα και να βρίσκεται σε πόλεμο, οπότε δεν θα έχει εναλλακτική.
• Και είναι αυτή μία νοητική άσκηση που απολαμβάνω όταν μου δίνεται η ευκαιρία, να απογυμνώνεται η κάθε πράξη από κάθε ενοχοποιητικό ή ελαφρυντικό στοιχείο, ώστε να κρίνει ο νους εάν τελικά ήταν κάτι το καλό αυτό που συνέβη.
• Ωστόσο, αυτό που γίνεται ολοένα και πιο προφανές είναι ότι οι πραγματικότητες είναι πολλές και παράλληλες μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, χωρίς ποτέ να τέμνονται ώστε να γίνει μία επαφή πραγματική.
• Η αλήθεια είναι ότι, στα δύσκολα, αγκιστρωνόμαστε τις περισσότερες φορές, πάντα ίσως, σε αυτό που πάντα ξέραμε, στο σίγουρο, αφήνοντας τα υπόλοιπα να χαθούν.
• Πολλές φορές έχει διατυπωθεί ότι την ώρα της κρίσης φαίνεται το ποιόν του κάθε ενός μας, και ίσως αυτό να έχει κάποια βάση, όμως από την άλλη μεριά το τι θα κάνουμε τη στιγμή της κρίσης εξαρτάται από το τί θεωρεί ο καθένας σίγουρο για να κρατήσει και αυτό είναι κάτι που διαμορφώνεται μέρα με τη μέρα, μέσα από την επανάληψη πράξεων και λόγων, είτε δικών μας είτε των ανθρώπων "μας". Αν, για παράδειγμα, είμαστε μαθημένοι να έχουμε τα πάντα τακτικά και στη θέση τους, τότε την ώρα της κρίσης το πρώτο που θα μας περάσει από το μυαλό να κάνουμε, είναι να βάλουμε τάξη στο μέρος.
• Αντίστοιχα, αν είμαστε μαθημένοι να κρύψουμε τα υπάρχοντά μας σε ένα σεντούκι ή να χαθούμε στη σιωπή την ώρα που άλλοι αναλαμβάνουν ευθύνες, τότε αυτό είναι που θα κάνουμε.
• Πότε, όμως, είναι δυνατόν να σπάσουμε αυτή την αλυσιδωτή αντίδραση?
• Από ότι λέει η εμπειρία μου και τα μάτια μου, για να γίνει αυτό είναι απολύτως απαραίτητο να έχει μείνει τουλάχιστον ένα εγκεφαλικό κύτταρο ανεπηρέαστο από τη συνήθεια. Ίσως, στην ανατροφή των παιδιών μας να ήταν φρόνιμο να αφήσουμε μερικές τέτοιες "ελεύθερες ρίζες" για μελλοντική χρήση, έστω κι αν αυτό σημαίνει περισσότερες ώρες μάζεμα παιχνιδιών ή ατσαλιά στο σαλόνι.
• Αν υποθέσουμε ότι διαθέτουμε αυτό το ένα ελεύθερο κύτταρο και διακρίνουμε ότι η συνήθειά μας δεν είναι καλή, τότε είναι πολύ πιθανό να απογοητευτούμε από αυτούς που μας την εμφύτευσαν, να οργιστούμε ίσως και να θελήσουμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, να σπάσουμε την αλυσίδα των σφαλμάτων. Αυτό, με τη σειρά του προϋποθέτει αυτο-αμφισβήτηση σκληρή, μία σύγκρουση με τον εαυτό και, εάν μάλιστα πρόκειται για γονείς που δεν επιθυμούν να επαναλάβουν τα σφάλματα των δικών τους γονέων, τότε δεν υπάρχει άλλη λύση από το να γίνει κανείς μαξιλάρι.
• Αερόσακος ίσως, σε πιο σφοδρές συγκρούσεις.
• Δυστυχώς, αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα χρειαστεί να δεχτούμε πίεση από δύο αντίθετες μεριές και να τις απορροφήσουμε όλες, να μην αφήσουμε τους κραδασμούς των λαθών να φτάσουν μέχρι το περιβάλλον μας. Πίεση στην πλάτη μας, από την συνήθεια του παρελθόντος και πίεση μπροστά μας από τις παρούσες απαιτήσεις που είναι ήδη διαμορφωμένες ως τώρα και έχουμε να αντιμετωπίσουμε, τις προκλήσεις της ζωής μας. Ενίοτε, πίεση και από μέσα, όταν δεν μας δίνεται η δυνατότητα να εκτονώσουμε το θυμό ή την απογοήτευσή μας.
• Και δεν πρέπει να τα εκτονώσουμε γιατί αν το κάνουμε τότε είναι σα να διαιωνίζουμε το σφάλμα, το αφήνουμε να περάσει στην αφήγησή μας, να διαδοθεί και να αναπαραχθεί, δεν θα σταματήσει ποτέ. Πρέπει, να το κρατήσουμε μέσα μας.
• Αν θέλουμε, αλλιώς καθόμαστε στα αυγά μας και κάνουμε ότι μας λέει η μαμά μας.